Avatar: Frontiers of Pandora™_20231206231201
Nu James Cameron met Avatar: The Way of Water de reeks van de blauwgekleurde Na’vi vorig jaar terug in onze herinnering heeft gebracht en de derde film in 2025 zou uitkomen, is het geen slecht moment om er een spel over uit te brengen. Avatar staat bekend als een reeks die visueel prachtig is, maar qua verhaal niet echt veel speciaals doet. Kan het first person open world-avontuur Avatar: Frontiers of Pandora de strijd tussen de Na’vi en de koloniale RDA getrouw weergeven en is het leuk om te spelen? Is het gewoon Far Cry: Pandora? Geekster bestudeerde alle planten in de buurt en testte het voor jullie uit.
Reviewcopy op PS5 verkregen via uitgever. Alle afbeeldingen gemaakt in performance mode.
Net zoals de films is Frontiers of Pandora een waar feest voor je ogen.
Dé reden om Avatar: Frontiers of Pandora te spelen, is omdat het een visueel bijzonder indrukwekkende ervaring is. Net zoals de films is het spel een waar feest voor je ogen. De planeet Pandora bruist overdag van de prachtige kleuren en verbluft je ‘s nachts met een heleboel lichtgevende planten. Na’vi of mensen, wie geeft daar nu om? De échte ster van Avatar is de adembenemende natuur. Je avontuur in de Western Frontier van Pandora kan je indelen in drie verschillende gebieden. Het eerste is een jungle met zeer veel extra planten en begroeiing en vormt meteen het hoogtepunt van het spel. De tweede zone heeft meer open vlaktes en de derde zone is een bos- en moerasachtig gebied met rivieren en watervallen. Die laatste zone is visueel gezien jammer genoeg wel veel minder interessant, zeker als je je in de wolken met giftige gassen begeeft en je scherm opeens een groen-gele kotskleur krijgt. Sommige stukken van de wereld zijn trouwens ook enkel grijs, bruin en vol verdorde planten, maar ze worden (meteen) terug bloeiend en kleurrijk zodra je de nabijgelegen installatie van de RDA kapot maakt. Het doet een beetje denken aan Nazi’s verslaan en kleur terugbrengen in The Saboteur.
Ook moet er gezegd worden dat dit alles lekker vlot draait op de Snowdrop Engine. Op PS5 heb je de intussen klassieke keuze tussen 30 FPS quality of 60 FPS performance mode, waarbij die eerste mode meer details heeft. Welke je ook kiest, op technisch vlak leverden de makers een mooi spel af waarbij je zonder erge haperingen doorheen de wereld kan lopen, springen en vliegen. Als er hier en daar iets minder volmaakt is, zijn het kleine frame drops, de pop-ups in de verte als je heel snel doorheen de lucht vliegt of hier en daar eens een grafisch mankementje dat ergens voor een zwart vierkantje zorgt. De algemene ervaring is echter heel vlot.
Het 3D-geluid is best goed gedaan en zorgt ervoor dat je zonder te kijken niet enkel weet welk beest in je omgeving zit, maar ook waar het zich bevindt. Ook wind en regen komen er goed door. De muziek van Pinar Toprak begeleidt de actievolle of emotionele momenten mooi, maar ze blijft achteraf niet echt hangen. De voice acting is jammer genoeg niet altijd van de beste kwaliteit, en dat geldt zowel voor je hoofdpersonage als de andere nevenpersonages.
Frontiers of Pandora laat je toe je helemaal Na’vi te voelen.
De tweede reden om Avatar: Frontiers of Pandora te spelen, is omdat je een grote fan bent van de creatie van James Cameron. Dit spel laat je immers toe je helemaal Na’vi te voelen. Dat kan gaan over de mooie planeet of over het feit dat je veel groter bent dan een mens en dat echt merkt als je tegen hen praat of in hun basissen rondloopt. Daarnaast gaat het ook over je behendigheid, over het springen van een vliegend eiland en landen op je Ikran, het bevechten van koloniale mensen, je te verbinden met Eywa via purperen boomstengels en het respecteren van de natuur. Zo is het de bedoeling enkel met pijl en boog te jagen omdat je met kogels de te verzamelen elementen van je prooi onbruikbaar maakt. Elk wezen heeft verder nog een zwakke plek die je in staat stelt hen (relatief) pijnloos te doden. Bij elke plant die je nodig hebt, moet je ook nadenken over de ideale omstandigheid om deze te plukken of verzamelen, zoals mooi weer, regen, dag of nacht, en moet je voorzichtig te werk gaan (lees: voorzichtig met je analog stick en adaptive triggers uitproberen in welke houding je een plant het beste plukt). Je moet ten slotte ernaar streven om enkel wat je echt nodig hebt te verzamelen, en niet zoals in vele andere games je rugzak vol te proppen.
