Beste heer DiMartino,
In de eerste jaren van het millennium, de periode waar ik knarsetandend naar verwijs als de nillies wegens geen beter alternatief, had u een reeks lopende op Nickelodeon. Het was een Westerse reeks met enorm veel Aziatische invloeden. Het had alle uiterlijke kenmerken van Japanse anime maar dat was het hoegenaamd niet. Het was mossel noch vis. Het feit dat het bestond, was al een schreeuw van rebellie dat het zich niet liet in een hokje plaatsen.
Ik zat pal in jouw doelgroep: een jonge tiener wiens gezicht al lichtjes aangetast werd door de eerste sporen van acné met een stem die oversloeg met de regelmaat van de klok. Een ontluikende jongen die eigenlijk al meer interesse in meisjes had moeten krijgen, maar stiekem nog bezig was met Pokémon. Op regenachtige dagen zat ik te jongleren tussen Nickelodeon en Cartoon Network waardoor ik een gevarieerde maaltijd aan animatiereeksen binnenkreeg. Toch heb ik uw reeks niet bekeken.
Misschien was het omdat ik online al de échte Japanse anime begon te ontdekken en ik vanuit een misplaatst, elitair gevoel jouw reeks als minderwaardig bestempelde. Misschien was het omdat ik al genoeg reeksen bekeek en ik nog tijd moest vinden om alle Pokémon te vangen. Gotta Catch’em All, dat begrijpt u wel. Wat het ook moge zijn, ik was fout.
Avatar: The Last Airbender is de beste animatiereeks die ik in jaren heb gezien en het getuigt van een meesterlijk inzicht in verhalen vertellen.
Er zit 12 jaar tussen de laatste aflevering en deze brief en ik besef dat ik u weinig nieuws kan vertellen. Net zoals veel mensen was het, zo bewijst een kleine zoektocht online, eigenlijk geen liefde op het eerste gezicht. Het eerste seizoen is op z’n frivoolst en cartoonesk en ik was me hoofdkrabbend aan het afvragen vanwaar de hele heisa kwam. Vooraleer u verder gaat: ja, ik besef de ironie van het verwijten dat een cartoon te cartoonesk is. Ik hoop dan ook dat u dit niet ziet als een verwijt, maar eerder als een compliment van hoe volwassen ik de latere seizoenen vind.
Ik vind het indrukwekkend hoe u in een reeks voor kinderen een serieuzere sfeer schept. Een toon die sluimert doorheen de seizoenen en een aanzwelling sterker wordt die me doet terugdenken aan Tchaikovsky’s 1812 Ouverture waar u in de vierdelige finale de kanonnen bovenhaalt. Boem. Paukeslag. De kijker voldaan en geëmotioneerd achterlatend sluit je je magnum opus af. Er wordt een traantje weggepinkt, althans dat was toch bij mij het geval.
U gaf ons drie seizoenen een venster in een magische wereld. Een plaats, diep gebroken, versplinterd, in een gevaarlijke oorlog. Geïnspireerd op de 4 natuurelementen en Aziatische gevechtskunst, weefde u een setting samen waar u kleine en grote verhalen vertelde rond de nuances van oorlog. Over wraak, het overerven van trauma’s van vorige generaties en hoe onze complexe helden daarboven proberen te groeien.
Ook hier wist u me volledig te verrassen. Zelden heb ik een reeks gezien die zijn personages zo door en door kent. U schrikt er niet van weg om uw personages te doen afzien en te laten reflecteren. Daarbovenop hebben die momenten ook een waarde en dragen onze helden de gevolgen daarvan mee. De trajecten die de personages dan ook doorlopen, geven blijk van een precisie die ik enkel zag in Vince Gilligans Breaking Bad.
Ik benijd uw vooruitkijkend vermogen. Nog voor we als witte mannen geconfronteerd werden met zaken als Cultural Appropriation, besefte u dat u vanuit uw witte achtergrond fouten kon maken jegens de Aziatische cultuur. U wist het mijnenveld te omzeilen door fijnzinnig om te springen met de inspiratie, door onder andere nooit expliciete referenties te maken naar echte Aziatische landen. U bracht de toenmalige vice-president van Media Action Network for Asian-Americans, Edwin Zane aan boord als consultant om de reeks te helpen met het navigeren doorheen culturele gevoeligheden. Het is één van de vele keuzes die de erfenis van Avatar: The Last Airbender verzilverde. Het zorgde ervoor dat uw reeks minnekozend omarmd werd door alle culturen.
Deze brief is er om u te bedanken. Los van alle thema’s rond familie, erfenis en oorlog, is uw reeks een verhaal van hoop en vastberadenheid. Iets wat we allemaal op dit moment meer dan nodig hebben. Er staan ons nog heel wat onzekere maanden te wachten. Laten we inspiratie en troost vinden in het verhaal van Aang en zijn vrienden. Laten we zegevieren en het elkander vergeven als we in tussentijd even de moed verliezen.
Hoogachtend,
Davy Delbeke
PS: Ik las dat u bezig bent met een live-action versie van Avatar. Ik wil nog even een ballonnetje oplaten dat we niet zitten te wachten op een exacte verfilming. Gebruik dit om de verhalen van de vorige Avatars te vertellen. Gratis ideetje voor u. Ik geef het maar mee.
(Illustraties werden wederom voorzien door de getalenteerde Lisa Bracke, ze deed dit al eerder in ons artikel over Animal Crossing.)
