Waarom is Toy Story de beste franchise ooit? Filmtechnisch kan er hier veel over gediscussieerd worden en heb ik waarschijnlijk ongelijk in mijn statement. Maar toch is Toy Story de beste franchise ooit, en dat vooral omdat de reeks gemaakt lijkt te zijn voor mijn generatie, meer bepaald mensen geboren in 1992. Ter ere van Lightyear is het het perfecte moment om terug te kijken.
Deze tekst kan spoilers bevatten
Eigenlijk is Toy Story een vrij clevere coming-of-agefilm vertolkt door speelgoedfiguren.
Laat ons beginnen met de eerste Toy Story uit 1995. Hier begin ik al direct te breken met mijn logica, want ik heb geen herinneringen uit 1995 (ik was toen 3). Maar in mijn jonge jaren, hadden wij toch de cassette van Toy Story in ons bezit, samen met andere klassiekers zoals onder andere De Leeuwenkoning en Aladdin (trouwens de meest winstgevende film van mijn geboortejaar). Direct viel mij als kind op dat deze film anders was dan de rest, voornamelijk door de animatiestijl die duidelijk afwijkt van de klassieke 2D Disney-animatie (pre-2010). Ook bevat deze film geen typische musical-sequenties zoals bij animatiefilms wel de gewoonte was in deze periode. Eigenlijk is Toy Story een vrij clevere coming-of-agefilm vertolkt door speelgoedfiguren.
Ook Toy Story 2 gaat verder op dit elan met zelfs eerder een bitterzoet einde om te leren dat niet alles altijd loopt zoals je wil (denk aan de hartbrekende Jessie/Emily-scène). Aangezien Toy Story 2 verscheen in 1999, heb ik Toy Story 1 en 2 in mijn herinneringen bijna direct na elkaar kunnen zien. De eerste 10-12 jaar van mijn leven zijn deze films regelmatig gepasseerd. Van Buzz Lightyear heb ik geleerd dat je niet altijd bent wie je denkt te zijn en dat dit een goed iets kan zijn en van Woody heb ik geleerd dat als je moet kiezen uit eeuwige roem en je vrienden, je altijd moet kiezen voor de vrienden.
De tristesse van het achterlaten van je vrienden en ook het enthousiasme van het nieuwe avontuur, wordt in Toy Story 3 zo goed weergegeven.
Allemaal goed en wel, mooie levenslessen die je als kind mee krijgt en dan komt 2010. Toy Story 3 komt uit in juni. Na de examens besluiten we met onze klas (het 6de middelbaar) samen naar de film te gaan, om nog een laatste keer iets samen te doen voor het afstuderen. En, my oh my, wat een timing. Andy is namelijk 18 jaar ondertussen, gaat naar de universiteit en moet zijn speelgoed wegdoen. Woody mag in eerste instantie mee en moet eigenlijk afscheid nemen van al het andere speelgoed. Ik kan niet beschrijven hoe het voelde om die herkenbaarheid te zien in een film van Pixar als 18-jarige. De tristesse van het achterlaten van je vrienden en ook het enthousiasme van het nieuwe avontuur, wordt hier zo goed weergegeven. Meer naar het einde van Toy Story 3 speelt het verhaal ongemeen hard op je emoties: gaat iedereen dood in de verbrandingsoven? Wordt dit een metafoor voor Andy die echt volwassen wordt?
Gelukkig blijft dit Toy Story 3 een hoopvolle film en komt alles goed met onze vrienden tijdens hun passage door de kleuterklas. Na dit avontuur van de speelgoedpersonages zien we hoe Andy al zijn speelgoed aan Bonnie geeft, inclusief Woody (meest tearjerking moment ever. “So long, partner”). De film leert ons hier dat we moeten loslaten en ook Woody moet hier Andy loslaten, als het ware wij die naar kot gaan, meer los van onze ouders.
Die derde film voelde aan als een perfecte weergave van volwassen worden en een prachtig einde voor de reeks. Ik hield dan ook mijn hart vast toen deel 4 werd aangekondigd. Ik vroeg mij af of ze het weer in real-time zouden hebben laten verouderen, zodat Andy, ondertussen een 27-jarige zoals ik op dat moment, eens zou opduiken. Echter kiezen ze deze keer voor een korte tijdssprong van 1 jaar, waardoor Bonnie nog steeds zelf met haar speelgoed (onze hoofdpersonages) speelt.
Maar in Toy Story 4 is het dan vooral Woody die de gevoelens van de 27-jarige kijker hier kan belichamen.
Maar in deze film is het dan vooral Woody die de gevoelens van de 27-jarige kijker hier kan belichamen. Na een knotsgek avontuur moet hij kiezen om met zijn grote liefde Bo Peep verder te gaan of terug te vallen op zijn gekende routine met het andere speelgoed. En deze film komt juist uit op het moment dat mijn leeftijdsgenoten en ikzelf beginnen samen te wonen met onze partners, dat er minder met vrienden kan worden afgesproken, wanneer het settelen eraan komt. Met andere woorden, weer een film die eigenlijk meer het gevoel van onze generatie beschrijft, op het perfecte moment.
Met andere woorden, is Toy Story de beste franchise ooit? Ja, ik ken geen filmreeks die bij elk nieuw deel zo dicht bij mijn eigen leven zat. En ik denk niet dat dit ooit nog zo zal zijn.
Toy Story 1-4 zijn te bekijken op Disney+.
