The Son review: geen aardje naar z’n vaartje

Florian Zeller verbaasde iedereen met z’n geweldige regiedebuut The Father, waarvoor hij z’n eigen toneelstuk bewerkte. De hoofdrol leverde Anthony Hopkins terecht een Oscar op en ook het verhaal zelf was op een unieke manier verteld. Er werd dan ook uitgekeken naar de opvolger, The Son, een ongerelateerd verhaal met een gerelateerd thema. Wij konden al gaan kijken op Film Fest Gent en vonden het resultaat minder impactvol, en vooral de centrale casting gooit wat roet in het eten.

Uitzichtloos

Peter (Hugh Jackman) en Kate (Laura Dern) waren ooit een koppel en hebben samen een zoon, Nicholas (Zen McGrath). Sinds hun scheiding woont hij bij z’n moeder en is Peter hertrouwd met de jongere Beth (Vanessa Kirby), met wie hij nog een babyzoontje heeft. Op een dag komt Kate aankloppen om te zeggen dat Nicholas al een tijd niet naar school is gegaan. Wanneer Peter hem vraagt wat er gaande is, vertelt Nicholas dat hij het leven niet meer aankan en dat hij bij z’n vader wil gaan wonen. Beth staat er niet voor te springen maar gaat toch akkoord.

De verandering van omgeving lijkt hem eerst goed te doen, maar de relatie met Beth is niet top en hij lijkt ook z’n ouders tegen elkaar uit te spelen. Peter probeert van alles om tot hem door te dringen want hij wil het beter doen dan z’n eigen vader (Anthony Hopkins), die er vroeger amper was. Uiteindelijk gaat het weer van kwaad naar erger en moeten ze hulp gaan zoeken.

Niet zo geslaagde casting

In The Father nam Florian Zeller ons echt mee in het hoofd van het personage van Anthony Hopkins om te laten zien hoe dementie voelt voor iemand. Hier kiest hij voor een andere aanpak want in plaats van ons te laten inleven in de zoon van het verhaal, Nicholas dus, staat vooral die andere zoon, Peter, centraal. En dat is eigenlijk wel een goeie zaak, want mijn grootste minpunt aan de film is het acteerwerk van nieuwkomer Zen McGrath. Dat overtuigde voor mij totaal niet. Hij probeert wel om de wanhoop die Nicholas voelt over te brengen maar het voelt allemaal te geforceerd, waardoor ik moeite had om met hem mee te leven.

Dat staat dan weer in schril contrast met Laura Dern en vooral Hugh Jackman, die hier een van de beste rollen van z’n carrière neerzet. Peter z’n onmacht om z’n zoon te helpen uit zich eerst vooral in wat strenge woorden om hem proberen wakker te schudden, maar daarna sijpelt door dat hij zich geen raad weet en is de wanhoop en het onbegrip vaak tastbaar. Ook de relatie met z’n eigen vader, een onverwacht gemene Anthony Hopkins, spreekt boekdelen. De emotie komt dus vooral van Jackman en Dern en hoe zij reageren op wat hun zoon overkomt. Maar het weerhoudt de film ervan om echt impact te hebben, omdat de vertolking van Nicholas niet echt oprecht binnenkomt. Wel maakt Zeller goed duidelijk dat, wat er tussen Peter en Kate is gebeurd en nog steeds speelt, voor een extra laag pijnlijkheid zorgt.

Rake thema’s

Het script van Zeller is ook conventioneler en minder sober dan bij bijvoorbeeld The Father. We krijgen geen echt beeld van wat er in het hoofd van Nicholas omgaat, maar de dialogen doen het werk. Zijn afstandelijkheid tegen Beth en de manier waarop hij Kate en Peter tegen elkaar uitspeelt wanneer hij met hen alleen is, tonen zijn strijd. Een paar flashbacks zorgen er dan weer voor dat we een glimp krijgen van hoe anders Nicholas was als kind. Voor de rest is de film heel sober gemaakt, wat wel goed is voor dit thema. Hans Zimmer zorgt waarschijnlijk voor zijn meest ingetogen score in jaren en alles ziet er ook redelijk koel uit.

Naar het einde toe moeten er harde keuzes gemaakt worden. Daar wordt het pas echt duidelijk hoe moeilijk het is om om te gaan met mentale problemen en wat nu de juiste keuze is, zeker als ouder. Af en toe wordt het net iets minder naturel maar The Son maakt wel duidelijk dat liefde geven alleen niet genoeg is om iemand te helpen. Het einde zal sowieso niemand onberoerd laten.

The Son is vanaf 01/03 te zien in de bioscoop.