Na 15 jaar zwaait acteur Daniel Craig zijn periode als James Bond af met No Time to Die. De 25e Bondfilm komt bijna twee jaar later in de zalen dan oorspronkelijk gepland, en de verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Een meesterwerk is Craigs zwanenzang niet geworden, maar wel een solide actieprent waarin de acteur nog eens zijn kwaliteiten kan laten zien.
00ut of Office
James Bond (Daniel Craig) is met pensioen, maar glamoureus is hij nog steeds. Hij leeft als God in Italië met Madeleine Swann (Léa Seydoux). De voormalige 007 lijkt eindelijk rust en zijn gelijke gevonden te hebben in de Française. Ze wil hem helpen om zijn verleden te aanvaarden. Zo brengt Bond in Italië een emotioneel bezoek aan het graf van Vesper (Eva Green), die omkwam in Casino Royale. Ook Madeleine is bereid om over haar verleden te vertellen. Maar helaas duurt de rust van Bond niet lang.
No Time to Die is lang. Het tempo verslapt gevaarlijk pal in het midden.
Vijf jaar later is hij weer alleen, in een niet zo bescheiden optrekje in Jamaica. Hij wordt er gecontacteerd door zijn oude frenemy Felix Leiter (Jeffrey Wright) én een nieuwe 00-agente, Nomi (Lashana Lynch, Captain Marvel). Een MI6-wetenschapper en biologisch wapen zijn meegenomen uit een lab door een mysterieuze groep. Wanneer dit alles verband blijkt te houden met oude vijand Blofeld (Christoph Waltz), neemt Bond zijn geweer opnieuw op. Daar komt ook nog eens Lyutsifer Safin (Rami Malek) bij, die een bijzonder verleden heeft en anderen daarvoor wil laten boeten. Of toch zoiets. Want zelfs na 2 uur en 43 minuten is zijn motivatie me nog niet helemaal duidelijk.
00h dat duurde lang
Laten we daarmee het grootste struikelblok vernoemen dat deze film bij het publiek kan hebben. No Time to Die is lang. De film verveelt gelukkig weinig tot niet, vooral dankzij de afwisseling tussen actie en plotwerk. En toch verslapt het tempo gevaarlijk pal in het midden, tot we in de eindfase komen.
Het is eigenlijk wel toepasselijk, de langste aanloop (de film was eerst voorzien voor november 2019!) en de langste Bondfilm voor de langstlopende Bond. Daniel Craig heeft de rol 15 jaar gespeeld (het record van meeste films is voor Roger Moore met 7, 2 meer dan Craig). Maar net zoals die lange speelduur eist ook dat record een tol. Craig heeft ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat de fysieke inspanning zijn minst favoriete onderdeel van de rol was. En je kan het hem niet kwalijk nemen: er zo afgetraind uitzien op je 53ste, is dat nog nodig?
00ndoordringbaar
Toen Daniel Craig de rol aannam in 2006 was er een evolutie aan de gang om films meer naar de echte wereld te halen, mede dankzij het succes van Batman Begins. In zekere zin gaat No Time to Die daar tegelijkertijd in mee en tegenin. Er is heel veel plaats voor wat existentialisme en zwaarheid in deze film, over wat een leven als 007 met een mens doet. Die gewichtigheid proberen de scenaristen (Neal Purvis, Robert Wade, Cary Joji Fukinaga, en Phoebe Waller-Bridge) tegen te gaan door er wat meer humor in te stoppen. Tof, maar zo neigt Bond nu wel meer naar hoe veel blockbusters van vandaag gemaakt worden. De Bondfilms zijn altijd al een genre op zichzelf geweest. Een beetje campy, tongue in cheek, veel gadgets, fun, en Brits ten top. In het volgende tijdperk mag dat wel wat meer terugkeren.
Voor het personage zelf ligt dat anders. James Bond is altijd al een archetype geweest dat de huidige films ook grotendeels hebben overgenomen uit de vroegere tijdperken. We kregen een Bond als ondoordringbare blok graniet met sixpack die zichzelf volledig afsluit en af en toe een connectie toeliet, maar uiteindelijk leefde voor de missie.
Gev00elens
Zelfs als Bond een muur optrekt, toont Craig op subtiele wijze de scheuren erin.
