Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste tijd bezig gehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien door de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Control
Matti: Ken je dat gevoel dat je weet iets goed te gaan vinden, en het dan nóg je verwachtingen overtreft? Control combineert geheime overheidsdepartementen met telekinetische krachten voor je hoofdpersonage en parallelle dimensies gecreëerd door aliens. 275% op mijn lijf geschreven.
In elke hoek van het kantoorgebouw – waarin Control zich in principe volledig afspeelt – zitten geheimen, nieuwe krachten en uitdagende vijanden verstopt. Het spel speelt intuïtief en verrast met knap gebruik van lettertypes en live-action beelden als laag bovenop de 3D-wereld. De steeds vreemder wordende wereld doet denken aan Annihilation. Door de afgelikte bombastische visuals en paranormale weirdness voelt de game aan als de liefdesbaby van Christopher Nolan en Stephen King.
Spiritfarer
Jason: 2 jaar geleden kwam ik voor het eerst – en volkomen onverwacht – in aanvaring met een cozy management sim over doodgaan genaamd Spiritfarer. Het heeft mij bijna doen wenen op een publieke demostand van E3 maar na dat ontroerend moment zijn we uit elkaar gedreven. Nu had ik eindelijk nog eens verlof en schoot het mij opeens te binnen dat het spel al even uit is en ook op de Switch is uitgekomen. En zo werd ik plots de nieuwe veerman voor het hiernamaals (en 25 euro lichter, maar shhhh).
De marketingquote van Spiritfarer is weliswaar de meest accurate die ik ooit gezien heb. Het is inderdaad een laagdrempelige en relaxerende management sim. Je verwelkomt geesten, volgt hun noden op, verbouwt je boot om ze een thuis te geven en begeleidt ze uiteindelijk naar de laatste oversteek. De kracht van Spiritfarer ligt hem echter niet in zijn gameplay, maar is zijn verhaal. Elke ziel die je opvangt heeft een verhaal, een karakter, gebreken, angsten. De ene is al wat triester dan de andere maar elke dialooglijn is zorgvuldig gekozen en meesterlijk geschreven. Het geeft je zin om deze personages te helpen en schept een band. Dat maakt afscheid nemen des te moeilijker natuurlijk. Een gevoel waar de developers op mikten gezien Spiritfarer zelf een ode is aan de dierbare die ontwikkelaar Thunder Lotus Games ooit verloor. En potverdekke het is geslaagd.
Meermaals heb ik met een krop in de keel gezeten voor mijn Switch en één keer heb ik gewoon ongegeneerd gehuild. Het is gewoon zo goed, punt andere lijn. Afscheid is niet gemakkelijk en het zal het wellicht ook nooit zijn. Maar Spiritfarer leert je ook de herinnering te koesteren. Ik ga hier absoluut niet spoilen, wie houdt van dit soort indie-ervaringen moet het maar gewoon spelen. De reis is belangrijker dan de bestemming zeggen ze dan. Wel dan is Spiritfarer wat mij betreft een echte bedevaart.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
