Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Reminiscence review: verzonken in liefde

In een toekomstige wereld veranderd door klimaatverandering zijn herinneringen een kostbaar en verifieerbaar goed. Een (Hugh Jack)man gaat ver om de verdwijning van zijn geliefde op te lossen. Reminiscence, het regiedebuut van Lisa Joy, staat bol van de interessante concepten, maar ze komen er niet allemaal uit.

Een indrukwekkende, verarmde nieuwe wereld

Lisa Joy wil veel tonen in haar eerste film als regisseur en scenarist. Samen met haar man Jonathan Nolan maakte ze de bejubelde scifiserie Westworld, dus ze is het wel gewend om complexe verhalen op grote schaal te vertellen. Met Reminiscence brengt ze een scifithriller die het heeft over thema’s zoals tijd, klimaatverandering en nostalgie en tegelijk een romantisch drama is. Laten we het zo zeggen: Joy had voor mij veel meer het eerste luik mogen uitspelen dan het tweede.

reminiscence review
© Warner Bros / Ben Rothstein

De world-building die Joy doet in Reminiscence is indrukwekkend. Vanaf de eerste scènes voel je wat deze wereld geworden is. In een toekomst die nu veel dichterbij lijkt dan we willen, toen de waterspiegel overal steeg en de planeet heter, brak overal oorlog uit. Ook Miami bleef verdeeld achter. Een deel is enkel per boot toegankelijk, en het ander is gespaard van het water. Door de stijgende temperaturen speelt het leven zich vooral ‘s nachts af. Dat bracht een territorium- en een klassenstrijd met zich mee. Daarom zijn veel buurten verlaten en tiert de illegaliteit welig.

Vanaf de eerste scènes voel je wat deze wereld geworden is.

In de stad hebben oud-veteranen Nick Barrister (Hugh Jackman) en Watts (Thandiwe Newton) een clandestien bedrijf waar mensen hun herinneringen kunnen herbeleven. Klanten kruipen in een soort kuip om hun hersengolven aan te sluiten op een 3D-viewer. Met vragen en instructies leidt Nick hen door hun herinneringen. ‘You’re going on a journey, a journey through memory. The destination? A time and place you’ve been before.’

Mae (Rebecca Ferguson) komt de zaak binnen om haar verloren sleutels terug te vinden. Nick is op slag verliefd en dat blijkt wederzijds. Maar na een paar maanden verdwijnt Mae plots spoorloos. Nick wil koste wat het kost weten wat er met haar gebeurd is, maar hoe dieper hij graaft, hoe meer vragen er komen bovendrijven. Kende hij Mae wel echt? Door hun samenwerking met de procureur wordt de techniek ook gebruikt om mensen te verhoren, waardoor Nick en Watts ook een soort politieduo zijn en in een mysterie rond een van de rijke machtshebbers gezogen worden.

reminiscence review
© Warner Bros / Ben Rothstein

Dood aan de nostalgie

Herinneringen kunnen dus om een paar redenen relevant zijn, maar de meesten herbeleven ze omdat de nieuwe wereld hen nog weinig te bieden heeft. Sommigen kiezen telkens dezelfde momenten, en daardoor kan je zelf ‘burnen’, of vast komen te zitten.

Herinneringen kunnen je gijzelen voor het moois dat nog kan komen.

Nostalgie is vandaag populairder dan ooit, met name in entertainment. Reminiscence herinnert je eraan dat te veel blijven hangen in wat geweest is niemand ten goede komt. Herinneringen, en er overdreven aan vastklampen, kunnen je beeld van iemand kleuren en je gijzelen voor het moois dat nog kan komen. Als kijker besef je die dubbele bodem wel degelijk, maar het script legt het er soms te dik op. In bepaalde scènes lijken de personages net te veel op filosofen.

(Het viel ons toch op: qua thema’s denkt de uitgebreide familie Nolan duidelijk na over dezelfde dingen. Je weet dat je een misschien te grote Nolan-fan bent wanneer je denkt dat Algiers Point een verwijzing is naar The Prestige, Jackmans samenwerking met Joys schoonbroer. Nee, het is gewoon een buurt in New Orleans.)

