X-Men: Days of Future Past 1 review: laat het gaan

In 1963 verscheen het eerste issue van de X-Men. Niet direct de meest succesvolle creatie voor Marvel Comics die ooit uit de breinen van Jack Kirby en Stan Lee kwam gerold. De echte glorie voor deze serie begon bijna 20 jaar later in 1980. In 2023 viert Marvel de 60ste verjaardag van de X-Men en dat doet het met kleine mini-events zoals de miniserie X-Men: Days of Future Past – Doomsday.

Mark Guggenheim en Manuel García keren in deze vierdelige miniserie terug naar de wereld van Days of Future Past en vertellen het verhaal van het uiteindelijke lot van al die X-Men die we als lezer in de oorspronkelijke verhalen deels hebben gemist.

Het begin is oké

Vorige maand plaatste Geekster al een artikel waarin alle details over het fenomeen Days of Future Past uit de doeken werd gedaan. Het is inmiddels ruim 40 jaar geleden dat het werd gepubliceerd en voor de meeste mensen roept de titel associaties op met de latere X-Menfilm X-Men: Days of Future Past. De mensen die bekend zijn met het fenomeen kunnen verder lezen.

In de eerste pagina’s zien we hoe twee bekende X-Men het loodje leggen in hun strijd tegen de Sentinels van de regering. Daarna springen we op en neer in het verhaal en zien we als lezer hoe het zover heeft kunnen komen. De comic neemt uiteindelijk afscheid van de lezer met een dijk van een cliffhanger. De comic wordt getekend door Manuel García, die je het beste kunt vergelijken met iemand als Greg Land maar beduidend beter om kan gaan met fotoreferenties. Het ziet eruit als een toffe actiefilm, maar het is echter niet veel soeps.

Laat Days of Future Past rusten

De eerste paar pagina’s zetten je als lezer zijnde op het puntje van je stoel. Daarna doet het je best om je er weer vanaf te halen. Het tekenwerk is prima, maar Guggenheim en de parodie op een redacteur die het overzicht hoort te hebben, falen…

Om te beginnen is de comic niet heel toegankelijk. Er wordt op en neer gesprongen in de tijd zonder goed en duidelijk aan te geven in welk jaar we zitten. Wat ook niet helpt, is dat veel personages van kostuum wisselen. Daar kun je nog mee leven maar diverse periodes lopen door elkaar. Zo draagt Cyclops bijvoorbeeld ook zijn jaren negentig-kostuum terwijl veel anderen hun kostuums dragen uit begin jaren tachtig.

Het geeft het allemaal een sfeer van vrijheid en blijheid. Het is een alternatieve realiteit dus iedere vorm van logica wordt uit het raam gegooid. Dat kun je natuurlijk doen, maar niet bij Days of Future Past. Het is daar net even te bekend voor.

De ergernissen houden niet op. Ook het incident dat zou leiden tot Civil War wordt, zij het licht aangepast, in dit gebeuren ingepast. Heel gezocht weer en totaal niet van toepassing voor iemand die bekend is met het oorspronkelijke verhaal. En Spider-Man? De manier waarop hij aan zijn einde komt, is van een ongekende en ongeloofwaardige domheid.

Deze comic is, op de eerste pagina’s na, ongelofelijk teleurstellend. Mensen die alles willen hebben, zullen deze bespreking sowieso niet lezen, maar wanneer jij die Marvel-lezer bent die graag iets meer wil, dan laat je dit beter liggen.