Geezer review: de achterkant van Britpop

Zijn de jaren negentig niet gewoon de nieuwe jaren zeventig in de popcultuur? We weten dat ze er geweest zijn, maar je hoort er niets meer over. Zomaar een eerste gedachte nadat de eerste twee issues van Geezer gelezen en wel in de kast liggen.

Een cliché zegt dat geschiedenis wordt geschreven door de winnaars. In de jaren negentig had je de Britpop-stroming in de muziek. Nieuwe, frisruikende Engelse bands die zich door de jaren 60 lieten inspireren en een vleugje dromerigheid terugbrachten in de soms wat duistere grungemuziek van die dagen. De dandy’s van Suede, de lyrische krachtpatserij van Blur en de altijd ruziende broertjes Gallagher van de band Oasis. Zij waren de gezichtsbepalers van deze stroming. Geezer vertelt het verhaal van een van de bands die het net niet redde.

Laat je billen zien

Het idee van Geezer is alleraardigst. Het is een hommage aan een muziekstroming en tegelijkertijd een deconstructie van het hele verschijnsel. Want het is natuurlijk waar dat geschiedenis wordt geschreven door de winnaars. Maar zij waren niet de enige. In hun immense schaduw staat Geezer en ze zijn heel herkenbaar in hun absolute lulligheid. De groupies en de vette contracten zijn er niet. Hier zie je wat er nodig is om dat te bereiken.

Geezer is gebouwd rondom Martin Bland. Hij doet er alles aan om samen met zijn band de hitlijsten te bestormen. Hierbij verliest hij gitarist Francis en zijn bassist uit het oog. Zijn drummer Jess kan daarentegen om alle voor de hand liggende redenen op zijn goedkeuring rekenen. Martin is enigzins een lul.

Wanneer hij eindelijk de kranten haalt wegens een kopstoot van een rivaal is zijn kostje gekocht. Geezer krijgt de optie om te gaan touren in de VS als voorprogramma van hun aartsrivaal Throbbed.

Het meeste leed onstaat uit wensen die uitkomen. Want wie denkt dat ze in Amerika zitten te wachten op Geezer zou weleens bedrogen uit kunnen komen.

Vertigo light

Het zou zomaar kunnen dat je Geezer niet hebt gezien in je lokale stripwinkel. De comics werden gefinancierd via crowdfunding en ook op deze manier verspreid. De initatiefnemers zijn de uitgever Off Register die worden gerund door Shelly Bond en haar man Philip Bond. Shelly is bekend als editor van de invloedrijke Vertigo-imprint en is na het verdwijnen van Vertigo en een mislukt avontuur bij IDW voor zichzelf begonnen.

De issues zijn vormgegeven als singles en worden verspreid in een plastieken tasje dat herinneringen oproept aan de lokale platenzaak. Een fenomeen wat we anno nu bijna niet meer kennen maar in de jaren 70, 80 en 90 wijdverspreid was. Het ademt liefde voor strips en voor muziek uit. Het is ook passend bij het onderwerp.

Het verhaal wordt geschreven door William Potter die met zijn bandje CUD veel van de avonturen in deze issues daadwerkelijk heeft beleefd en net zoals Geezer mocht ruiken aan het succes. Potter blinkt uit in het schrijven van zijn hongerige cast. Al heeft hij nog wel wat moeite met het timen van het verhaal. Sommige scenes zijn wat lang uitgesponnen.

Het tekenwerk van Philip Bond is zoals je mag verwachten wonderschoon. Zijn stijl is heerlijk expressief en zijn pagina’s ogen glashelder maar soms wat steriel. Meer grijstinten zijn nooit weg.

Het is lollig dat de makers muziekjournalisten hebben gevraagd om bijdragen te schrijven over de band. Ze hebben zich duidelijk ingeleefd in deze comic en schrijven stukjes over hun optredens in morsige concertzalen en over het ego van zanger Martin Bland. Dit doen ze op zo’n manier dat je als lezer soms denkt dat je daadwerkleijk iets gemist hebt.

Geezer is een comic die voor een deel dat gat in je hart vult dat het verdwijnen van Vertigo heeft opengereten en nooit echt is geheeld.