Dezelfde vergelijking als met de films: alles ziet er prachtig uit, maar het verhaal is niet revolutionair.
Je kan op narratief vlak dezelfde vergelijking maken als met de films: alles ziet er prachtig uit, maar het verhaal is niet revolutionair. In Avatar: Frontiers of Pandora speel je als een Na’vi die als kind door de koloniale RDA ontvoerd is en door hen hardhandig is opgevoed. De RDA heeft namelijk als doel zo de contacten met de Na’vi voor hen gemakkelijker te maken zodat ze gemakkelijker de rijkdommen van de planeet kunnen bemachtigen. Na een aantal jaren kan je echter ontsnappen en ga je de strijd aan voor de bevrijding van de planeet. Let op, slecht is het antikoloniale verhaal zeker niet, maar aan de andere kant is het ook niet echt speciaal en is het grotendeels voorspelbaar.
Je strijdt tegen de RDA die Pandora aan het leegzuigen is en moet verschillende Na’vi-clans overtuigen om je te helpen. Het zijn vooral die andere clans die interessant zijn dankzij hun cultuur, want de hoofdpersonages op zich zijn niet bijzonder boeiend. Zowel in het hoofdverhaal als in de zijmissies komen deze culturen mooi naar boven. Ook zijn de dialogen niet altijd even goed geschreven, zijn de leiders van de RDA zo cartoonachtig kwaadaardig dat ze bijna met een krulsnor zouden kunnen zitten draaien, en verdwijnen twee belangrijke personages tegen het einde van het spel gewoon. Een van je tegenstanders vertrekt bijvoorbeeld tijdens de laatste missie, waardoor je wat catharsis mist. Ook vroegen we ons bij het eindfilmpje af waar een van de Na’vi heen was. Bleek dat die het na een eerdere conversatie met een andere NPC was afgetrapt. Geen idee of we deze personages nog in de story DLC’s zullen tegenkomen in 2024.
Net zoals het verhaal is de basisgameplay niet echt innovatief (maar wel leuk).
Avatar: Frontiers of Pandora is een first person open world-spel waarbij je naast het hoofdverhaal en de zijmissies ook allemaal optionele basissen kan bekampen en andere activiteiten kan doen. Net zoals het verhaal is de basisgameplay dus niet echt innovatief, ook al is het allemaal in een Na’vi-jasje. Om te beginnen zit de map vol met interessepunten die je al dan niet kan afwerken. Sommige daarvan zijn collectibles, andere kleine rustplaatsen of kampen van de Na’vi, nog andere zijn installaties van de RDA. Je moet ze niet doen, maar je krijgt er natuurlijk wel beloningen voor. Op een paar mooie locaties na, zijn dit wel de enige beloningen voor het verkennen, en na een tijdje zou je willen dat er minder stipjes op de kaart zijn en de beloningen niet (bijna) allemaal mechanisch van aard waren. De mist op je map verdwijnt enkel als je effectief op een bepaalde locatie bent geweest, dus zo erg als in pakweg Assassin’s Creed is het niet. Ook kan je zoals in de meest recente Ubisoft-open world-games gelukkig een optie aanzetten die je met aanwijzingen dwingt na te denken over waar je moet gaan en je niet gewoon een objective marker geeft. Dankzij missies of bepaalde collectibles krijg je skill points die je in een aantal verschillende skill trees kan steken. Ook zijn er krachtige ancestor skills die je in de wereld kan vinden.
