Project Power review: superhelden om snel te vergeten

In Project Power, de zoveelste vergeetbare genrefilm van Netflix, kunnen zelfs Jamie Foxx en Joseph Gordon-Levitt een uitgerokken scenario met nobele bedoelingen niet redden.

Stel je mag een superkracht kiezen, welke wordt het? Project Power stelt de vraag niet, het duwt je een pil in de strot die je krachten geeft waarover je helemaal geen controle hebt. Een flik, een ex-soldaat en een rappende tiener geraken verwikkeld in een drugsoorlog erover.

Project Power is een film

Ik moest even pauzeren na de bovenstaande kop. Wat moet er nog gezegd worden over opnieuw een high-concept film van Netflix, waarvan het concept beter net dat gebleven was? Deze hoort thuis in het rijtje van gegronde superheldenfilms zoals Chronicle, Unbreakable en het onderschatte Midnight Special.

Project Power heeft een simpel uitgangspunt: er bestaat een pil die je vijf minuten lang super powers geeft. Je weet vooraf niet welke kracht er in je schuilt. Camouflage, een kogelvrije huid, Wolverine-achtige klauwen, buigbare beenderen, spontaan exploderen: iedereen kan een kracht bezitten die toch wel toevallig op het lijf geschreven is.

Een uitstekende cast voor een verspild idee

Robin (Dominique Fishback) dealt de pil, agent Frank (Gordon-Levitt nog eens terug in een filmrol) gedoogt dat. Hij maakt er zelf handig gebruik van om pillenslikkende criminelen op te pakken. De flik speelt niet volgens de spelregels, een totaal acceptabele karaktertrek in het jaar van onze heer 2020. De Majoor (Jamie Foxx) verstoort hun handeltje wanneer hij Robin kidnapt, nogal brutaal voor de liefhebbende vader die hij is. De ex-soldaat heeft het gemunt op de drugsbaronnen die de pil op de markt brachten en, voor weinig redenen behalve om het plot vooruit te duwen, zijn dochter ontvoerd hebben. Bekijk Project Power gerust voor het samenspel van een trio dat zich amuseert met elkaar.

Project Power bouwt van alles rond het uitgangspunt, niets erop. Kritiek op de corruptie die verantwoordelijk was voor de nasleep van Orkaan Katrina in New Orleans zal je niet horen. Daarnaast is de metafoor voor de war on drugs al veel te simpel. Een echt nieuwe visie op superhelden, of de inherente horror van superkrachten, zie je niet in de film. Texturen en close-ups luiden elke keer de oprisping van een power in. De film wil street cred innen door zich te gedragen als een videoclip, maar daarvoor zijn die flashy montages dan weer te afgelikt.