Next Goal Wins review: Waititi’s FC De Kampioenen

De nieuwe film van Taika Waititi, Next Goals Wins, is een fictionele herwerking van de gelijknamige documentaire uit 2014. Bij Waititi weten we nooit welke kant dit exact uitgaat. Zijn palmares is vaak een hit or miss, maar deze valt raar genoeg ergens middenin.

Next Goal Wins vertelt het verhaal van het nationaal voetbalteam van Amerikaans-Samoa. Ze hebben het imago van slechtste voetbalelftal ter wereld en hier ze willen graag van af. Om deze reden roepen ze de hulp in van coach Thomas Rongen (in Nederland geboren) om hen fysiek en mentaal op te pompen om op zijn minst 1 goal te maken in hun volgende match.

Next Goal Wins opent met Taika Waititi als Amerikaans-Samoaanse priester die alvast meedeelt dat een deel van het verhaal geromantiseerd en overgedramatiseerd is, maar de kern echt gebeurd is. Op dit moment begon ik zelf nog te twijfelen of we niet opnieuw in iets storend infantiels zoals Thor: Love and Thunder zouden belanden. Echter hield ik mijn hoop op films zoals Jojo Rabbit en Hunt for the Wilderpeople waarin Waititi humor wel goed weet te verbinden met een zwaar thema.

Geen uitlachfilm

Gelukkig is humor niet de hoofdfocus van Next Goal Wins, maar de band die coach Rongen opbouwt met de lokale bevolking. Voor de rol van Rongen werd Michael Fassbender (X-Men prequels, Assassins Creed) gecast. Fassbender heeft een acteerpauze gehad sinds 2017 (met een korte verschijning in X-Men: Dark Phoenix uit 2019) en keert dit jaar terug. Een maand geleden zagen we hem ook reeds opduiken in David Finchers The Killer. Als is het wel even wennen aan zijn blonde lokken in Next Goal Wins.

Fassbender speelt een overtuigende Rongen (ook al had ik nog nooit van de echte persoon gehoord) en het is verfrissend dat zowel Fassbender als Waititi niet proberen om hem per se sympathiek te laten overkomen. Voor de lokale bevolking werd teruggevallen op voornamelijk Nieuw-Zeelandse acteurs die grotendeels ook Samoaanse roots hebben. Waititi beperkt zijn humor, waardoor de lokale cultuur niet in het belachelijke getrokken wordt maar er gewoon een aantal zaken aan bod komen die voor Rongen (en een groot deel van de Westerse kijkers) soms vreemd over komen. De humor zit eerder in het elkaar niet altijd goed begrijpen, maar is wel respectvol uitgevoerd. Het clichématige situeert zich in de bijrollen van Rongen zijn oude kennissen vertolkt door Will Arnett, Elisabeth Moss en Luke Hemsworth.

Veel op de man, maar minder op de bal

Narratief voelt Next Goal Wins nogal formulaïsch aan, maar kan je dat echt zeggen over een waargebeurd verhaal? Dit is de hoofdreden dat Waititi niet op de bal (het verhaal), maar op de man (de personages) speelt. Binnen de voetbalploeg is er veel aandacht voor Jaiyah Saelua. Zij is een fa’afafine, een erkende derde gender in de Polynesische cultuur. Haar extravagante persoonlijkheid is een grote motivatie voor de rest van de ploeg en de omgang van de lokale bevolking is bewonderenswaardig. Iets waar velen nog iets van kunnen opsteken. Ze is officieel ook de eerste transgender voetballer in een wereldbekermatch.

Ook is er veel aandacht voor Tavita, die een soort voorzitter van de ploeg is en echt gewoon wil dat zijn ploeg eens een meevaller beleeft. Nicky Salapu komt ook nog aan bod, als oud-keeper van de ploeg die 10 jaar eerder een 31-0-match tegen Australië te verduren kreeg. Ook is er genoeg aandacht voor het verleden van ons hoofdpersonage Rongen, die ook geen onbesproken blad blijkt te zijn. De kern van Next Goal Wins is dan ook hoe al deze personages elkaar vinden in een gezamenlijk doel en het verhaal is eerder bijzaak.

Next Goal Wins speelt vanaf 20 december in de bioscoop.