Omdat je een Na’vi bent die door mensen is opgevoed, gebruik je zowel “natuurlijkere” wapens zoals pijl en boog als machinegeweren of shotguns. Missies en basissen hebben – zucht – een bepaald level dat aangeraden wordt, afhankelijk van – zucht – je eigen gear-score. Deze bepaalt ook nog hoeveel schade jij aan de vijand aanbrengt, hoeveel zij jou aandoen en welke andere bonussen je krijgt. Betere wapens en bepantsering gebruiken betekent een hoger level krijgen. Als je een hoger level hebt dan de plaatselijke vijanden, is alles gemakkelijk, zit je er een of twee levels onder, dan wordt het geheel veel uitdagender. Het is allemaal gelukkig niet zo erg, want de aangewezen levels passen zich echter aan aan dat van jou. In het begin vind je in de eerste zone basissen van level 6 of 8, maar toen wij later op level 14 naar die eerste zone terugkwamen, vonden we geheel toevallig ook basissen die opeens voor level 12 of 13 bedoeld waren. Het is wel positief dat je gemakkelijk nieuwe stukken uitrusting kan krijgen, kopen of zelf maken. Voor dat laatste moet je in de wereld op zoek gaan naar fauna en flora, maar heb je gelukkig van de verschillende elementen die je nodig hebt voor bijvoorbeeld een nieuwe boog of hoofdband telkens maar een exemplaar (bijvoorbeeld één tand, één stuk huid of één hoopje mos) nodig. Gaan jagen op deze elementen en letten op de juiste omstandigheden is eigenlijk een fijn element van de gameplay-loop.
In het begin ben je vooral op stealth aangewezen, na een tijdje kan je als een blauwe Rambo je een weg doorheen de vijanden knallen.
Zeker in het begin van Frontiers of Pandora ben je vooral op sluipen en het stilletjes doden van je vijanden aangewezen, want je bent relatief fragiel en de kogels van de vijanden doen pijn. Op zich niet zo erg, ware het niet dat de stealth gameplay niet de beste is. Wanneer een vijand je te zien krijgt, weten alle vijanden in de omgeving onmiddelijk waar je bent. Ze weten dat zelfs meteen als je hen met een pijl mist. Als dit gebeurt in een grotere basis, slaan ze na een paar seconden alarm, en verlies je niet enkel je bonus die je krijgt als je een hele basis stilletjes kan afwerken, maar hoor je voor de rest van je infiltratiepoging een irritant alarm. Hierbij kan het echt tegensteken dat jij dat alarm niet kan afzetten en dat het soms, wanneer die vijand die het alarm wil activeren zich te ver of achter cover bevindt, onmogelijk is om een alarm te vermijden. Als klap op de vuurpijl kunnen de grote exoskeletten van de vijand je heel gemakkelijk doden. Na een tijdje krijg je echter nieuwe wapens of stukken uitrusting en kan je als een grote blauwe Rambo je een weg doorheen de vijanden knallen – zeker met de zeer krachtige shotgun. Dan is het niet meer sluipen, en meer een power fantasy. Het is wel wat jammer dat – wat de mensen betreft – je niet veel verschillende soorten vijanden hebt. Qua fauna is dat gelukkig wel beter.
Je kan er niet omheen kijken: Avatar: Frontiers of Pandora is een feest voor het oog. Rondlopen of vliegen in de Western Frontier is een waar genot, zeker als je let op alle details in de natuur. Technisch gezien draait alles ook heel goed dankzij de Snowdrop Engine. De gameplay en het verhaal doen je als een Na’vi voelen, maar doen niet echt iets speciaals. Je kan er ook niet aan onderuit dat het een relatief typische Ubisoft-openwereldgame is met een map vol icoontjes en een gear score. Op zich is dat niet zo erg (zeker niet als het al even geleden is dat je er zo eentje hebt gespeeld), maar je zal wel vaak dezelfde soort activiteiten doen in de 20-30 uur die het spel vergt als je een gezonde mix van de hoofdmissies, zijmissies en een aantal (maar lang niet alle) nevenactiviteiten wil doen. Het is vooral bij het jagen, het vliegen op je Ikran en het trekken doorheen de wereld dat je je in de wereld van Cameron zal wanen.
.
Geïnteresseerd in Avatar of recente open world-games?
Avatar: Frontiers of Pandora is te koop bij bol.com
De nieuwe film van Richard Linklater heeft op het eerste gezicht meer gemeen met School…
In november verschijnt er een flinke klepper bij Image Comics: Desolation Jones : The Biohazard…
In het derde seizoen van Bridgerton is het geen pollenseizoen, maar Polin season. Fans weten…
Tot nu toe was Hades een van onze meest favoriete roguelikes. Niet enkel had deze…
Het kan zijn dat DSTLRY aan jullie aandacht voorbij is gegaan. Het is een nieuwe…
Als het op actie RPG en soulslike aankomt, is Geekster er traditiegetrouw als de kippen…