Van origineel superheldengeweld en donkere mysteries tot de verrassendste ideeën sinds tijden: 2021 was een topjaar voor comicfans. Maar wat waren dan de beste comics die we lazen in 2021?
Bij wijze van kleine disclaimer moeten we zeggen dat onze lijst allerminst volledig is. De keuze om te focussen op een paar (oké, meer dan een paar) reeksen van kleinere uitgevers en te wachten op verzamelde edities van andere betekent dat we nog zeker niet alles gelezen hebben van 2021. Gelukkig is er tijd genoeg om X-Men bij te benen of eens te zien hoe Immortal Hulk afgelopen is. Er is ook een groot gat waar de beste indie comics horen te staan, maar laat dat een goed voornemen zijn voor 2022.
Home Sick Pilots (Dan Watters en Caspar Wijngaard)
Dan Watters en Caspar Wijngaard brengen in Home Sick Pilots een absurd concept met veel gevoel en kleur tot leven. De comic is een combinatie van Gundam en The Shining met een soundtrack van een vroege Green Day. Een verrassend mooie mengeling van mecha en horror gesitueerd in de punkscene van de jaren 90. Inderdaad, je moet Home Sick Pilots lezen om volledig te snappen.
Enkele jongeren in de jaren 90 stoten op een spookhuis dat al jarenlang zieltjes aan het verzamelen is en die stockeert in voorwerpen. Een van hen krijgt zo’n nauwe band met het gebouw dat ze het kan besturen als een robot. Al snel beseft ze dat ze niet zomaar de tragedie tussen de muren van het huis achter zich kan laten. (Matti)
Die (Kieron Gillen en Stephanie Hans)
Eind 2021 breidden Kieron Gillen en Stephanie Hans een fantastisch einde aan hun fantasyreeks Die. Het uitgangspunt klinkt als Jumanji, maar dan voor serieus. Een groep volwassenen die als tieners transporteerden naar het universum van een zelfgemaakt rollenspel worden teruggeroepen door hun achtergelaten jeugdvriend. Dertig jaar na datum krijgen ze de kans om hun trauma van toen te verwerken én twee werelden te redden.
Die is een dikgevulde reeks over vriendschap, familie, identiteit, verlies en verraad. Tegelijkertijd maakt Gillen er een heel meta-verhaal van over fantasyklassiekers en RPG’s, en dat is geen verrassing voor wie een beetje het werk van de schrijver kent. Wat wel verbluffend is, is hoe goed al deze thema’s tot zijn recht komen in de prachtig geschilderde tekeningen van Hans. (Matti)
Red Room: Antisocial Network (Ed Piskor)
Ed Piskor is natuurlijk bekend als maker van Hip Hop Family Tree en X-Men: Grand Design. Hij boorde ook een geheel nieuw publiek aan met het YouTube-kanaal Cartoonist Kayfabe dat hij samen met Jim Rugg runt. Hier deed hij wat stevige promotie voor zijn nieuwe titel Red Room. En eerlijk?
Het is een gedurfde comic en een pulpachtig verhaal over illegale snuffkanalen, cryptomunten en het internet. Het biedt veel ingewanden, afgehakte ledematen en meer van dit soort ellende. Maar het beroert ook een primitief deel in jezelf als lezer. Het is een heel gewaagde comic die kleur geeft aan een tam jaar. (Dennis)
Far Sector (N. K. Jemisin en Jamal Campbell)
Het stripdebuut van sciencefictionschrijver N. K. Jemisin met tekenaar Jamal Campbell prijkt bovenaan elke toplijst, en terecht. De twee introduceren op schitterende wijze een nieuwe Green Lantern in het stripuniversum van DC alsof we haar al jaren kennen en waarvan we het laatste zeker nog niet gezien hebben.
Aardeling Jo is naar de City Enduring gestuurd, een plek waar de inwoners al eeuwenlang ontdaan van alle emoties leven zonder criminaliteit. De taak van de Green Lantern: de eerste moord sinds 500 jaar oplossen. Haar zoektocht neemt de lezer mee langs ethische vraagstukken over criminaliteit, actuele confrontaties met de politie en hun plaats in een maatschappij. Tekenaar Campbell verbluft ondertussen met prachtige tekeningen en vette knipogen naar andere scifi, maar nergens te veel zodat Far Sector helemaal uniek blijft. (Matti)
The Department of Truth (James Tynion IV en Martin Simmonds)
We leven meer dan ooit in tijden van complotdenken, een wereld waarin iedereen met een Facebookaccount als enige denkt gelijk te hebben. Is het wel een toeval dat The Department of Truth met zijn plot over complottheorieën net nu verschijnt?
