Hard Truths review: tragikomische spiegel

De nieuwste film van Mike Leigh maakte al furore door de glansrol van Marianne Jean-Baptiste. Zij werd voor het eerst bekend door een eerdere film van Mike Leigh, Secrets & Lies, dus nu herenigden ze voor Hard Truths. Het verhaal werd scharig omschreven en het is ook beter als je geen trailers bekijkt, want dan voel je de impact pas echt. Wij gingen kijken op filmfestival Oostende en waren niet voorbereid op wat we zouden zien.

It’s a miserable life

Pansy Deacon (Marianne Jean-Baptiste, Blindspot) ziet het leven niet door een roze bril, integendeel. Haar man Curtley (David Webber) doet niet genoeg of alles verkeerd en haar zoon Moses (Tuwaine Barrett) heeft volgens haar geen ambitie waardoor hij nooit ergens zal geraken. Ze lijkt kwaad op de wereld, waardoor ze constant onbeleefd is tegen vreemden of zelfs ruzie met hen zoekt, of het nu mensen zijn in de rij aan de kassa of een tandarts.

Haar zus Chantelle (Michele Austin, ook Secrets & Lies, This Is Going To Hurt) is heel anders. Ze is kapster en maakt graag een praatje met haar klanten. Ook met haar volwassen dochters Kayla (Ani Nelson) en Aleisha (Sophia Brown) schiet ze goed op. Pansy doet ook graag haar beklag over iedereen tegen Chantelle, die haar gedrag probeert te temperen. Ze wil haar voor moederdag ook graag meenemen naar het graf van hun moeder, die vijf jaar eerder overleed. Maar om een of andere reden wil Pansy maar niet toezeggen.

Komisch met een diepe bodem

Een vernieuwend verhaal moet je bij Hard Truths niet verwachten, want het gaat meer om de innerlijke beleving van Pansy die op een ongelofelijke manier naar buiten komt. We zien Pansy voor het eerst echt terwijl ze een verbitterde monoloog geeft aan tafel met haar man en zoon. De anderen zeggen niks maar staren verveeld naar hun bord terwijl Pansy afgeeft op alles en nog wat. Op dat moment frons je je wenkbrauwen nog, maar het schept al een goed, of triest, beeld van het gezin.

Het gedrag van Pansy wordt er niet beter op, integendeel, en haar manieren van schelden op vreemden of haar gezin wordt steeds driester, maar ook origineler. Het moet gezegd dat de dialogen die Mike Leigh Jean-Baptiste hier voorschotelt best indrukwekkend zijn, en ze brengt ze ook vol venijn. Op den duur wordt het ook wel komisch omdat je haast niet kan geloven wat ze allemaal uitkraamt. Toch wordt het geen karikatuur want Jean-Baptiste brengt op een of andere manier ook over dat er iets schuiltgaat achter haar schelden. Ze is duidelijk gekweld maar ze weet zelf niet waarom, maar daardoor voelen ook de mensen rond haar zich slecht. Wanneer het breekpunt van Pansy dan komt, voel je het ook echt binnenkomen.

Voor interpretatie vatbaar

We leren wel bij over waarom ze zo is, maar het wordt ook niet allemaal hapklaar voorgeschoteld. De dingen die ze toegeeft, zijn vaak verrassend. Ook bij de andere personages wordt niet altijd uitgesproken waar ze mee worstelen, maar het wordt vaak duidelijk in wat ze doen. Zo gaat de zoon van Pansy duidelijk gebukt onder haar constant gevit en probeert haar man wel water bij de wijn te doen, maar niet altijd gemeend. Ook de dochters van Chantelle, die eigenlijk maar een kleine rol hebben, laten zien dat je, ook voor jezelf, niet altijd gebaat bent met de harde waarheid.

Daarnaast stelt Hard Truths ook wel de vraag waarom je in een situatie/relatie etc blijft waar je ongelukkig van wordt. Er zijn vaak geen gemakkelijke antwoorden. De film is verder heel naturel gefilmd, met weinig fantasietjes maar wel een helder kleurenpalet. De camera beweegt niet veel waardoor er vaak lange, statische shots zijn die bij de toon van de film passen. Er is ook maar af en toe muziek. Daarnaast is het einde een beetje zoals de rest van de film: pakkend maar zonder duidelijke antwoorden.

Hard Truths is vanaf 26 maart te zien in de bioscoop.