Adolescence review: aangrijpend familiedrama

Met Adolescence worden we meegesleept in een aangrijpend familiedrama dat onderliggend heel wat actuele problematieken blootlegt. Het kind wordt gevormd door de omgeving waarin het opgroeit. Sociale media hebben de laatste jaren een steeds grotere invloed. Deze miniserie zet ons aan het denken over de rol die wij als mens in de samenleving kunnen spelen. Centraal staat een ruzie die brutaal escaleert, met alle emotionele gevolgen van dien. Adolescence brengt een relevant verhaal, vastgelegd door een geweldige one shot-filmtechniek over vier afleveringen.

One-shot

De hele serie speelt zich af over vier afleveringen die elk in één take zijn gefilmd, vergelijkbaar met de film 1917. We worden als kijker voor de hele rit meegenomen. Deze stijl versterkt de dramatiek van het verhaal aanzienlijk.

Een groep politieagenten valt het huis van de familie Miller binnen. De 13-jarige Jamie wordt beschuldigd van moord op de 15-jarige Katie. Het begint in chaos. Je voelt de spanning en intensiteit eigenlijk de hele aflevering aanhouden. Vader Eddie (Stephen Graham), moeder Manda (Christine Tremarco) en zus Lisa (Amélie Pease) zijn overweldigd. Net als Jamie weten ze niet wat er aan de hand is en wordt er volop ontkend. Jamie wordt tevergeefs meegenomen naar het politiebureau.

Waar bij gewone filmtechnieken al snel wordt overgeschakeld naar het politiebureau via een nieuwe take, gebeurt dat in Adolescence dus niet. We maken alles in realtime mee. Door het continue filmen laten de makers ons toe om nooit los te komen van het perspectief. We zijn als kijker voortdurend geprikkeld om te blijven kijken. Intense dialogen, maar ook kleine, betekenisvolle details worden zorgvuldig in beeld gebracht.

Actueel

Wat drijft een 13-jarige jongen ertoe om een tienermeisje te doden? Die vraag blijft constant in je hoofd spoken tijdens het kijken naar deze beklijvende serie. De maker van de show (Philip Barantini, Boiling Point) wilde een verhaal vertellen over wat er gebeurt wanneer jongens worden blootgesteld aan extremisme op sociale media, gebrekkige opvoeding en invloed van het schoolsysteem. Zijn idee kwam tot stand samen met Stephen Graham, die meeschreef aan de serie en een bijzonder menselijke vertolking neerzet. Naar het einde van de serie toe, wordt zijn niet te onderschatten rol als vader steeds duidelijker.

Stephen Graham vatte de boodschap mooi samen: “It takes a village to raise a child.”
Tegenwoordig heeft het internet een grote invloed. Als zelfs volwassenen moeite hebben om zich niet te laten meeslepen, hoe kan je dan verwachten dat een tiener dat wél kan?
Als je geen goed vangnet hebt, dan ben je een vogel voor de kat. Ideeën kunnen zich omzetten in (impulsieve) daden, zoals bij Jamie, die blijkbaar Katie zou hebben neergestoken na een ruzie.

Simpel, maar subliem

Elke aflevering is anders en focust op verschillende perspectieven. De miniserie opent met een mokerslag. De tweede aflevering legt genadeloos het (Engelse) schoolsysteem bloot. Daarna volgen we een intiem en indringend gesprek tussen Jamie en zijn psycholoog. De serie eindigt bij de familie Miller, die de emotionele gevolgen moet dragen van alles wat er voorheen is gebeurd. Het verhaal speelt zich af over een periode van enkele maanden.

Owen Cooper levert een straffe prestatie als Jamie. Geen gemakkelijke rol, zeker niet op jonge leeftijd, maar hij weet het personage volledig naar zijn hand te zetten. Mocht hij een acteercarrière uitbouwen, dan is de derde aflevering alvast een hoogtepunt voor hem. Bekende naam Ashley Walters speelt nog een belangrijke rol als inspecteur. De supporting cast levert eveneens mooi werk af.

De acteerprestaties dragen, naast de gehele productie uiteraard, de serie. Het voelt allemaal simpel, maar subliem gedaan. De conversaties zijn sterk geschreven en gespeeld. De one-shot filmtechniek is een ideaal instrument om het verhaal te versterken. Je krijgt het gevoel dat je als een vlieg op de muur aanwezig bent. Je blijft voortdurend in de gedachten en belevingswereld van de personages hangen.

Het risico van een one-shot aanpak is misschien dat het eentonig kan aanvoelen. Gelukkig is dat bij Adolescence niet het geval. Zelfs de derde aflevering, waarin het voornamelijk over één lange dialoog gaat van ongeveer 50 minuten, verveelt niet. Dankzij makers die goed weten wat ze willen vertellen, slaat het verhaal aan en dat maakt voor steengoede televisie. Het kan met momenten misschien net iets te zwaar zijn, hoewel er geen al te ruige beelden voorkomen.

Wat volgt?

De vraag is nog maar of het narratief veranderd kan worden. We weten al heel lang dat we moeten leren spreken over gevoelens, geen machogedrag mogen aanmoedigen en de spiegel voor onszelf moeten durven te houden. De serie mag dan razend populair zijn op Netflix, de makers spreken met een groot hart om beter te doen als mens in de maatschappij.

De serie brengt genoeg teweeg in vier afleveringen. Je gaat van ontkenning naar acceptatie, hoe moeilijk dat ook is voor sommige leden van het gezin. Adolescence schetst een sombere, maar scherpe realiteit: dit kan iedereen overkomen. We kunnen echter het narratief vormgeven. Ouders krijgen een wake-up call om beter te doen. Maar evengoed kan iedereen het goede voorbeeld tonen binnen de samenleving. Zowel online als offline.

Geen vervolg nodig dus. Na vier afleveringen is het nu wel duidelijk wat de boodschap is. Het is intens, maar evengoed ontroerend om te zien hoe een doorsnee gezin omgaat met een tragisch gebeuren.

Adolescence is nu te zien op Netflix.