De laatste twee series van gamestudio Naughty Dog, Uncharted en The Last of Us, worden geprezen wegens hun sterke verhaallijnen en bijna filmachtige ervaringen. Misschien is dit de reden waarom HBO (zelfs na mislukte pogingen om er een film van te maken) besloten heeft om The Last of Us in een tv-serie te veranderen. Een heel grote breuk met de games is het niet, want het verhaal blijft grotendeels hetzelfde, de originele regisseur/schrijver Neil Druckmann is een van de twee scenaristen en componist Gustavo Santaolalla is alweer van dienst met zijn prachtige muziek. Doorstaat The Last of Us de overstap naar live-action en was het überhaupt nodig? Kan de serie ook niet-gamers bekoren met alweer een post-apocalyptisch zombieverhaal?
Afleveringen gezien: 9/9
Survival of the fittest
Het zijn vooral de onderlinge relaties tussen de personages die fascinerend werken en voor de mooiste momenten uit de serie zorgen.
In 2013 breekt er wereldwijd een onstopbare cordycepsplaag uit. Als je door deze fungus besmet raakt, verlies je controle over jezelf en wil je anderen bijten of aanvallen. Paddenstoelzombies dus. Texaan Joel Miller (Pedro Pascal) beleeft op de avond van de uitbraak in de Verenigde Staten een afschuwelijk persoonlijk drama dat hem voor zijn leven zal tekenen. Twintig jaar later wonen de overlevende mensen in de VS in steden onder strenge controle van een fascistische overheid, in kleine communes die misschien niet veilig zijn tegen aanvallen van buitenaf, op zichzelf in het midden van de natuur. Eten is meestal schaars en de technologieën die we nu als vanzelfsprekend beschouwen, zoals elektriciteit of warm water, laat staan auto’s of communicatiemiddelen, zijn niet overal meer te vinden. Jezelf in een onbekend gebied begeven, betekent meestal dat je door Infected of door andere mensen aangevallen wordt. Hoe ver mensen willen gaan om te overleven, is een belangrijk vraagstuk van deze serie.
Joel slijt in deze depressieve wereld zijn dagen doelloos als smokkelaar samen met Tess (Anna Torv) in de beveiligde stad Boston, maar wanneer ze van rebellenleidster Marlene (Merle Dandridge) de opdracht krijgen om het tienermeisje Ellie (Bella Ramsey) naar een rebellengroep te brengen, verandert hun leven compleet. Tijdens deze roadtrip door een verwoest Amerika zijn het dan vooral de onderlinge relaties tussen de personages die fascinerend werken en voor de mooiste momenten uit de serie zorgen, zoals tussen Joel en Ellie, tussen broers Sam (Keivonn Woodard) en Henry (Lamar Johnson) of in flashbacks tussen prepper Bill (Nick Offerman) en zijn vriend Frank (Murray Bartlett) of tussen tienervriendinnen Ellie en Riley (Storm Reid). Net zoals in de games start Ellie in de ogen van Joel bijvoorbeeld als een irritant pakketje om te vervoeren, maar groeien de twee gaandeweg meer en meer naar elkaar toe en ontwikkelen ze een vader-dochterrelatie, die prachtig door Pascal en Ramsey gebracht wordt.
Pascal speelt op geloofwaardige wijze een (aanvankelijk) teruggetrokken en gekwetste Joel die als het moet niet bang is om geweld te gebruiken en doorheen de serie openbloeit op emotioneel vlak. Vooral in die laatste soort scènes komt zijn acteertalent tot zijn recht, hoewel hij zich met een (kleiner) aantal humoristische momenten ook best lijkt geamuseerd te hebben. Ramsey zet dan weer een rebelse Ellie neer die wel een grote mond opzet en (heel) veel vloekt maar nog steeds een jong meisje is in een heel vijandige wereld en moet leren kampen met gevaar, angst en verlies. Ze komt vooral tot haar recht in de meer speelse scènes, hoewel ze in de emotionele momenten ook goed acteert.
Relaties en geweld
De derde episode zal ongetwijfeld wat stof doen opwaaien, maar is wat ons betreft een van de betere stukken tv die we onlangs gezien hebben.
In 2013 werd The Last of Us geprezen wegens de keuze om in een game non-heteroseksuele relaties als doodnormaal te beschouwen en om de beslissing om Ellie, een niet tot seksobject getransformeerd vrouwelijk personage, ondanks protest toch niet enkel op de cover te zetten, maar dan nog eens op de meest prominente plaats (the horror!). In 2023 zijn we intussen gelukkig al wat meer gewend, maar toch neemt de serie ook nu een interessante beslissing over welke soort relaties ze toont. Het moet immers niet altijd over heteroseksuele, jonge en aantrekkelijke adonissen of femme fatales gaan. De derde (en misschien ook de zevende) episode van deze reeks zal ongetwijfeld wat stof doen opwaaien, maar is wat ons betreft een van de betere stukken tv die we onlangs gezien hebben.
