Smile review: niet om te lachen

Het is bijna Halloween en dan komen er traditiegetrouw ook enkele horrorfilms uit in de bioscoop. Enkele weken geleden al opende Smile het rijtje, en die blijkt een aanrader. Laat ons zeggen dat we nog nooit zo bang waren om iemand te zien lachen.

Zeg maar niet “cheese”

Dr Rose Cotter (Sosie Bacon, Mare of Easttown) is psychiater in een ziekenhuis. Haar patiënte Laura is er niet goed aan toe en zegt dat steeds iets ziet dat zich voordoet als een mens en naar haar lacht. Tijdens een sessie ziet ze het opeens weer, maar voor Rose kan ingrijpen, staat Laura ook eng te lachen en snijdt ze haar eigen keel over. Dit laat ook bij Rose sporen na, zeker omdat het herinneringen opwekt aan de dood van haar moeder.

Ze ontdekt dat Laura ook betrokken was bij een incident waarbij iemand zelfmoord pleegde in haar bijzijn. Met de hulp van politieagent en ex Joel (Kyle Gallner) komt ze al snel te weten dat dit een ketting is die verder teruggaat dan gedacht, en dat niemand het langer uithield dan een week. Terwijl haar zelf akelige dingen beginnen te overkomen, probeert ze om de ketting op tijd te verbreken.

Bijzonder effectief

Ik ben best fan van horrorfilms, tot ik op het moment zelf naar de film kijk en me afvraag waarom ik mezelf dat ook weer aandoe. Want ik ben eigenlijk ook heel gemakkelijk bang. Als je bent zoals ik, dan is Smile dan ook tegelijk een leuke en minder leuke ervaring. De film is op zich niet heel vernieuwend maar namelijk wel heel effectief in wat het probeert te doen. Alleen al het feit dat een lach opeens iets heel sinisters wordt, verdient al wat lof. Maar nog meer wanneer je al rillingen krijgt als iemand z’n mondhoeken nog maar dreigen omhoog te gaan.

Regisseur en schrijver Parker Finn vormde het verhaal van z’n kortfilm Laura Hasn’t Slept tot een langspeelfilm en slaagt daar best goed in. Vaak zit er te veel vet aan zulke adaptaties maar hier gaat het goed vooruit. Het onheilspellende gevoel dat er iets staat te gebeuren, daalt al snel over je neer, maar ook de paranoia die Rose zelf voelt, straalt na een tijdje over op het publiek. Er zitten namelijk enkele scènes in die normaal lijken te verlopen tot er iets niet klopt en de vloek z’n werk weer doet. Het goeie is ook dat de scares niet zomaar zonder reden in het rond worden gestrooid.

Ook de langzame neerwaartse spiraal van Rose voelt niet overdreven aan, mede dankzij de geweldige acteerprestatie van Sosie Bacon. Haar wanhoop is duidelijk maar is niet meteen hysterisch. Wat daarnaast het gevoel van aankomend onheil nog versterkt, is de atypische atmosferische muziek van Cristobal Tapia de Veer met soms speciale drums en belletjes. Het enige minpunt aan Smile is dat het tegen het einde wat meer de monstertoer opgaat, wat wel jammer is. Toch is de weg ernaartoe de moeite.

Smile is nu te zien in de bioscoop.