The Black Phone review: Stephen Kings nalatenschap

Na een omweg in het MCU voor Doctor Strange is Scott Derrickson nu teruggekeerd naar zijn favoriete genre, horror. Nadat Ethan Hawke het mikpunt van bovennatuurlijke verschijnselen was in Sinister, terroriseert hij nu kinderen in The Black Phone. Deze nieuwste is niet zo eng als Sinister maar beklijft toch dankzij de jonge cast.

Golden team achter de schermen

Het team rond The Black Phone schept onmiddellijk grote verwachtingen. Het duo Scott Derrickson (regisseur) en C. Robert Cargill (schrijver) bracht ons dus al Sinister en Doctor Strange (2016). Daarbij is The Black Phone geïnspireerd op een kortverhaal van Joe Hill, de zoon van Stephen King. Met Locke & Key en In The Tall Grass heeft Hill al bewezen dat zijn schrijfsels, net zoals bij zijn vader, goed op het grote en kleine scherm vertalen.

De film speelt zich af in de jaren ’70 en de eerste act focust zich op broer en zus Finney en Gwen. Naast het feit dat ze het hard te verduren krijgen op school door pestkoppen en hun continu dronken (en agressieve) vader, loopt er ook nog een kidnapper genaamd The Grabber rond. Wanneer Finney zelf ontvoerd wordt door The Grabber, start een echte race tegen klok voor zowel Finney als Gwen.

Schatplichtig aan It

Een film als The Black Phone valt en staat met zijn kindacteurs en de slechterik. Gelukkig zijn beide hier zeer sterk. Zowel Mason Thames (For All Mankind) als Finney en Madeleine McGraw (Ant-Man and the Wasp) als Gwen komen geloofwaardig over. Zeker voor Thames, van wie de scenes zich grotendeels in een kelder afspelen, toont zijn talent door deze scenes volledig te dragen. We zien zijn personage een hele arc doormaken zonder tegenspel te krijgen, een talent dat veel volwassen acteurs zelfs niet hebben.

McGraw toont dan weer haar perfecte timing, zowel komisch, schamper als wanhopig wanneer het moet. De personages van zowel Thames en McGraw zijn geen hulpeloze en incompetente kinderen, maar echt volwaardige personages die niet direct in paniek geraken en geloofwaardig te werk gaan. Beiden zijn acteurs waar we nog veel van zullen horen in de toekomst.

Ethan Hawke, die nog maar recentelijk meer de rol van slechterik op zich neemt (zoals in Moon Knight) vertolkt hier The Grabber, in elke scene uitgerust met een angstaanjagend masker. Hij heeft verschillende maskers, waardoor in sommige scenes enkel zijn mond zichtbaar is en in andere scenes enkel zijn ogen. In beide situaties is Hawke in staat een gigantische range aan emoties te tonen. Hawke toont een perfecte combinatie van creepy en excentriek en kan in 1 seconde switchen tussen speelsheid en pure gruwel met enkel zijn ogen of stem.

De laatste keer dat we zo’n goede combinatie zagen van kindacteurs en slechterik moet wel It (2017) geweest zijn. Ja, gebaseerd op het boek van Stephen King. Waar de mosterd vandaan komt, is dus wel duidelijk.

De jaren ’70 als meerwaarde, niet als nostalgie

Het jaren ’70 concept wordt in The Black Phone niet als goedkope nostalgie-truc gebruikt, maar draagt effectief bij aan de sfeer van het verhaal. Dat een dronken vader eens een riem durft te gebruiken, komt geloofwaardiger over in een jaren ’70 setting. Alsook dat er nog geen psychologisch onderzoek over seriemoordenaars bestond in deze tijd, maakt het geloofwaardiger dat er weinig vertrouwen heerst bij de zoekacties van de politie. Sommige keuzes van personages, voornamelijk nevenpersonages, zouden gewoon niet geloofwaardig overkomen als ze zich in het heden zouden afspelen. Het feit dat de wereld nog niet zo verbonden was als nu, doet je nog meer beseffen hoe verloren Finney (en Gwen) zich echt moeten voelen.

Aangezien de film al een heel grimmige sfeer heeft, zijn jumpscares niet nodig. (Niet dat jumpscares ooit nodig zijn, ze maken horrorfilms eerder kapot). Al zal je wel af en toe eens verschieten, maar dit past perfect in de paranoia die Finney en Gwen ondergaan. Het bovennatuurlijke aspect van The Black Phone, namelijk dode kinderen die Finney bellen en helpen, dragen eerder bij aan de grimmige sfeer. Dit had anders kunnen lopen, maar door het beperkt gebruik van dit element is het een leuke extra.

Het verhaal is zeer helder opgebouwd en verloopt heel aangenaam. Alle puzzelstukjes vallen een voor een in elkaar en je krijgt een mooi afgerond geheel. Er gebeuren geen zotte twists, maar je zit je de volledige film af te vragen of Finney zal ontsnappen of niet en door de zeer grimmige sfeer, ben je daar echt niet zeker van. Door de de aandacht die besteed werd aan de relatie tussen Finney en Gwen komt het einde des te harder binnen.

The Black Phone is nu te zien in de bioscoop.