Westworld schroeft in het derde seizoen het mysterie terug. De grote vragen van het leven maken plaats voor pulserende sciencefictionpulp.
Westworld heeft zichzelf heruitgevonden. Dat moest wel na twee seizoenen van uitgerekt mysterie dat begon te ruiken naar zelfingenomenheid. Bedenkers Jonathan Nolan en Lisa Joy ruilen hun stoomtrein in voor een onstopbare Maglev-trein. Het derde seizoen evolueert in de juiste richting na een overrompelende eerste nieuwe aflevering.
Het seizoen opent als een gewelddadige technothriller overgoten met pompende dreigmuziek die je geen adempauze gunt. De vrijgevochten Dolores (een ijzige Evan Rachel Wood) gaat op moordpad in de buitenwereld van morgen, in de plaats van in de dorre landschappen van Westworld. Ze haast zich voor een wereldoorlog met een plan dat lijken in haar spoor achterlaat.
Dolores is niet de enige die nog rechtstaat na de val van het pretpark. Maar alles en iedereen, oude en nieuwe koppen, draaien rond haar. Weg is de dikke laag geheimdoenerij. De lineaire rood draad is simpel: Dolores helpen of stoppen. Westworld gaat sneller, is duidelijker en gedraagt zich opgefokter dan ooit.
Westworld kiest dus voor een simpeler verhaal en dat geldt ook voor de spelwerelden binnen het verhaal. De verhalenmaker lamenteert over de slappe personages van zijn nieuwe wereld (het opnieuw met stereotypes gevulde War World) en de ondergang van de diepgang die zijn Westworld bood. Een weinig verhulde boodschap van de schrijvers over de nieuwe aanpak of getuigt het van een dosis zelfbewustzijn? Misschien moet iemand dat zelfbewustzijn in het vervolg terugschroeven, want dik uitgesmeerde referenties naar gerelateerde popcultuur breken de ervaring.
Of wordt de kijker op het verkeerde been gezet? Co-bedenker Jonathan Nolan is duidelijk de broer van. Waar de eerste seizoenen artificiële intelligentie gebruikten om vragen te stellen over de waarde van herinneringen en vrije wil, dient technologie in het derde seizoen vooral om (visuele) verteltrucjes uit te halen. Zolang het niet vervalt in herkauwde kost.
Dolores haar eigen vrijheid was nooit het eindpunt. Ze moordt erop los om haar bankrekening te vullen, infiltreert Delos om dichter bij een supercomputer te komen. In haar eenmansstrijd om op globale schaal alle androïden te bevrijden, stoot ze op nieuwe vijanden… én een bondgenoot.
Welkom Aaron Paul, in een rol die hem op het lijf is geschreven. Bouwvakker in het daglicht, overvaller in de neonlampen van neo-Los Angeles. Die klusjes in het maanlicht vindt hij op een app overgevlogen uit een Black Mirror-aflevering die GTA wil parodiëren. Een beetje plat, maar sciencefiction mag dat soms zijn. Minder plat is zijn rol. De getraumatiseerde Caleb werpt een nieuwe blik op de futuristische maatschappij.
Ondertussen starten Bernard (Jeffrey Wright) en Maeve (Thandie Newton) een zoektocht naar betekenis die hen, je raadt het al, naar Dolores leidt. Maeve vervolgt de zoektocht naar haar dochter, terwijl Bernard antwoorden wil vinden op de plek waar alles begon. Aanvankelijk geen verrassende nieuwe motivaties, maar wat wil je van voorgeprogrammeerde androïden?
Vorig seizoen bewees Maeve nog dat Westworld beter geen tijd meer spendeert aan geheimen verhuld in nog meer geheimen, maar wel aan de personages van de verontrustende toekomstwereld. Newton schreef toen het hoogtepunt van de volledige serie op haar naam in een krachtig moment van opoffering. De nieuwe, volgepropte wending laat de inwoners van Westworld alleszins meer doen dan nadenken. De grootste vraag die overblijft is of momenten van ontroering nog een plaats hebben tussen al het bombast van de aankomende oorlog.
HBO en Telenet gaven vier afleveringen vrij om te recenseren. Het derde seizoen van Westworld verschijnt vanaf 16 maart wekelijks op Telenet Play.
