Madame Web review: ontspoord op het einde

Het was geen goed teken dat Dakota Johnson zelf precies liever over alles behalve haar nieuwe film praatte tijdens de perstoer. Voeg daar nog het late embargo aan toe en de vrees van velen leek werkelijkheid te worden. Toch vond ik Madame Web niet de absolute ramp die iedereen deed uitschijnen en daarom voeg ik graag wat argumenten toe.

Andere interpretatie

Na Venom en Morbius blijft Sony dus verder bouwen aan hun ongeveer-MCU-gerelateerd Spider-Manuniversum. Voor het nieuwste hoofdstuk halen ze dus een personage uit 1980 van onder het stof maar passen ze haar originverhaal een beetje aan. In 2003 is Cassie Webb (Dakota Johnson) ambulancier in New York. Ze kan het goed vinden met haar partner Ben (Adam Scott, Parks and Recreation) maar houdt zich voor de rest liever afzijdig van mensen die ze niet kent. Dat heeft misschien te maken met de dood van haar moeder Constance (Kerry Bishé).

Sony haalt een personage uit 1980 van onder het stof maar past haar originverhaal een beetje aan.

Zij was in 1973 in het Amazonewoud om onderzoek te doen naar de mogelijk helende krachten van een bepaalde spin. Daarbij werd ze geholpen door Ezekiel Sims (Tahar Rahim, The Serpent), tot ze de spin vond en hij die voor zichzelf wilde. Nadat haar dochter ter wereld werd gebracht door een lokale stam, stierf Constance. In het heden zit het toch in Cassie haar instinct om mensen te helpen. Na een bijna-doodervaring begint ze visioenen te krijgen die ook nog lijken uit te komen. Wanneer ze in de metro een visioen krijgt over een man die drie jonge meisjes vermoordt, besluit ze in te grijpen en hen te beschermen. En die man blijkt niemand minder dan Ezekiel te zijn. Er lijkt geen verband tussen Julia (Sydney Sweeney, Anyone But You), Anya (Isabela Merced, Sicario: Day of the Soldado) en Mattie (Celeste O’Connor, Ghostbusters: Afterlife), maar langzaam ontdekt Cassie dat zij het verband is en probeert ze hem tegen te houden.

Dakota Johnson is MVP

Als een film waar ik best naar uitkeek slechte reviews heeft, geef ik hem meestal toch een kans maar met iets lagere verwachtingen. En vaak valt het dan toch beter mee dan gedacht, net zoals nu. Er is namelijk redelijk wat in Madame Web dat wel werkt. Zo is Dakota Johnson geweldig gecast als Cassie. Ze blijft een van de meest interessante actrices van het moment en, zoals haar recente interviews getoond hebben, heeft ze een geweldig droog gevoel voor humor. Het is dus vast geen toeval dat haar personage dat ook heeft, samen met een gezonde portie sarcasme. Zo wil Cassie liever geen tekening van een dankbaar kind aannemen of bederft ze eerder ongewild de sfeer op een babyshower.

Dakota Johnson is geweldig gecast als Cassie.

In tegenstelling tot andere films de laatste tijd vond ik de “mopjesratio” ook wel goed in balans en word je niet verwacht om continu te lachen. Haar vriendschap met Ben is een mooi voorbeeld daarvan, waarbij ze elkaar steken geven maar elkaar ook serieus nemen. Een ander positief punt aan het script en de vertolking van Johnson is dat er genoeg tijd genomen wordt om Cassie aan haar nieuwe krachten te doen wennen. Ze beseft niet meteen wat er gebeurt, waardoor ze niet alle antwoorden heeft en het wel herkenbaar blijft. Ik wil Johnson ook gewoon in meer komedies zien.

Ik was ook wel fan van de manier waarop Cassies visioenen gebruikt werden. Net als Cassie heb je als kijker niet door wanneer ze een visioen meemaakt, tot een bepaalde periode opeens opnieuw begint. Het zorgt voor een gepaste verwarring die je meer in Cassies schoenen plaatst. Daarnaast is er ook moeite gedaan om de drie meisjes een ander karakter en achtergrond te geven in relatief weinig tijd, al krijgen ze op zich weinig te doen. De relatie tussen de meisjes en Cassie krijgt ook wat tijd om te groeien, aangezien ze niet meteen beste vrienden zijn, en ook daar wordt wat humor uit gehaald. De drie actrices leveren ook wel goeie rollen af.

