Baten Kaitos I & II HD remaster review: klassiekers in een modern jasje

Wie anno 2004 een Gamecube had en iet wat mee was met het JRPG-landschap, herinnert zich ongetwijfeld Baten Kaitos. Een oerklassieke JRPG in vorm en presentatie die zich onderscheidde van de concurrentie door een gewaagd kaartensysteem voor gevechten. De spellen – want GC-eigenaars konden van twee titels genieten – konden rekenen op bakken lof van de pers. De verkoopcijfers, die bleven echter steken rond break-even. Het zorgde voor het einde van Baten Kaitos als reeks en Monolithsoft pivoteerde zijn talent naar Xenoblade, een reeks die uiteindelijk nog grootser zou blijken. Desalniettemin wordt de geschiedenis niet vergeten. Want Bandai Namco remasterde onlangs Baten Kaitos I en II voor de Switch en verpakte ze in één bundel. Tot groot jolijt van de fans? Of probeert Bandai Namco hier snel wat munt te slaan uit de nostalgie van zijn spelers? Geekster klapt zijn vleugels uit en legt een strategisch kaartje om jullie het antwoord te brengen in deze review!

Ongewijzigde JRPG-parels

Baten Kaitos I en II, of zoals ze bij ons gekend zijn Eternal Wings and the Lost Ocean en Origins, komen dus over naar de Switch. Net zoals bij de remaster van Chrono Cross hebben we te maken met een respectvolle behandeling van de originelen. Geen aanpassingen aan het verhaal, geen uit de duim gezogen pro- of epilogen. Want aan de oorspronkelijke scenario’s valt weinig toe voegen. De wereld is tot in de puntjes uitgewerkt, gekleurd door interessante personages die doorheen de haast 120u spelen nooit vervelen. Uiteraard bevat het ook een gezonde portie JRPG-stereotypen. Je start het verhaal door te laat wakker te worden zonder herinneringen, er zal een quirky doch sterk personage je team vervoegen, en uiteraard escaleert een anders mondain conflict in een clash met de goden die het lot van het universum zal bezegelen. Toch behandelt Baten Kaitos zonder schroom ook diepere thema’s zoals klassenstrijd of racisme. Iets dat enkel en alleen mogelijk is door de doordacht geschreven dialogen en het feit dat jij als persoon ook deel uitmaakt van het verhaal!

In beide spellen is het hoofdpersonage vergezeld door een Guardian Spirit en dat ben jijzelf. De 4th wall breaking-momenten dienen als een soort geweten voor het hoofdpersonage. Bij de meeste dialogen is het aan jou om de protagonist te laten begaan of hem te overtuigen van een alternatief, met alle gevolgen van dien. Het laat op een subtiele manier ook zelfreflectie toe bij de speler, waardoor de bovenvermelde zwaardere thema’s veel harder kunnen inslaan. Om maar te zeggen, als deze remaster op je radar staat omwille van het verhaal, kan je gerust op beide oren slapen.

Natuurlijk is een remaster geen remaster als het visueel geen kleine update krijgt. Voor deze remaster was er niet zo veel werk. De handgetekende stille achtergronden blijven prachtig, zelfs in 1080p, en zijn dus grotendeels de originelen zonder aanpassing. De grootste veranderingen zijn vooral het ondersteunen van 16:9-aspect ratio en wat opgesmukte 3D-modellen. Het behoudt vooral de charme van het origineel, en dat is het belangrijkste.

Gloednieuwe UI

De echte trekpleister van Baten Kaitos (I of II) is natuurlijk het vechtsysteem. Turn-based was de norm voor JRPG’s in de vroege jaren 2000. Vechten met een stel kaarten was dat al veel minder. Ook in deze remaster blijft dit een unicum, al komt dit veel minder onverdund over dan verhaal en vormgeving. Het leeuwendeel van de verbeteringen hebben op één of andere manier te maken met dit kaartsysteem, en dat voor beide games in deze collectie.

Zo is de hele UI volledig herbekeken voor deze remaster. Tekst, icoontjes en achtergronden zijn uiteraard van HD-kwaliteit, zodat ze perfect leesbaar zijn op het scherm van de Switch, ook in handheldmodus. De grootste winst van dit huzarenwerk is vooral dat alles nu herkenbaar is in een oogopslag. In de originele spellen moest je al te vaak elke kaart afgaan in een onpraktisch menu om te zien wat ze allemaal deden. Als je weet dat er meer dan 1000 unieke kaarten zijn, bespaart deze HD UI toch een hoop frustratie wanneer je een nieuw deck moet bouwen. Ook buiten de menu’s levert het dezelfde winst op. De juiste kaart kiezen tijdens een gevecht is eenvoudiger dan ooit. En bij Baten Kaitos 2, waar de gevechten echt een hoog tempo hebben, is dit een godsgeschenk.

De UX volgt dezelfde positieve evolutie. Het origineel had wat last van onlogisch gesorteerde menu’s, met bijvoorbeeld quest-kaarten die niet onder het kaartenmenu te vinden waren. Nu is dat allemaal uitgeklaard en kan je zonder al te veel moeite vinden wat je nodig hebt. De meest voorkomende acties, zoals je deck aanpassen, kunnen zelfs in één beweging dankzij een nieuw toegevoegde shortcut op het hoofdscherm van het menu. Het lijkt allemaal klein, maar de tijdswinst van deze heropgebouwde menu’s stapelt snel op in een avontuur waar je je kaarten echt om de haverklap moet aanpassen. Als je één argument zoekt om de remaster te verkiezen boven het origineel, dan is het wel de drastisch verbeterde UI/UX.

Eindelijk wat hulp

Hoe langer je speelt, hoe meer je beseft dat ontwikkelaar Logical Beat echt begreep wat er mis was met Baten Kaitos en slim prioriteit gaf aan die akkefietjes. Je zou bijvoorbeeld denken dat een RPG met een ingewikkeld en uitgebreid kaartensysteem goed zijn tijd had genomen om de speler wegwijs te maken hierin. Niks van! De originele Baten Kaitos-games waren notoir voor hun totaal gebrek aan uitleg over wat kaarten doen. Wat zijn al die rare nummers? En waarom transformeren de kaarten zonder boe of ba in iets totaal anders? De verwarring is nu dus verleden tijd. Via een gloednieuw helpmenu kan je nu op je gemak herlezen hoe de vork in de steel zit voor elk aspect van het spel. En dat gaat veel verder dan de uitleg die we destijds kregen via het boekje van het spel (ja, dat heeft ooit bestaan). En om echt zeker te zijn dat niemand een letter uitleg mist, hebben ze zelfs een nieuwe NPC toegevoegd op het hoofdpad dat al die uitleg ook nog eens zo kan vertellen. Opnieuw een pietluttige verbetering die van onschatbare waarde is voor wie Baten Kaitos wil ontdekken via deze remasters.

Natuurlijk blijft het niet bij zulke micro-aanpassingen en krijgen de remasters ook hun stapel welgekomen Quality of Life-features. De lijst is zo lang als die origineel is (niet dus), maar een gegeven paard kijk je niet in de bek zeggen ze dan. Zo heb je de gebruikelijke opties om de snelheid van het spel aan te passen, zowel algemeen als enkel de gevechten. Er is wel wat backtracking in Baten Kaitos, dus dit permanent op 200% laten staan, scheelt toch wel een uur of drie op de teller. Spijtig wel dat deze feature niet zo granulair is. Je kan enkel kiezen voor 200% of 300%, alles daartussen en daarboven is off limits. Zeker bij gevechten is dit een groot nadeel, want 200% is vaak al te snel voor bijvoorbeeld baasgevechten.

Andere features die de grind van toen wat verzachten, zoals one-hit kills of geen gevechten, zijn ook van de partij. Zo kan je veel sneller levelen en terug focussen op het verhaal of een nieuw deck bouwen. Er is wel één groot nadeel aan deze features: ze bevinden zich in een menu dat je niet kan aanpassen tijdens gevechten. Het is een paar keer voorgevallen dat we na het grinden dit zijn vergeten af te zetten. Wanneer je dan na 10 minuten cutscene en gebabbel de baas voorgeschoteld krijgt en beseft dat one-hit kill nog aanstaat, heb je geen andere keuze dan je savefile opnieuw te laden of de baas te ‘verspillen’.

Al bij al zijn dit zeker welkome toevoegingen maar het had toch wat meer mogen zijn. Een optie om te switchen tussen de graphics van toen en nu, een optie om drops te manipuleren voor zeldzame loot of gewoon al de mogelijkheid geven om het avontuur op te slaan waar en wanneer je maar wil, hadden niet misstaan voor deze remastercollectie.

Controversiële voice acting

Tot nu toe bleven we in het rijk van positieve veranderingen. Eén keuze zal echter de fans verdelen of zelfs doen afknappen van deze remaster en dat is de voice acting. In deze collectie ben je sowieso verplicht om met Japanse stemacteurs te spelen. Deze zijn zeker niet slecht, en ongetwijfeld is de overlap in venndiagrammen tussen kopers van deze remasters en spelers die stemmen in het Japans zetten zo goed als 100%. Toch is het ontnemen van een keuze wat raar. In het geval van Baten Kaitos I valt het nog te begrijpen. De Engelse voice acting van toen was van onevenwichtige kwaliteit maar had wel een zekere charme. Diezelfde Engelse voice acting was door de kritiek echter véél beter in Baten Kaitos 2. Om dan radicaal te kiezen voor enkel Japans omdat het Engels in Baten Kaitos I niet goed was, voelt een beetje aan als het kind met het badwater weggooien.

Het zal verdelen en misschien zelfs doen afknappen. In alle geval is de keuze zo controversieel dat modders (want ja die bestaan ook op Switch) al bezig zijn met de Engelse voice acting terug in het spel te krijgen.

New game – (?)

Qua levensduur ben je zo een 60u zoet met elk afzonderlijk spel. Er is al veel verhaal op zich en als je alle kaarten en sidequests wil gezien hebben, mag je daar gerust nog een 20-tal uren bij tellen. Toch vonden de makers het nodig om ook dat nog te verlengen. Elke Baten Kaitos heeft nu niet enkel een NG+ modus, waar je je level en spullen behoudt wanneer je opnieuw begint, maar ook een NG-. Hier speel je het spel opnieuw maar met toegevoegde beperkingen zoals kleiner deck, verbod op duplicaatkaarten, enz. Een soort challenge run voor wie het spel binnenstebuiten kent en eens uitgedaagd wil worden. Een leuke twist op de NG+ formule, al is het spijtig dat je de credits moet zien om dit vrij te spelen. We snappen dat je nieuwe spelers van een fout wil behouden, maar veteranen eerst verplichten een toertje op de molen te doen, is misschien te veel van het goeie.