I Am Not Okay With This verdrinkt bijna in de geforceerde esthetiek van de jaren 80. Enkel het charmante samenspel van de jonge acteurs redden de door algoritmen geschreven Netflixserie.
Een bebloed meisje wandelt Carrie-gewijs door de straat. Het is Syd, een onbegrepen tiener met sluimerende superkrachten. Hoekige auto’s, doffe pastelkleuren en kledij uit een vervlogen tijdperk omringen Syd in haar tocht naar school. De studiebegeleider raadt haar aan om een dagboek bij te houden, kwestie van die woedeaanvallen te voorkomen. Of typen op haar gsm ook mag, vraagt Syd?
I Am Not Okay With This herhaalt hetzelfde trucje als Sex Education. Omdat de jaren 80 maar niet willen verdwijnen uit onze popcultuur, kleden de makers hun serie in net dezelfde esthetiek om dan terloops even te vermelden dat we wel degelijk in het hier en nu zitten. Bereid je maar voor op het zoveelste schoolfeest met eighties deuntjes en een enscenering van The Breakfast Club.
Nostalgie kan wel een sterk vertelmiddel zijn
De populariteit van Stranger Things leidt tot eenheidsworst waarmee we ons blijven volproppen. Ondertussen blijven de series en films die jeugdsentiment, ingebeeld of niet, voor meer dan enkel herkenbaarheid en doorzichtige charme gebruiken onbemind. Nostalgie kan nochtans een sterk vertelmiddel zijn. De It-films doen ons bang terugkijken naar de jaren 80, terwijl Red Oaks als ode aan John Hughes een heel genre moderniseerde.
Dear diary, soms heb ik het gevoel dat ik alles al eens heb gezien. De nieuwe Netflixhit in wording leent ook de ongeïnteresseerde voice-over en de beeldvoering van The End of the F***ing World. Geen wonder want dezelfde namen zitten erachter (producent Jonathan Entwistle en stripmaker Charles Forsman). De combinatie moet edgy en betoverend tegelijkertijd zijn. I Am Not Okay With This valt vooral op in zijn onopvallendheid.
Het klikt tussen de personages die goed van hart zijn
Cue Sophia Lillis. Achter de makke vertelstem zit de gedreven jonge actrice die je herkent uit de It-films. Lillis en haar jonge medespelers vertolken realistische en complexe tieners met een goed hart. Sid zit vast in een driehoeksverhouding met hartsvriendin (Sofia Bryant) en eeuwig enthousiaste buurjongen (Wyatt Oleff uit It). Lillis en Oleff speelden dus al samen, ongetwijfeld de reden waarom het tussen de twee zo goed klikt op beeld.
Met ocharme zeven afleveringen van elk nog geen halfuur heb je de serie zo uitgekeken. I Am Not Okay With This voelt niet zwaar genoeg aan, ondanks de thema’s waarin een depressie geuit als superkrachten centraal staat. De overgang van tienerdrama naar donkere superheldenkomedie mocht sneller. Maar als je serie explosief eindigt met een dikke new wave-plaat, dan ben ik hooked. En ja, ik weet dat ik mezelf hier tegenspreek.
Het eerste seizoen van I Am Not Okay With This staat vanaf 26 februari op Netflix.