Veelvoorkomende fouten

Jammer genoeg komen we dan aan de minpunten, die we vooral vinden in het script van onder andere Matt Sazama, Burk Sharpless (beiden Morbius en Gods of Egypt) en regisseur S.J. Clarkson. Ezekiel is namelijk een weinig boeiende villain. Z’n motivatie is wel duidelijk (kill or be killed) maar verder weten we weinig. (Hoe komt hij aan dat pak, bijvoorbeeld?) Hij heeft ook redelijk cliché slechterikdialogen en is nogal eendimensionaal, wat jammer is voor een acteur als Tahar Rahim. Na zijn indrukwekkende rol in The Serpent verdiende hij beter materiaal dan dit. Daarnaast zijn de korte flashbacks van Cassies moeder of zeldzame momenten waarin ze vermeld wordt, te weinig om de emoties te voelen die ze uiteindelijk proberen op te roepen. Wel komt er een goeie verklaring voor de vraag waarom haar moeder nog hoogzwanger in de jungle zat rond te dolen, die wel verband houdt met haar achtergrond in de comics.

Qua camerawerk zijn er wel rare keuzes gemaakt. De film begint met de proloog van haar moeder, waar opeens heel snel in- en uitgezoomd wordt terwijl een personage praat. Het deed me in elk geval wat raar opkijken en zorgde voor een onbedoeld komisch effect. Er komen ook een paar draaiende shots voor die op sommige plaatsen beter werken dan op andere. In het begin wordt er ook veel schokkerig handheldcamerawerk gebruikt, waardoor alles soms net iets te chaotisch en moeilijk te volgen is op groot scherm. Maar die fout maken wel meer films tegenwoordig.

Onbegrijpelijk snel einde

Madame Web speelt zich daarnast af in 2003 maar dat is vooral te merken aan de omgeving, zoals een billboard voor Dangerously in Love van Beyonce of een soundtrack met de tophits Scandalous en Toxic. Eerst snapte ik niet goed waarom het net die tijdsperiode moest zijn, maar wanneer de niet zo subtiele reden komt, wringt het toch wat. Zo lijkt de technologie die Ezekiel gebruikt om de meisjes op te sporen veel te geavanceerd voor die periode. Daarnaast zijn de bijrollen van Emma Roberts en Adam Scott zo klein dat ik meteen dacht dat dat ooit anders moest geweest zijn. En inderdaad, maar spoiler alert. Daarmee komen we meteen aan het grootste pijnpunt: het einde.

Het grootste pijnpunt is het einde, dat je met een wrang gevoel achterlaat.

Want waar het grootste deel van de film de tijd neemt om alles op te zetten en te vertellen, gaat het einde plots zo snel heel out there dat je wat verdwaasd achterblijft. Hier blijft er dan ook niks meer over van de meer geloofwaardige reacties in het begin. Ook waren de trailers best misleidend over een toch cruciaal deel van het plot, waardoor je wat bedrogen uitkomt. Het lijkt alsof dit enkel een opstap was naar een volgende film, die er waarschijnlijk niet komt.

Toch zijn de meeste dingen die ik hier opgesomd heb, niet exclusief aan Madame Web. Daarom verbaast het me weer hoe fel en soms vol leedvermaak de reacties of reviews zijn, een beetje zoals bij The Marvels. Een score van 12% op Rotten Tomatoes lijkt me dan ook overdreven, zeker als je het vergelijkt met de reacties op pakweg Morbius, die ook 12% had. Het lijkt wel alsof mensen elkaar willen overklassen met de hardste mening of snedigste quotes. Oké, meningen verschillen nu eenmaal, maar als ik ooit een review schrijf gewoon om een film de grond in te boren voor sensatie en met amper argumenten, schrijf ik liever niets. Het is dan ook vooral m’n bedoeling om uit te leggen waarom een film (n)iets voor jou kan zijn, maar vorm vooral zelf je mening, zou ik zeggen.

Madame Web is nu te zien in de bioscoop.