Roomies review: topfictie over en voor twintigers

In Roomies gaan twee 25-jarige studentes samenwonen op een appartement. Dat gaat vanzelfsprekend met ups en downs, en blijkbaar een overschot aan tafels. Het is vooral een eerlijke en onsensationele kijk op het leven van jonge twintigers. Friends maar dan realistischer en Vlaams. De spirituele zus van wtfock. En ja, dat zijn allemaal complimenten. Op Film Fest Gent konden we de eerste 5 afleveringen zien en daarna keken we de reeks meteen uit. Seizoen 2?

Afleveringen gezien: 8/8

Samen thuis

Nadat Ama (Laura De Geest) en haar vriendin Samira (Khadija El Karraz Alami) uit elkaar gaan, komt medestudente architectuur Bibi (Ahlaam Teghadouini) als haar nieuwe huisgenote inwonen. Zij krijgt regelmatig bezoek van beste vriendin Telma (Martha Canga Antonio), terwijl Ama een bij-job heeft als schoonmaker in Brussel met collega JB (Salim Talbi). Beide jonge vrouwen zijn nog hard op zoek naar zichzelf. Ama is lesbisch, of bi, of iets daar tussenin, maar ze is nog niet helemaal over haar breuk heen. Bibi worstelt nog met haar gevoelens voor vrouwen, of toch met de angst voor de reactie van haar ouders en broer. Voeg daaraan ook nog een vermiste bovenbuur toe, maquettes, een queer feestje en een terug opgedoken vader en je krijgt in een notendop de eerste helft van Roomies.

Die afleveringen zijn een goede inleiding voor de personages, vooraleer er iets meer drama opduikt. Al tijdens de eerste aflevering wist ik dat dit mijn ding ging zijn. De ongedwongen sfeer en regie, warme en kleurrijke stijl (met dank aan cinematograaf Esmoreit Lutters) en instant innemende personages namen me eerder bij de hand dan bij mijn nekvel. Opnieuw een compliment. Niet meteen hoge emoties of lange monologen, maar gesprekken over wie waar gaat eten en kleine frustraties. Roomies is een onpartijdige kijk op een overgangsfase in het leven van een jongere. Oud genoeg om op je eigen benen te staan, maar soms nog niet volwassen genoeg om alle verantwoordelijkheid te dragen. Bedenkers, regisseurs en scenaristen Flo Van Deuren en Kato De Boeck haalden veel inspiratie uit hun eigen studentenleven en dat voel je.

Doordacht

Ik word er bijna poëtisch van, maar dit is zo’n reeks waar je stilletjes van gaat houden. Het is geen schreeuwerige serie. Geen Vlaamse Euphoria, en maar goed ook. Soms lijkt het alsof die HBO-serie shockeert om te shockeren. Roomies heeft dat niet nodig, want het leven van de gemiddelde Vlaamse twintiger is al rommelig én boeiend genoeg. Wel nog zeldzaam: hier staan vooral relaties tussen vrouwen centraal, zowel vriendschappelijk, romantisch als seksueel. De doordachte manier waarop alles aangebracht wordt, is ook een verademing. Nog veel te vaak worden relaties tussen vrouwen in één bepaald hokje geplaatst of getoond vanuit de male gaze als iets erotiserends. Hier zijn dit gewoon relaties. Die neutrale maar warme aanpak deed me dan ook vaak denken aan wtfock, nog altijd een van de beste Vlaamse tv-producties ooit, maar dan voor een oudere leeftijdsgroep. Wel, de groep die even oud was als die personages toen.

In het tweede deel van de reeks voelen Ama en Bibi het gewicht van de keuzes die ze maken. Hun vriendschap verandert nadat ze samenwonen. Bibi leert van Ama wat vrijheid is en hoe ze haar vleugels moet uitslaan, en zij laat Ama niet alleen in haar warrige wereld. Ook al duiken er meer conflicten op, er wordt er nooit overdreven. Een bijna woordenloze scène tussen Bibi en haar moeder zegt meer dan een woordenrivier. De teleurgestelde blik in Ama’s ogen zijn genoeg. Een grote pluim gaat dan ook naar Ahlaam Teghadouini en Laura De Geest, die de hele serie dragen.

Chemie

Teghadouini maakte al een indrukwekkend debuut in Grond. Hier speelt ze iets dichter bij haar eigen leeftijd en kan ze ook wat meer laten zien. Bibi is niet enkel verweven met het plot, voor een groot deels is ze het plot. De Geest maakte tot hiervoor vooral theater. Ama is een cool girl die zich wegstopt achter humor, maar verbergt ook heel wat onzekerheid. Die geeft De Geest heel subtiel weer. Hun chemie samen is ook essentieel in Roomies. Dat zij vriendinnen zijn, geloof je meteen. Verder waren we ook blij om de altijd goede Martha Canga Antonio, Gilles De Schryver (ook producent) en Zouzou Ben Chika in bijrollen te zien opduiken. Ook graag een speciale noot voor Romy Louise Lauwers die als de begripvolle Marta zeker ook een visitekaartje afgeeft.

Ik zou hier ook nog iets zeggen over het scenario, maar als je me vertelde dat Roomies geïmproviseerd was of rechtstreeks overgenomen uit afgeluisterde gesprekken, ik zou je geloven. Opnieuw is alles zo naturel, op misschien een paar strepen humor na die soms iets te gevat zijn om elke keer geloofwaardig te zijn. Of misschien is dat omdat ik wou dat ik zo gevat was, wie zal het zeggen. Het is maar een piepklein puntje in een anders fantastische serie. Nog één ding om blij van te worden: voor de reeks maakten vrouwelijke of non-binaire artiesten van eigen bodem een volledig nieuw nummer voor de soundtrack (op een nummer van Martha Canga Antonio na). Die collectie nummers is ook al top – een perfecte aanvulling voor de reeks en de zachte elektronische score van Mick Lemaire. Tja, wat kunnen we nog meer zeggen? We willen meer van dat!

De acht afleveringen van Roomies zijn nu te zien op VRT MAX.