Valkyrie Elysium review: heropstanding van een vervallen saga

Bijna 13 jaar na de laatste episode haalt Square Enix de saga van de Valkyrie terug van onder het stof. Toen heette het nog Valkyrie Profile en waren dat rasechte RPG’s ontwikkeld door ontwikkelaar Tri-Ace, bekend van onder meer Star Ocean. Met de heropstanding houdt Square Enix weinig over van het origineel op de walkure na. ‘Profile’ valt weg uit de titel, ontwikkelaar Soleil neemt de teugels over van Tri-Ace en qua genre schakelen we over naar de actie-RPG. Een ommezwaai dat voor oude fans (mijzelf inbegrepen) wat bruut overkomt, maar niet al kommer en kwel is. Verloochent Soleil het DNA van deze bejubelde reeks, of wakkeren ze de levensvlam weer aan na een lange slaap? Je leest het in deze review van Valkyrie Elysium!

New Valkyrie, who dis?

In Valkyrie Elysium vertolk je de rol van walkure Maria. Pas getraind en vers van de pers zet Odin je in om te helpen met Ragnarok, het einde der tijden in de Noorse mythologie. “Alweer” zou je kunnen denken. Het is niet dat de pitch radicaal anders was in de vorige games, waar je eveneens als gevleugelde lakei van Odin op pad werd gestuurd. “Zuiver het land en verzamel de 4 artefacten van Midgard!” En dus vertrek je.

Er wordt evenwel geen enkele allusie gemaakt naar of link gelegd met de vorige games. Dit is een gloednieuwe wereld en een gloednieuwe setting. Wat Odin en het hele Noorse pantheon betreft, is dit de eerste keer dat de wereld vergaat. Nog gemakkelijker dan een prequel is gewoon doen alsof je de eerste game in de reeks ooit bent. Gewaagd maar begrijpelijk. Na 13 jaar kan je de fans van Lenneth, Alicia of Silmeria wellicht in één kamer samenbrengen. Het is dus alleszins geen vereiste om de vorige games te spelen om mee te zijn met het verhaal.

Maar wat is je taak nu? Wel, in eerste instantie wordt van jou verwacht dat je Ragnarok wat vertraagt en Odin tijd geeft om terug op krachten te komen en dit voorgoed te stoppen. Je zal dan op missie gestuurd worden naar Midgard (het rijk van de mens) om monsters en undead een kopje kleiner te maken, zielen te redden of mythische artefacten uit de Noorse mythologie te verzamelen. Denk Gungnir, Laevateinn en andere onuitspreekbare wapens die de meeste RPG-fans niet onbekend in de oren zullen klinken. Gaandeweg de avonturen is het ook de bedoeling dat je de krachtigste zielen die Midgard aan stukken rijten, ook inlijft in het leger van Asgard, het rijk van de goden en dus ook van Odin. Deze rekruteer je dan als Einherjar en zullen je in de toekomst op missie vergezellen. Zij krijgen ook nog hun eigen verhaal, al is dat heel kort.

Maar het duurt niet lang voor er een kink in de kabel komt, genaamd Hilde. Deze duistere walkure weet meer dan Odin laat blijken en vervoegde zich bij Fenrir, de letterlijke boze wolf van dit verhaal, om op haar manier een einde te brengen aan Ragnarok. Wat volgt is een langgerekte strijd tussen goed en kwaad die vooral de focus legt op wat een elite krijger zoals Maria echt weet (of niet) over haar taak.

Het verhaal kent verder enkele wendingen maar over het algemeen is dit een zeer klassiek verhaal zonder al te zotte vernieuwingen. Uiteraard heeft Odin iets te verbergen en uiteraard zou Hilde het verhaal met 15 uur kunnen inkorten als ze meteen duidelijke taal zou spreken. Je voelt de echte twist van Valkyrie Profile dus al van mijlenver aankomen. Valkyrie Elysium zal je dus niet onthouden voor het verhaal. Spijtig, want vorige games legde meer en beter de focus op de tastbare effecten van het einde van de wereld. Hoe gaan mensen met zo iets tastbaar om? Is leven echt iets waard? Wat met zij dit dit overleven? Die essentie van de Valkyrie-reeks is niet zo prominent meer.

