Een jonge vrouw wordt belaagd door geesten uit het verleden. Die visioenen bereiken hun hoogtepunt wanneer ze haar intrek neemt in een verontrustend Engels landhuis.
Om direct met de deur in spookhuis te vallen: Crimson Peak is classic del Toro. Guillermo del Toro maakte de opstap van make-upartiest naar cultregisseur met enkele gewelddadige, bovennatuurlijke horrorfilms. Daarna adapteerde hij vampierenjager Blade en demoon Hellboy naar het grote scherm. Hellboy toonde dat del Toro een geheel eigen creatieve, fantastische stijl heeft die nog steeds zijn hoogtepunt kent in het donkere meesterwerk El Laberinto del Fauno. Met zijn voorlaatste werk, Pacific Rim, bewees hij dat zijn stijl ook toepasbaar is op sciencefiction. En nu keert de regisseur terug naar zijn roots met Crimson Peak.
Het verhaal neemt je mee naar de 19de eeuw waarin de jonge schrijfster Edith Cushing (Mia Wasikowska) tevergeefs haar griezelroman aan de man probeert te brengen. Haar spookverhaal werd geïnspireerd door een nachtelijk bezoekje van een geest als kind. Edith zelf is het soort persoon dat liever binnen zit met een goed boek dan naar feestjes te gaan. Ze heeft geen interesse in mannen, tot ze Thomas Sharpe (Tom Hiddleston) ontmoet. De Britse aristocraat, wel met een titel maar zonder geld, wint probleemloos het hart van Edith en neemt haar mee naar zijn aftands Engels landhuis. Eén grote adder onder het gras: hij woont samen met zijn zus Lucille (Jessica Chastain).
Wasikowska heeft soms de neiging om met een zekere afwezigheid te acteren, bevreemdend en zonder veel emoties. Het is een speciale actrice voor speciale rollen. In Crimson Peak staat ze verrassend genoeg heel sterk in de hoofdrol. De bleke Hiddleston speelt dan weer bijna op automatische piloot, wat passend is voor de rol. Alle lof gaat echter naar Chastain, een actrice die meestal heel ingetogen speelt. Haar ijskoud personage balanceert constant op het randje van gekheid en wanneer ze alle remmen losgooit, weet je niet wat je overkomt.
Geen spookverhaal, maar een verhaal met spoken. Zo beschrijft het hoofdpersonage haar eigen boek en tegelijkertijd de film. Crimson Peak is eerder een bloederig romantisch verhaal dan een hedendaagse horrorfilm over een spookhuis. Behalve enkele typische schrikmomenten is de film helemaal niet zo eng. In de eerste helft, een langgerekte introductie met veel voorafschaduwing, ontdoe je je niet van het gevoel naar een ouderwets kostuumdrama te kijken. Het overtuigt wel, maar als kijker zit je natuurlijk te wachten op de horror. Aangekomen in het griezelige landhuis ontwikkelt het verhaal zich redelijk voorspelbaar voor de oplettende kijker, gelukkig zonder dat de film ooit verveelt. De compactheid van het verhaal is trouwens een verademing in het episch geworden filmlandschap.
De grootste troef van de film is natuurlijk de sfeer en hoe die geschapen wordt door de beeldvoering, muziek, kostuums, decors zoals het prachtig vervallen huis en de afschrikwekkende hersenspinsels van regisseur del Toro. Production design is altijd al de sterkste kant geweest van de filmmaker. De obscure setting heft, samen met enkele sterke acteerprestaties, het doorzichtige verhaal volledig op. Het winters witte landgoed, met een ondergrond van rode klei dat de sneeuw als met bloed doordrenkt doet schijnen, is het decor voor een perfecte finale.
Crimson Peak spookt vanaf 21 oktober in de bioscoopzalen en wie niet kan wachten, kan vanavond (15/10) in Kinepolis terecht op Obscure Night waar de film in avant-première wordt getoond! 