Er is veel geschreven over de opkomst van de ‘kwetsbare Bond’. James Bond is inderdaad anders in deze film. Meer open voor anderen, ook al breekt hem dat een paar keer zuur op. Zelfs als hij een muur optrekt, toont Craig op subtiele wijze de scheuren erin. Ook fysiek is dat zo. Craig ziet er natuurlijk nog altijd fantastisch uit, maar hij geeft niet meer de indruk onoverwinnelijk te zijn. Ook mannen hebben te lijden onder schoonheidsidealen, en al zeker actiehelden. Dus ja, Bond is anders, maar dat is ook grotendeels omdat nu eindelijk ook de vrouwen in deze films veranderd zijn.
Bond mag dan wel een mannelijke fantasie zijn, maar te lang wilde dat zeggen dat zo goed als alle vrouwen zwijg- en volgzame maar ook prachtige wezens waren die op het einde vooral stierven. Willen of niet, dat is niet meer van deze tijd. Tegenover volwaardige vrouwen kan ook Craig volledig tonen wat hij in zijn mars heeft. Madeleine Swann blijft een fascinerend personage, een mysterie zonder een femme fatale te zijn. Zelfs een paar momenten die iets te veel naar melodrama neigen worden opgevangen door de geweldige Léa Seydoux.
Even indrukwekkend zijn Lashana Lynch en Ana de Armas. Lynch bijt van zich af als nieuwe 00, maar niet overdreven girlboss-achtig zoals sommige films doen om te compenseren. Zij en Craig hebben een leuke chemie, maar dat heeft hij ook met Ana de Armas (ze zaten samen in Knives Out), die hem op een bepaald moment te hulp schiet in Cuba. Haar charisma spat van het scherm en Paloma speelt op een verfrissende wijze met ieders verwachtingen. Enkel die jurk, daarin willen maar weinig vrouwen wandelen, laat staan vechten. Lynch en de Armas mogen gerust terugkeren in een volgende film.
N00 time to explain
Hoe memorabel Nomi en Paloma zijn, zo ‘goh ja, die is er ook nog’ is Lyutsifer Safin, een Bondversie van Thanos die verbazend genoeg een minder overtuigend verhaal opzet. Rami Malek heeft zijn Oscar niet gestolen en kan op bepaalde momenten een onbehaaglijk gevoel opwekken, maar zijn personage is te halfslachtig uitgewerkt om in het geheugen te blijven zitten. Het is jammer dat vertrouwde personages zoals Moneypenny en Q veel minder aan bod komen, want acteurs zoals Naomie Harris en Ben Whishaw moet je gebruiken. De scènes tussen hen en Craig zijn namelijk bij de tofste van de film. Ook M (Ralph Fiennes) keert terug, en met hem wat maatschappijkritiek over de wapenwedloop en rol van de Britse overheid.
De slechterik is een Bondversie van Thanos die verbazend genoeg een minder overtuigend verhaal opzet.
Ook visueel is No Time to Die iets ingetogener. De actie is nog altijd hoogstaand, met als uitschieters de openingssequentie en de scènes in Cuba. Regisseur Cary Joji Fukunaga brengt de actie goed in beeld en maakt daarvoor goed gebruik van de indrukwekkende sets. Maar de beeldvoering van Linus Sandgren kan helaas maar op een paar momenten verrassen. Hans Zimmer daarentegen (die recent ook al kon boeien met zijn werk voor Wonder Woman 1984 en Dune) levert een melodieus sterke score af die zowel de bestaande thema’s als titeltrack No Time to Die van Billie Eilish goed mengt.
Al bij al belandt No Time to Die ergens in de middenmoot van dit Bondtijdperk. Beter dan Quantum of Solace and Spectre, maar niet van het niveau van Skyfall en Casino Royale. Het is een film die wat losse eindjes aan elkaar knoopt en weet te raken met een paar plotwendingen en een straffe centrale vertolking. Een waardig afscheid van een waardige James Bond en een acteur die het personage anders achterlaat dan hoe hij het vond. Zijn opvolger, wie dat ook wordt (wij hopen op Dev Patel), weet wat gedaan.
No Time to Die is nu te zien in de bioscoop.
