Last Breath review: naar adem happen

Last Breath neemt ons mee naar de donkerste krochten van de zee, waar een trio diepzeeduikers elkaar moet zien te redden. Deze spannende thriller doet opnieuw de vraag oprijzen: waarom worden dit soort films amper nog gemaakt?

Isolatie

In het middelbaar moest de zwemleraar me ooit ‘redden’ uit het diepste eind van het zwembad omdat ik enigszins verlamd was door angst. De job van de hoofdrolspelers in Last Breath is dan ook mijn ergste nachtmerrie. Dave (Simu Liu), Duncan (Woody Harrelson) en Chris (Finn Cole) zijn diepzeeduikers die op de bodem van de Noordzee pijpleidingen onderhouden. Op 100 meter diepte ben je omgeven door het duister en aangewezen op elkaar om te overleven. De drie worden daaraan herinnerd wanneer een teamlid vast komt te zitten op de bodem, met enkel zijn reservezuurstof. Die houdt hem nog 10 minuten in leven.

Maar voor dat alles gebeurt, krijgen we een inleiding in de levens en het werk van de mannen. Chris is de junior van de groep, die nog niet zoveel duikmissies op zijn conto heeft. Duncan is de nonchalante oude rot die binnenkort op pensioen moet en de mentor was van Chris. Dave, ten slotte, is de gesloten carrièreman wiens reputatie hem voorgaat.

Toch moeten ze het wel zien te vinden, want voor elke job zijn ze wel een paar maanden weg. Het begint al met een isolatieperiode voor decompressie, om de omstandigheden onder water überhaupt aan te kunnen. In die tank verblijven ze ook als ze niet aan het werk zijn. Tijdens het werk zijn ze ofwel onder water of in de ‘duikklok’, een soort cabine los van het schip waar een van de duikers de andere twee in de gaten houdt. Zo krijgen ze ook hun zuurstof — via een bundel veiligheidskabels gekoppeld aan de klok.

Race tegen de klok

Zelfs bij die routinebeelden bekruipt de spanning je al. Want er gaat iets mis, maar wanneer, wat en met wie? Regisseur Alex Parkinson weet de spanning daarover al goed op te bouwen. Met die locatie en al die voorbereiding weet je namelijk: een fout of ongeluk kan fataal zijn. Als de actie dan ook losbreekt, is het een race tegen de klok. Niet alleen op de pikdonkere bodem van de oceaan, want ook op de oppervlakte loopt alles niet van een leien dakje. In het schip probeert de bemanning zichzelf en de duikers erger te besparen.

Parkinson maakte enkele jaren geleden de gelijknamige documentaire over het voorval, en vooral onder water zit zijn sterkte. Hij schakelde zelfs een onderwatercinematograaf in om alles goed in beeld te kunnen brengen. De band tussen de drie duikers heeft ook weinig nodig om de inzet te verhogen. De uitstekende vertolkingen van Liu, Harrelson en Cole dragen daar veel aan bij. Harrelson speelt dan wel misschien een versie van zichzelf (of hoe we hem kennen als acteur), hij is altijd een meerwaarde. Liu en Cole tonen dan weer een andere kant dan de personages waarmee ze bekend werden (respectievelijk in Shang-Chi en Peaky Blinders). Ze hoeven niet onder te doen voor veteraan Harrelson.

Het charisma van de acteurs doet ook meer werk dan de ietwat cliché en magere intro- en outroscènes buiten het werk. Het doel daarvan was wellicht om het trio nog wat menselijker te maken, maar goede personages hebben niet noodzakelijk een achtergrond nodig om voor binding met het publiek te zorgen. (Zeker omdat er in het verhaal zelf al een wending zit die ongeloofwaardig zou zijn als het pure fictie was en niet waargebeurd.) Ook de scènes bij de bemanning op het schip mochten nog iets meer aandacht gekregen hebben. De spanningsboog verslapt bij bepaalde stukken namelijk iets te snel.

De beste rampenfilms doen net heel veel met weinig. Helaas worden er nog maar weinig gemaakt. Had Last Breath het middenstuk nog iets meer laten ademen, dan had de film wellicht in dat lijstje gekomen.

Last Breath is nu te zien in de bioscoop.