Menselijke onderdrukkingen? Mooie relaties? Hoe zit het dan met de zombies? Hoewel de Infected als een soort zombies in de wereld een constante dreiging vormen die best belangrijk zijn voor het plot, komen ze net iets minder op het scherm dan je zou denken. “Man is the real monster” blijkt ook deze keer de boodschap te zijn. Dat wil niet zeggen dat de Infected niet angstaanjagend zijn. De gewone Infected zijn niet meer dan snelle, agressieve mensen (hoewel ze een nieuwe en walgelijke manier hebben om de infectie te verspreiden), maar de twee meer gemuteerde speciale soorten die je soms kan zien, zijn even indrukwekkend als in de games. Zo heb je bijvoorbeeld de dodelijke Clickers, die blind zijn maar de wereld rondom zich op basis van geluid kunnen waarnemen. Het klikgeluid dat ze maken om zich te oriënteren en waar ze hun naam aan te danken hebben, zorgt voor kippenvel. Een derde soort infected, de Bloater, is vooral visueel indrukwekkend maar doet eigenlijk jammer genoeg niet zo veel. Voor het grootste deel zijn de Infected goed gedaan, maar heel soms leken sommigen onder hen ons toch wat knullig (hoewel dit kan liggen aan onze press copy waar nog niet alle special effects op uitgevoerd waren). Het is ook jammer dat het concept van de besmettelijke sporen in de lucht en de gasmaskers achterwege gelaten is (wat ons doet afvragen hoe ze een bepaalde scène in seizoen twee zouden doen).
Onlangs zorgden de makers van deze serie voor een kleine controverse door te zeggen dat in games de gedode vijanden maar pixels zijn en dat ze wilden dat dit in de serie anders zou aanvoelen, een uitspraak die niet echt positief werd onthaald bij de fans van de games. Onhandige manier van uitdrukken terzijde gelaten, in deze serie komen er wel actiemomenten, zowel met infected als met mensen, maar zijn deze toch duidelijk van minder belang dan de menselijke interacties. Wanneer de tegenstanders mensen zijn, krijgen ze vaak een al dan niet uitgewerkt achtergrondverhaal waardoor elke dode misschien inderdaad iets meer doorweegt dan in een spel waar je er soms tien na elkaar uitschakelt. Ook moet het niet altijd een horde Infected of een leger mensen zijn: eén of twee tegenstanders zijn meestal genoeg om voor spanning te zorgen. Less is more. Het is trouwens niet allemaal intensieve relatietherapie of kommer en kwel, want net zoals in de games is er hier en daar ook tijd voor een vleugje humor (vooral als je woordgrapjes als humor beschouwt).
The Last of Us gaat als succesvolle adaptatie nét iets verder
Zowel wie niks van de games kent als wie ze gespeeld heeft, zal deze serie kunnen smaken.
Voor wie niks van de games kent is The Last of Us dus een verrassend menselijke serie met goede acteerprestaties, dialogen en hier en daar wat bevredigende actie. Het is voor hen de ideale manier om een van de betere verhalen uit videogames te beleven. Hoe zit dat voor wie de games wél gespeeld heeft, van binnen en van buiten kent en getraumatiseerd is door het vaak wisselende succes van live-action adaptaties van games? Ook zij zullen deze serie waarschijnlijk zeker kunnen smaken. Zo goed als alle belangrijke momenten en thema’s uit het spel komen (soms woord voor woord of met dezelfde camerastandpunten) terug, visueel ziet het er qua locaties, objecten of kleren vaak identiek uit, het main theme, de giraffenmuziek en de muziek na de laatste “Oké” zijn nog steeds even beklijvend en de originele acteurs van Joel en Ellie (Troy Baker en Ashley Johnson) hebben beide een cameo gekregen. Merle Dandridge heeft zelfs dezelfde rol als in het spel!
Wat voor de gamers vooral anders zal aanvoelen zijn de momenten uit de games waarbij geslopen of gevochten moest worden. Deze zijn immers vaak (maar niet altijd) weggelaten of wat veranderd. Zo is er slechts één vijandelijke soldaat bij de ontsnapping uit Boston en zijn de tunnels in het midden van het verhaal slechts een rustmomentje zonder Infected. Pascal en Ramsey zien er misschien anders uit, maar zijn nog steeds Joel en Ellie, zij het met hier en daar een lichte wijziging. Ellie is zo goed als onveranderd op een soms nog ongehoorzamer of onstuimiger karakter na, maar bij Joel missen we de grijze moraliteit voor een groot deel. Hij is in het begin getraumatiseerd door de gebeurtenissen van twintig jaar geleden en zijn meedogenloze karakter komt pas na een tijdje naar buiten wanneer Ellie in gevaar is (maar is op het einde zeker aanwezig). Hier en daar zijn er nog wat kleinere aanpassingen, zoals Pittsburgh veranderen in Kansas City (vermoedelijk om de schaal van de tocht wat meer te tonen), maar dit mag de pret niet bederven. Het enige jammere stukje hierbij is dat de scène met Ellies eerste schot achteraf veel minder confronterend is dan in het spel.
Die veranderingen geven de serie dan ook de kans om iets verder in te gaan op het verhaal en meer achtergrond te geven bij bepaalde personages, bij de infectie of om Joel en Ellie hier en daar nieuwe scènes te geven. Wie niet enkel hoopte op een één-op-één adaptatie, zal hier nét dat ietsje meer in vinden. Het mag raar klinken voor een adaptatie van een spel of komt het omdat we het spel al helemaal kennen, maar een van de beste afleveringen is een aflevering die een groot en nieuw stuk verhaal toont.
Afleveringen van The Last of Us verschijnen vanaf 16 januari wekelijks op Streamz.
Raak
- Pedro Pascal, Bella Ramsey (en de rest van de cast)
- Een getrouwe adaptatie met dezelfde sfeer
- De nieuwe elementen blijven soms nazinderen
Braak
- Héél soms een belangrijke scène uit het spel weggelaten
- Een van de speciale Infected doet eigenlijk niet zo veel