Koud noch warm worden van de liefde

Een paar van de keuzes die Lisa Joy heeft gemaakt in haar scenario verbazen me, helaas in de negatieve zin. Ofwel ben ik heel cynisch geworden over de liefde, maar de relatie tussen Nick en Mae kon me nooit echt bekoren. Ook al hebben Hugh Jackman en Rebecca Ferguson genoeg chemie (zoals ze ook toonden in The Greatest Showman), hun relatie wordt in het begin van de film te weinig uitgediept om er daarna ook veel voor te voelen. Jackman doet heel hard zijn best en zet een erg goede vertolking neer. Maar ook de dingen die we weten over Nick kunnen we na afloop zo goed als op een hand tellen.

Reminiscence is een visueel pareltje en ook de sets zijn een lust voor het oog.

We weten daardoor te weinig om zijn gevoelens voor Mae te begrijpen, want zij blijft ook grotendeels eerder oppervlakkig als personage, vermomd als femme fatale. Wellicht had de romance opmerkelijker geweest als de rollen in het verhaal omgekeerd waren en Ferguson de hoofdrol had. (En wie me kent, weet dat ik nochtans niet graag een Jackman opoffer.) Thandiwe Newton is geweldig als de sarcastische en geharde Watts, maar helaas komt er naar het einde toe een cliché (en heteronormatieve) wending voor haar personage die volledig onnodig was. Jammer, want Watts heeft een achtergrond die zeker meer aandacht had mogen krijgen.

reminiscence review
© Warner Bros / Ben Rothstein

Waar gaat dit heen

De centrale relatie mag dan tegenvallen, het mysterie rond Mae is wel nog mooi uitgewerkt. De verschillende verhaalelementen komen daarin goed samen en Jackman kan zich er in vastbijten als een echte film noir leading man, compleet met old school voiceover. Zijn Wolverine-spieren zijn nog niet helemaal koud, want ook om een paar ingrijpende stunts zit hij niet verlegen.

De hele film is een visueel pareltje. Joy brengt alles mooi in beeld, samen met cinematograaf Paul Cameron (Collateral, 21 Bridges), dankzij prachtige belichting en warme kleuren die eigenlijk atypisch zijn voor veel dystopische films. Ook de sets van Howard Cummings (Westworld, Magic Mike) zijn een lust voor het oog, vaak zelf nostalgisch getint door de overblijfselen van de wereld vóór het water. Ramin Djawadi voorzag eerder al Person of Interest en Westworld van muziek voor Joy en Nolan en levert hier zijn wellicht meest minimalistische maar toch melodieuze score af.

Joy heeft in Empire al laten verstaan dat ze nog een idee heeft voor een scenario in deze wereld, en die is zo veelbelovend dat we daar geen nee tegen zullen zeggen. Hopelijk kan ze dan het maximale eruit halen.

Reminiscence is vanaf 18 augustus te zien in de bioscoop.

Bijna

Bijna
3 5 0 1
Reminiscence wil veel doen maar focust te veel op de verkeerde elementen. De centrale romance overtuigt nooit helemaal, ook al zit de cast vol toppers. Een aantal overdreven filosofische mijmeringen worden gelukkig afgewisseld met interessante concepten en een goed mysterie. De wereld waarin de personages leven is ook ontzettend boeiend en mooi in beeld gebracht, dus een verwante film in hetzelfde universum mag er zeker komen.
Reminiscence wil veel doen maar focust te veel op de verkeerde elementen. De centrale romance overtuigt nooit helemaal, ook al zit de cast vol toppers. Een aantal overdreven filosofische mijmeringen worden gelukkig afgewisseld met interessante concepten en een goed mysterie. De wereld waarin de personages leven is ook ontzettend boeiend en mooi in beeld gebracht, dus een verwante film in hetzelfde universum mag er zeker komen.
3/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels