De Amerikaanse droom zou voor iedereen moeten zijn, maar we weten allemaal dat dat nog lang niet zo is. Toch blijven al generaties mensen het proberen. Zo ook de familie Yi in Lee Isaac Chungs mooie debuut Minari.
Afgelegen
Wanneer de Yi’s aankomen in Arkansas vanuit Californië en hun nieuwe thuis zien, denk je: wow, prachtig… Maar wel heel afgelegen. Vader Jacob (Steven Yeun) heeft een lap grond gekocht op het platteland, met de ambitie om een boerderij uit de grond te stampen met Koreaanse producten. Zo wil hij een voet in de deur krijgen bij grote verkopers in Dallas en dus ook bij de groeiende Koreaanse gemeenschap.
Lee Isaac Chung verfilmt delen van zijn eigen leven.
Zijn vrouw Monica (Han Ye-ri) denkt er het hare van en schat de slaagkansen miniem in. Om rond te komen werken beide ouders in een broederij om het geslacht van kuikens te bepalen. Bovendien is de boerderij niet hun enige zorg: hun zoontje David (Alan Kim) heeft een hartaandoening waardoor hij zichzelf niet te veel mag inspannen. Al die zorgen doet de spanningen tussen het koppel toenemen, met veel ruzies tot gevolg. Ze beslissen om hulp in te schakelen van Monica’s moeder Soon-ja (Yuh-jung Youn). Zij is met haar sarcasme alleen niet wat David van een grootmoeder verwacht en dus klikt het niet echt tussen de twee nieuwe kamergenoten. Tot overmaat van ramp krijgt ook de boerderij met problemen te maken.
Bewijzen
Als je het zo omschrijft, klinkt Minari veel dramatischer dan de film eigenlijk is. Want in het echte leven zullen de meesten onder ons conflict zoveel mogelijk te proberen vermijden, en grijpen we terug naar kibbelen, stilzwijgen en koppigheid. Dit is een ingetogen portret van een familie dat net door het gebrek aan hoog drama blijft hangen. Jacob wil een beter leven voor zijn gezin maar wil zichzelf ook bewijzen. Dat je als immigrant ook kan slagen en een meerwaarde kan zijn voor de gemeenschap. Monica wil vermijden dat ze vereenzamen en hun link met thuis verliezen. David wil gewoon een jongen zijn zonder zorgen of bemoeienissen van zijn ouders en grootmoeder. En dat dat blijft boeien, heeft alles te maken met het scenario en de regie van Chung, en de keuzes van de acteurs.
Als acteur blijft Steven Yeun onvoorspelbaar.
Chung verfilmt namelijk delen van zijn eigen leven. Hij groeide zelf ook op als immigrantenzoon in het diepe platteland. En dat bracht moeilijkheden maar ook mooie momenten mee. Vooral Steven Yeun en Han Ye-ri brengen heel veel over met hun ogen. Yeun was al een lichtpunt in The Walking Dead, en is alleen nog maar beter geworden. Als je Burning niet zag, heb je meteen een ideale double bill in het verschiet. Yeun heeft iets kwetsbaars en zachts dat je altijd gelooft, maar kan ook ongemeen hard uit de hoek komen. Als acteur blijft hij onvoorspelbaar.
Youn for the win
Chung stopt naast gelaagdheid ook wel sprankeltjes humor in zijn scenario, zoals in een scène waarin David en zijn zus nieuwe kinderen leren kennen bij de lokale kerk. Maar de grootste veroorzaker van lachsalvo’s is Yuh-jung Youn, de revelatie van het voorbije awardsseizoen en terechte Oscarwinnares. David haat dat zijn grootmoeder geen meegaand, ouderwets omaatje is, maar wij vinden het geweldig. Ze laat geen kans onbebut om Jacob op de proef te stellen of David te plagen. Youns chemie met de jonge Alan Kim is geweldig om te zien. En toch wil Soon-ja ook gewoon dat haar dochter gelukkig is. Wanneer problemen opduiken, probeert ze te helpen, ook wanneer dat haar duur komt te staan.
Cinematograaf Lachlan Milne had al ervaring met de natuur van Taika Waititi’s Hunt for the Wilderpeople. In Minari maakt hij de schoonheid maar soms ook de brutaliteit van het platteland bijna voelbaar. Voeg daaraan de rustgevende pianomuziek van Emile Mosseri en je krijgt een subtiele film die hopelijk ook wat geesten en harten openzet.
Minari is vanaf 30 juni te zien in de bioscoop.