James Tynion IV, Martin Simmonds en een rij van gastartiesten blijven beklijven. Elk nummer bouwt The Department of Truth hetzelfde principe uit: als mensen hard genoeg gelooft in iets, gebeurt het. De aarde is plat, de maanlanding was fake en schietpartijen in scholen zijn maar een hoax van liberale politici. Er is een geheime dienst die behoedt dat complotdenken realiteit wordt, maar wat is de rol van diens spilfiguren in de geschiedenis van de mensheid?
The Department of Truth is een atypische comic. De afzonderlijke nummers belichten complotten die echt bestaan en daartussen verweven de makers een groot verhaal waarvoor je ondertussen al een prikbord, duimspijkers en touwtjes voor nodig hebt om het volledig te begrijpen. Popcultuur waarvoor je heel je brein nodig hebt. (Matti)
Dead Dogs Bite (Tyler Boss)
In Dead Dogs Bite neemt stripmaker Tyler Boss je mee naar een afgelegen stadje met excentrieke inwoners waarvan er één mysterieus is verdwenen. Wat volgt is een bevredigend mysterie vol excentrieke personages voor de fans van Twin Peaks en Fargo.
Boss is een alleskunner: niet alleen het scenario, maar ook de tekeningen en de kleuren én de tekstballonnen komen uit zijn pennen gekropen. Met opvallende camerahoeken (de verteller kijkt plots naar het plafond om ons aan te kijken), veel close-ups, nostalgische kleuren in contrast met rood gloeiende nachten en een arsenaal aan trucjes die normale dialogen vervangen, zet hij een sfeer die weinig makers uit hun mouw kunnen schudden. (Matti)
Beta Ray Bill: Argent Star (Daniel Warren Johnson en Mike Spicer)
Het stripmakerduo Daniel Warren Johnson (schrijver en tekenaar) en Mike Spicer (inkleurder) belandt elk jaar wel in de eindejaarslijsten. Na hun Wonder Woman: Dead Earth maken ze de overstap naar Marvel om nieuwe liefde te geven aan het onbeminde personage Beta Ray Bill. En dat is ook het verhaal in een notendop: niemand ziet Bill graag door zijn paardlelijke kop en dus gaat hij op kosmische queeste om er mooier uit te zien. Beta Ray Bill: Argent Star is een plezante rit met hilarische nevenpersonages (bierbrouwer Odin! Skurge die overloopt van de vriendschap!) en vooral opnieuw uitzonderlijk energetisch tekenwerk van Johnson. (Matti)
Monsters (Barry Windsor-Smith)
In december 2020 riep ik deze titel al uit de sensatie van januari. Dat was wat te vroeg gejuicht want Monsters kende de nodige vertragingen. Het is het meesterstuk van Barry Windsor-Smith en begon zijn leven als een plot voor een verhaallijn van de Hulk maar zou na 35 jaar uitgroeien tot deze klepper.
Monsters is het verhaal van de jonge soldaat Bobby Bailey die anno 1964 wordt gerekruteerd voor een speciaal genetisch programma van de Amerikaanse regering. Het is gebaseerd op het werk van nazi-wetenschappers dat 20 jaar eerder op clandestiene wijze uit Duitsland werd gesmokkeld. Het spreekt voor zich dat we de titel van deze grafische roman letterlijk mogen nemen. Figuurlijk ook, maar dat uitleggen zou een spoiler zijn.
