Geekster Filmclub: Sing Street

In Geekster Filmclub raden onze redacteurs enkele van hun favoriete films aan. Dit kunnen kleinere films zijn die onterecht onder de radar bleven of een klassieker die terug eventjes in de spotlight mag. Deze keer: Sing Street.

Sing Street (2016)
Regisseur: John Carney
Met: Ferdia Walsh-Peelo, Lucy Boynton, Jack Reynor, Aiden Gillen, Maria Doyle Kennedy

Dat de jaren 80 terug en helemaal trending zijn de laatste jaren is helemaal duidelijk dankzij Stranger Things, Ready Player One en talloze andere odes aan dit decennium. In 2016 kwam de coming-of-age film Sing Street uit, een ode aan de jaren 80 door John Carney, en dit nog voor de eighties-hype begon.

Boy meets girl. Girl unimpressed. Boy starts band

De tagline op de filmposter van Sing Street (Boy meets girl. Girl unimpressed. Boy starts band) vat ongeveer heel het plot samen. We situeren ons in 1985 en volgen Conor Lalor, die door financiële problemen van zijn ouders van school moet veranderen en hierdoor terechtkomt in een zeer christelijke school, Synge Street CBS. Na de schooluren ontmoet Conor een meisje met modelambities, Raphina, en besluit haar te imponeren door haar te laten meespelen in een videoclip van zijn band. Alleen is er nog geen band. Zo begint de zoektocht naar bandleden en de veroveringstocht van het hart van Raphina.

Een muzikale film is geen musical

Waar Sing Street dadelijk door opvalt, is het gebruik van muziek. Laat het even duidelijk zijn dat Sing Street geen musical is. In een musical wordt (een gedeelte van) de dialoog gecombineerd met zang (en dans), wat hier absoluut niet aan de orde is. Nummers uit de jaren 80 van onder andere Duran Duran, a-ha, The Cure en Spandau Ballet zijn belangrijk om invloeden van de band te kaderen en de zelfgeschreven nummers voor het verhaal zijn losstaande nummers die ook louter als liedjes dienen. Het verhaal wordt er niet verder in verteld.

John Carney is een meester in het maken van muzikale films en Sing Street is zijn meest commerciële, maar ook terecht beste, muzikale film na het prachtige Once en Begin Again. De gekozen muziek maakt Sing Street tot het meesterwerk dat het is.

Niks nieuws en toch vernieuwend

Een coming-of-age verhaal is niets nieuws en ook het algemeen plot doet niks speciaals vermoeden. De sterkte van Sing Street ligt erin dat de film exact weet wat hij is en welk verhaal er verteld wordt. De film zit vol met (droge) humor en straalt tegelijkertijd uit met hoeveel liefde hij gemaakt is. Elk aspect van het tienerleven wordt behandeld zonder te lang bij een thema te blijven hangen zodat de vaart er altijd blijft inzitten. Wanneer de aftiteling begint de rollen besef je dat dromen echt wel mooi zijn en dat je risico’s moet nemen in het leven om voor je dromen te gaan, en vooral dat het niet altijd loopt zoals je wil. Dit alles wordt verteld op zo’n kleinschalige manier waardoor het des te grootser over komt.

Conor wordt gespeeld Ferdia Walsh-Peelo (ook gekend van CODA) die op het moment van opname zelf 15 jaar oud was. Op deze manier geloof je het hoofdpersonage echt omdat tieners eens niet gespeeld worden door twintigers. Hij speelt zijn rol zo overtuigend dat het soms moeilijk te geloven is dat dit zijn filmdebuut is. Verfrissend is ook de rol van Jack Reynor (Midsommar), die Brandan speelt, de broer van Conor. Als soort mentor walst hij Conor door enkele tienerproblemen en blijft hij de grootste supporter van zijn kleine broer. Ook deze rol klinkt op papier zeer cliché, maar hij wordt door Reynor op zo’n natuurlijke, meelevende manier neergezet met ook eigen negatieve kantjes dat hij veel gelaagder overkomt dan de gemiddelde comic relief in soortgelijke films.

De waardige opvolger van de John-Hughes films

Dat Sing Street zich in de jaren ’80 afspeelt, het decennium van John Hughes zijn Breakfast Club, Sixteen Candles, Weird Science en Ferris Bueller’s Day’s Off toont toch aan dat er in deze periode een soort van hoop en dromen zit die later niet meer geëvenaard kon worden. John Carney kan ontroering en humor zo goed combineren en het hartelijke acteerspel van Walsh-Peelo slingert je helemaal terug naar je eerste liefde, schaamte, ambitie en ongemakkelijkheid. Sing Street neemt alles wat goed is aan de jaren ’80 en coming-of-agefilms en maakt er een meesterwerk van waar je enkel vrolijk van kan worden. Als ik iets negatief moet zeggen over Sing Street is het misschien dat hij te snel eindigt. En geloof mij, je zal de soundtrack nog meermaals opleggen!