Hack & slash

De reden dat het verhaal wat onthoofd raakte, ligt misschien aan de nieuwe gameplay die veel tijd en resources zal gekost hebben. Weg met tactische beurt-om-beurtgevechten, zeg hallo tegen de meeste nerveuze action combat die je ooit zal zien. Real time actie, zotte combo’s, tonnen spreuken, Einherjar support aanvallen, cancels en nog veel meer dingen die je eerder gewend bent van games zoals Devil May Cry of Bayonetta. Ontzettend vloeiend en ook razend plezant voor de duimen.

De combat zit namelijk vol opties en mogelijkheden. De basics zijn heel eenvoudig: je mag twee wapens meenemen in een gevecht en met elkeen kan je een snelle of zware aanval uitvoeren. Zoals het hoort kan je door het mengelen van je inputs heel wat verschillende combo’s uit je mouw schudden en natuurlijk zijn deze verschillend afhankelijk van je wapen. Het eenvoudige zwaard treft een goede balans tussen snelheid en kracht, de lans is dan weer traag maar heeft een goed bereik voor grote groepen of grote tegenstanders en zo voort. Deze kan je dan verder upgraden om meer moves vrij te spelen en hun stats te verbeteren.

Combat wordt dan verder uitgebreid met toverspreuken en de bovenvermelde Einherjar, geallieerden op het slagveld. Elke spreuk en Einherjar draagt een element en natuurlijk zijn deze meer of minder effectief op bepaalde monsters. Gebruik je het element waar een monster zwak voor is, dan kan je na enige volharding dit monster volledig breken, waardoor het kansloos op het slagveld achterblijft. Een eenvoudig en klassiek systeem, maar eentje dat je alert houdt en enorm veel mogelijkheden geeft. Want elk van die spreuken en Einherjar hebben een andere hitbox. De ene lanceert de vijand omhoog, de andere zuigt iedereen bij elkaar. Het zorgt voor een spektakel op scherm, maar verplicht je ook snel een plan van aanpak te verzinnen afhankelijk van je tegenstanders. En dat is niet zo simpel.

Want de echte fun van de gameplay – naast het feit dat het geweldig aanvoelt – is het aantal opties die je krijgt. 8 wapens, meer dan 30 spreuken, 4 Einherjar met elke 8 verschillende aanvallen, auto-summons, een plethora aan upgrades voor je Valkyrie… Je keuzeruimte is echt enorm. Snel de juiste tools inzetten tegen de golf aan monsters die net spawndew vergt wat moeite, maar is ook tegelijk zijn eigen beloning. Het houdt combat fris en nieuw, zelfs 15u ver in het spel. Op de hoogste moeilijkheidsgraad ga je echt alles moeten gebruiken of je wordt onherroepelijk te neer geslagen. Een waar festijn voor wie houdt van nerveuze maar toch diepgaande combat en zonder twijfel het toppunt van deze game. Developer Soleil heeft dit voor hun tweede game ooit echt uitstekend gedaan.

Gang-arena-gang-arena

Het is helaas niet allemaal rozengeur en maneschijn in Valkyrie Elysium en vele aspecten van het spel mogen, zoals we zeggen, hun pollekes kussen dat de gameplay zo goed is. Level design en spelverloop zijn de eerste aan de beurt in het vuurpeleton. Het spel neemt de structuur aan van uitzendmissies in 5 verschillende maps. Je vervult je doel en komt terug naar de hub. Elkeen van die maps zijn echter een voorspelbare en oneindige opeenvolging van gangen en arena’s. De makers proberen de sleur te doorbreken door hier en daar kisten of side-objectives te “verstoppen” maar veelal is het gewoon kijken naar de map op zoek naar doodlopende aftakkingen en klaar. Verticaliteit speelt hier zelden een rol, en de arena’s zijn altijd vlakke cirkels zonder enige gimmick.

Frustrerender is dat het spel vaak om arbitraire redenen de weg terug op de kaart vergrendelt. Als je je wapen was vergeten te upgraden of snel nog even een kist wou zoeken, ben je nu veroordeeld tot het level uitspelen en het achteraf opnieuw te doen om die 5 gemiste meters te kunnen verkennen. Er is dan al geen vlees aan de botten van dit leveldesign, verwachten ze ook nog eens dat je dat meer dan 1 keer zou willen doen!