Het Marvelsausje is onmiskenbaar aanwezig. Maar het moet worden gezegd dat Monsters zijn naam eer aan doet. Grafisch is het prachtig en het verhaal zal, ondanks wat kleine minpuntjes, lang blijven na etteren in je hoofd. Deze uitgave is zowel in het Engels als in het Nederlands verkrijgbaar. (Dennis)
The True Lives of the Fabulous Killjoys: National Anthem (Gerard Way, Shaun Simon en Leonardo Romero)
De verzetstrijders van Gerard Way zijn terug van weggeweest. Tien jaar na de plaat van My Chemical Romance en de comic brengen Way, co-scenarist Shaun Simon en tekenaar Leonardo Romero ze terug met meer visie en focus dan voorheen. Zonder de bagage van de vorige comic ontpopt National Anthem zich tot een gefocust verhaal over het eeuwige gevecht tegen conformisme.
De echte rocksterren in National Anthem zijn niet de Killjoys of de schrijvers, maar wel de beeldmakers. De kleuren van Jordie Bellaire schreeuwen harder dan gelijk welke advertentie. De scherpe lijnen met opzettelijke onvolmaaktheden van Romero barsten van de energie. The True Life of the Fabulous Killjoys: National Anthem is een bombastische ode aan de tegencultuur. (Matti)
Djeliya (Juni Ba)
Juni Ba viel dit jaar op met zijn graphic novel-debuut Djeliya, een uitbundige West-Afrikaanse fantasystrip in de vorm van een raamvertelling. In een post-apocalyptisch land bezaaid met monsters en mythes nemen een verhalenverteller en een verstoten koningszoon het op tegen hun overheersers. De stripmaker doet je een hele nieuwe wereld kennen met zijn uitbundig tekenwerk en opvallende personages. (Matti)
I Walk With Monsters (Paul Cornell en Sally Cantirino)
In het sombere I Walk With Monsters jaagt Jacey op de demonen uit het verleden met een echt beest naast haar zijde, een gedaantewisselaar met een schimmige achtergrond. De wraaktocht dreigt net zo’n groot monster van Jacey te maken als hun moordende en misbruikende doelwitten.
Tekenaar Sally Cantirino en schrijver Paul Cornell vullen het ongemakkelijke verhaal met dreigende schaduwen, gecensuseerde tekstballonnen en storingen in de tekeningen. I Walk With Monsters is heftig en een beetje verwarrend naar het einde toe, maar dat is het leven ook. (Matti)
Ultramega (James Harren)
Dit was een van de verrassingen van dit jaar. Het ziet ernaar uit dat we de fase ontgroeid zijn dat westerse tekenaars slaafs Japans ogende mannetjes tekenen. James Harren neemt het idee van de Kajiu mee en overgiet het met een eigen saus waardoor de lezer een smakelijke fusie van Amerikaans en Japans krijgt voorgeschoteld. Een prachtig getekende, sfeervolle comic die je vrijwel direct op het puntje van je stoel zet. (Dennis)
Time Before Time (Declan Shalvey, Rory McConville en Joe Palmer)
Time Before Time is het soort strip dat zonder zijn tekenwerk nooit zo goed zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal over criminele organisaties die mensen smokkelen naar andere tijdperken mag er zeker zijn. De stijlvolle uitvoering verheft het. De grote titels, de handgetekende geluidseffecten, de paarse neongloed en de atypische perspectieven van tekenaar Joe Palmer, inkleurder Chris O’Halloran en letterzetter Hassan Otsmane-Elhaou werken samen om een sfeer te scheppen die niet zomaar gekopieerd is van spirituele voorgangers. (Matti)
Barbalien: Red Planet (Tate Brombal, Gabriel Hernández Walt en Jeff Lemire)
Barbalien: Red Planet is een van de beste, mooiste en meest boosmakende comics van het jaar. De strip doet waar weinig andere superheldenfictie in slaagt: met succes een supermens plaatsen in het midden van echte problematieken. En dat doet het door de gemakkelijke en geruststellende oplossingen te schuwen, want er zijn er geen.
Op het hoogtepunt van de aidscrisis in de jaren 80 moet Mark Markz beslissen wie hij zal zijn terwijl hij zijn geheime identiteit als superheld verborgen houdt: een discriminerende flik of een voorvechter van homorechten? En wanneer ook nog eens een vijand van zijn thuisplaneet Mars op hem komt jagen, moet Barbalien beseffen dat vredevol protest maar zoveel kan bereiken. Zoals je wel kan raden is dit een comic boordevol emotie met alle creatieve makers op het beste van hun kunnen. (Matti)
