La Petite Dernière review: ingetogen zoektocht

Soms wint een film al belangrijke prijzen maar blijft hij toch een beetje onder de radar. Dat geldt eigenlijk wel voor La Petite Dernière. De film van Hafsia Herzi won op het filmfestval van Cannes de Queer Palm en hoofdrolspeelster Nadia Melliti won de prijs voor Beste Actrice. Dat zijn toch al niet de minste categorieën en dus gingen wij benieuwd kijken op Film Fest Gent.

Gevoelens verkennen

Het is lente en Fatima (Nadia Melliti) zit in het laatste jaar van het middelbaar. Ze heeft duidelijk een warme relatie met haar ouders en twee zussen. Ook op school heeft ze haar vaste vrienden, de meesten onder hen jongens, maar daar voelt ze zich duidelijk goed bij. Ze is ook heel sportief en wil goeie punten halen.

Toch knaagt er iets. Ze maakt een vals profiel aan op een datingapp en ontmoet een vrouw, aan wie ze durft te zeggen dat ze twijfelt over haar geaardheid. Vanaf dan spreekt ze af met verschillende meisjes en vrouwen maar geeft ze nooit haar echte naam of achtergrond. Tot ze Ji-Na (Park Ji-Min) ontmoet. Tegelijk worstelt ze met het rijmen van haar geloof als praktiserende moslima en haar geaardheid.

5 seizoenen

De film is opgedeeld in de verschillende seizoenen van de lente tot de volgende lente. Het is een slimme keuze geweest om zowel wat tijd voorbij te kunnen laten gaan, en tegelijk de veranderingen in het leven van Fatima te laten zien. De tijd waarin je afstudeert en naar de unief gaat, kan namelijk zo al verwarrend zijn zonder dat je ook je identiteit nog moet zoeken. Regisseur Hafsia Herzi pakt het dan ook mooi aan door deze veranderingen organisch te laten gebeuren. Zo ontmoet ze haar vrienden op de unief toevallig omdat ze alleen aan tafel zat, maar die worden later een belangrijk deel van haar zoektocht.

Een ander hoogtepunt van deze film is de warme relatie in het gezin. Aan de ene kant zijn er nog wel traditionele verdelingen, maar het is duidelijk dat deze geen echt pijnpunt zijn. Ook de band met haar zussen is bijzonder geloofwaardig en vaak een bron van humor: de zussen kibbelen erop los maar ook hier met heel veel liefde. Aan de andere kant durft Fatima toch niet te verwoorden wat ze doormaakt. Een scène aan het einde laat wel duidelijk de innerlijke strijd zien die ze hierdoor doormaakt, en is een van de pakkendste momenten in de film.

Niet zoals verwacht

Ondanks het feit dat Fatima’s geloof werd aangehaald in de korte beschrijvingen, hangt het minder als een donkere wolk boven Fatima haar leven dan gedacht. Het blijft ook ontnuchterend om te zien hoe de gelovigen waar zij waarde aan hecht, haar nooit zouden aanvaarden. Ze heeft het er moeilijk mee, maar het weerhoudt er haar toch niet van om te blijven experimenteren en ze verstopt er zich niet per se door. De grootste focus van de film leek voor mij dan ook vooral hoe Fatima moeten leren omgaan met relaties, of ze nu met iemand van hetzelfde geslacht is of niet.

La Petite Dernière moet het niet hebben van het grote drama, maar eerder van de alledaagse moeilijkheden. Actrice Nadia Melliti won terecht de prijs in Cannes, want ze brengt alles op heel natuurlijke wijze. Ook het script van Hafsia Herzi draagt daaraan bij, waarbij ik me soms afvroeg of de acteurs misschien mee de dialogen hebben mogen vormgeven. Alles is tenslotte ook in heel warme kleuren gefilmd, wat dus perfect past bij deze mooie coming-of-agefilm.

La Petite Dernière is vanaf 22/10/25 te zien in de bioscoop.