Chip ‘n Dale: Rescue Rangers review – animatiefestijn

Soms, lieve lezers, oordelen wij ook al eens te vlug. Een liveactionfilm van de Rescue Rangers, dat kon toch nooit goed komen? Zeker toen een van de iconische eekhoorntjes in 3D-animatie verscheen, zagen we het resultaat somber in. Gelukkig zijn we niet te trots om ons ongelijk toe te geven: Chip ‘n Dale: Rescue Rangers is (tot nu toe) een van de leukste films van het jaar.

Pa-pa-pa-pak ze dan

Ken je dat gezegde ‘Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen?’. Op dat vlak staat de wereld van de Rescue Rangers al wat verder. Hier leven zowel getekende als geanimeerde en liveaction mensen en wezens samen. Centraal staan natuurlijk Chip (John Mulaney) en Dale (Andy Samberg), oftewel Knabbel en Babbel. Die leren elkaar kennen als jonge eekhoorns, wanneer Dale nieuw op school aankomt. Ze worden al snel beste vrienden en werken aan hun gedroomde tv- en filmcarrière. Eerst krijgen ze kleinere rollen (zoals in een iconische 90s-sitcom), maar daarna volgt hun eigen animatieshow, Rescue Rangers, met Monty, Gadget en Zipper. Het wordt een gigantisch succes. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind, en na afloop krijgt Dale een nieuwe show, op zichzelf. Het duo gaat uit elkaar.

Jaren later zoekt Dale nog altijd het spotlicht op. Maar we zien hem alleen op een fanconventie, nu in 3D-vorm. Alleen is het verhoopte blijvende succes uitgebleven. Chip is nu accountant. Plots krijgt hij telefoon over oude cartoonpersonages die ontvoerd zouden worden en overzee belanden in bootlegversies van hun films of series. Wanneer ook hun vriend Monty verdwijnt, komt het duo weer samen om een detective (Kiki Layne, If Beale Street Could Talk, The Old Guard) te helpen bij de zaak.

Animationverse of madness

Wat een aangename verrassing is deze film. Een ode aan die andere ode aan animatie, Who Framed Roger Rabbit?, maar dan voor een nieuwe generatie, zowel kijkers als creatives. Want in de 40 jaar sinds Rabbit uitkwam, is het animatiegenre ontzettend veranderd. 3D spant nu de kroon, en enkel de heel opvallende of vernieuwende vormen ervan kunnen nog een positieve reactie oproepen bij de liefhebbers. 2D-animatie daarentegen heeft iets ‘artisanaals’ en wekt nostalgie op. Ook hier kijken we met iets meer liefde naar Chip dan Dale, die de 3D-behandeling onderging.

Ondanks die nostalgische voorkeur weet de film ontzettend veel plezier te halen uit de geschiedenis van animatie. Overal, maar dan ook overal zitten verwijzingen naar bekende personages: zowel die die deelnemen aan het verhaal als achtergrondpersonages en easter eggs. Chip ‘n Dale: Rescue Rangers doet wat ik (meer) verwacht had van Doctor Strange and the Multiverse of Madness. Veel van de humor in het scenario komt dan ook van de voorkennis die veel kijkers zullen hebben van hun jeugd of de popcultuur van nu. Je kan het zo gek niet bedenken of het passeert de revue: een hele stoet Disney-klassiekers, Nickelodeon-merken, Pixar-personages, Comedy Central-klassiekers, recente personages van andere studio’s, enz. We willen hier zeker geen verrassingen weggeven, maar de kans bestaat dat ook jij ze niet allemaal ziet.

Naast de “cameo’s” levert de premisse ook prachtige visuele grappen op. Er wordt gelachen met onder andere vreemde trends (waarom dragen personages hemden maar geen broeken?) en het fenomeen van de uncanny valley op een manier die in het verhaal past én werkt op een metaniveau. Twee van mijn favoriete gags hadden te maken met Oprah, Indiana Jones en een aantal katten. Ook de bootlegs, vervormde versies van animatiefilms die illegaal gemaakt worden om niet onder copyright te vallen, zijn leuk geïntegreerd.

Humor zkt publiek

De belangrijkste boodschap die ik heb na Chip ‘n Dale: Rescue Rangers is: all hail The Lonely Island en de mensen met wie ze samenwerken. Het trio, dat hier producet, begeesterde een bepaalde internetgeneratie met hun shorts voor Saturday Night Live en films zoals Hot Rod en Popstar: Never Stop Never Stopping. Hun humor kan je moeilijk hoogstaand noemen, maar eerder ‘absurd’ en misschien een beetje ‘idioot’ maar wel heel clever. Ze hebben ook altijd het hart op de juiste plaats, wat bij humor steeds belangrijker wordt.

In de existentiële crisis van Chip en Dale kan je makkelijk mensen herkennen die na een ruzie de moed niet vinden om het bij te leggen, of artiesten die zichzelf moeten heruitvinden om relevant te blijven en daar moeite mee hebben. Daarom doet deze film af en toe wel wat denken aan Toy Story. Die geslaagde mix van heart, gevoeligheid en humor is er ook dankzij schrijvers Dan Gregor en Doug Mand, die met Crazy Ex-Girlfriend ook een vreemde combinatie aan genres deed werken. Chip ‘n Dale: Rescue Rangers is zo een film voor de hele familie waar de oudere generatie misschien nog het meeste plezier zal aan hebben. Want ja, animatie is natuurlijk niet enkel voor kinderen.

Chip ‘n Dale: Rescue Rangers is nu te zien op Disney+.