Als finale doodsteek heb je dan ook nog eens zijmissies die je kan volbrengen voor nieuwe spreuken of extra max leven. Alleen vinden ook deze plaats in de vorige 5 levels, maar dan korter en met meer afbakening. Elke missie is een re-edit van dezelfde inhoud, iedere keer opnieuw. Welke monsters je bevecht zou nog een verschil kunnen maken, ware het niet dat ook die maar met z’n tienen zijn en voor de rest colour swaps bevatten.

Niet geschikt voor last-gen

Het andere aspect dat afgeschoten mag worden is de presentatie. Op onze PS4-versie draait Valkyrie Elysium niet goed. De framerate dipt geregeld door de vele effecten en de laadtijden zijn bijzonder traag. Daarnaast merk je ook in de omgevingen – en door de slechte camera – dat veel textures van slechte kwaliteit zijn of verkeerd inladen, zeker als je snel door het level loopt. Op technisch vlak raden we de PS4 dus ten zeerste af. Later komt het spel ook uit op pc, dus hopelijk is die versie beter.

Maar de presentatie is iets waar cpu-kracht en videokaart geen zeg in hebben, en ook in dat departement laat Valkyrie Elysium steken vallen. De cutscenes zijn saai en de slechte gelaatsuitdrukkingen gecombineerd met lome voice-acting maken van het verhaal een theatervoorstelling gebracht door scholieren. De Noorse setting redt het enigszins maar van zodra inheemse namen uitgesproken moeten worden, verlies je elke immersie die er nog zou zijn. Spijtig ook dat de Einherjar uiteindelijk maar met z’n vieren zijn en heel eenzijdige personages zijn. De domme maar sterke krijger, de fragiele maar overmoedige tovenaar… 4 pro forma sidekicks.

Meerdere eindes

Qua content kunnen we niet klagen, althans in hoeveelheid. Met 9 hoofdstukken en een 50-tal missies ben je zeker zoet voor 15 tot 20 uur speelplezier. Je kan het spel ook op hard spelen en er zijn verschillende eindes. Of je al die inhoud wel wil spelen is alleen de vraag. Je speelt er soms wel nieuwe gameplay mee vrij, maar het blijft een bittere pil. Als je op zoek bent naar meer dan een virtuele stressbal om op te kloppen, dan ga je snel uitgekeken zijn op Valkyrie Elysium. Voor wie het dan weer wel kan pruimen is het spijtig dat er geen New Game+-optie is. Dat zou later wel eens kunnen komen met een patch, dus er is nog hoop.

Zet Valkyrie Elysium de serie nu terug op de kaart?

Moeilijk te zeggen. Aan de ene kant heeft ontwikkelaar Soleil hier een leuke actie RPG gemaakt met geweldige gameplay waar je je echt uren in kan verliezen. Hoe meer vijanden hoe liever, en door de talrijke opties voor je arsenaal is het een waar plezier om door de hordes te klieven. Aan de andere kant heeft Valkyrie Elysium wel de titel, maar doet het weinig met de franchise. We rebooten alles in een nieuwe wereld en er is niets gebeurd. En ondanks deze droge reset doen ze nog niets baanbrekend met de setting, personages en vooral voorgeschiedenis die ze ter beschikking hebben.

Er is dus geen duidelijke reden waarom dit een Valkyrie-game moest zijn buiten dan de aantrekkingskracht van de IP bij oude rotten. Misschien had Soleil een beter verhaal en vormgeving kunnen brengen als ze hun eigen ding hadden mogen doen, maar dat zullen we dus nooit te weten komen. Valkyrie Elysium heeft alleszins genoeg potentieel om te verkopen en de serie terug nieuw leven in te blazen, maar dat zal afhangen van de vergevingsgezindheid bij de spelers. En wie weet krijgen ze later een kans – en budget – om een echt meesterwerk te maken voor deze reeks.

Nood aan nog meer actie? Check dan zeker deze spellen!

• Steelrising review: La MarsSoullaise
• Thymesia review: Plague doctor met een missie
• Marvel’s Spider-Man Remastered (pc) review: still amazing