Pokémon Sword en Pokémon Shield zijn ondertussen een maand op de wereld losgelaten. Voor de release was de hypecycle helaas niet zonder opstoten van ontevreden fans. Gelukkig is de ophef nu gaan liggen en kunnen we in alle rust de nieuwe games eens bekijken en analyseren.
In het kort gezegd, voor de mensen die de periode voor release wat van dichterbij gevolgd hebben, was het om depressief van te worden. Je kon geen pokétuber of specifieke nieuwssite meer volgen zonder dat er geklaagd werd of een opinie werd gegeven over onder andere de geknipte Pokédex of de graphics die er (nog) niet 100% goed uitzagen. Sword en Shield zijn namelijk de eerste reeks games waarin je niet alle, ondertussen achthonderdnegentig, Pokémon kan gaan gebruiken. Voor mij persoonlijk, als casual speler, maakt dat niet zoveel uit. Ik begrijp echter wel dat het afscheid nemen van je favoriet moeilijk kan vallen. En ook dat je hele competitieve team herdenken wel wat voeten in de aarde heeft.
Aan de andere kant vind ik dat je deze dexit zoals die ook genoemd wordt ook kan zien, vanuit het oog als developer, als een manier om het hele competitieve gegeven eens wat dooreen te schudden. Er blijven ook nog steeds vierhonderd (plus) Pokémon over om te gaan vangen en daarmee je Pokédex te vervolledigen. En geef toe, voor mij persoonlijk toch, zijn die 400 een veel haalbaarder aantal dan de volledige 890. Ik heb tijdens de verhaallijn bijvoorbeeld al 200 Pokémon gevangen, wat betekent dat ik op de helft zit van de dex. Dat gebeurde trouwens zonder dat ik al specifiek aan evolutielijnen ben begonnen.
Het feit dat ik al aan de helft zit, geeft me dan ook wel zin om Pokémon Swords en Pokémon Shields’ Pokédex te proberen vervolledigen. Hadden dat er nog eens 690 geweest, zou ik er geen begin aan zien en lag de game ondertussen in de kast stof te vangen… Al zijn er naast het competitieve luik (wat me persoonlijk niet zo hard boeit) nog een aantal andere toevoegingen aan het spel om de levensduur op een natuurlijke manier te verlengen.
Indertijd zei Gamefreak dat ze het aantal Pokémon hadden verlaagd in functie van animaties. We gaan er hier echter geen doekjes om winden: op sommige vlakken zijn die helaas (nog steeds) heel houterig. Je hoeft maar naar een personage te kijken die de trap afstapt of zich draait en je zult merken wat ik bedoel. Maar waar er echt niet over te klagen valt, zijn de animaties als je samen met je Pokémon gaat kamperen bijvoorbeeld. De monstertjes voelen bijna aan als echte huisdiertjes door hun charmante expressies en bewegingen als ze vrij bewegen rond de currypot. Mag ik hier ook eens onderstrepen hoe leuk generatie acht eruit ziet? Alle liefde voor Wooloo, Hattrem, Appletun, Snom en Dreepy bijvoorbeeld!
Ook in de gevechten denk ik niet dat er veel geklaagd kan worden over animaties. Daar waar ze in vorige games soms lang en daardoor saai aanvoelen heb ik dat doorheen Pokémon Sword en Pokémon Shield nooit echt ondervonden. Naar mijn aanvoelen is dat voor een stuk door het feit dat alles er in het algemeen toch wel gelikter uitziet. Al moet ik meegeven dat het wel jammer is dat je tegenstander soms plots verdwijnt tijdens gevechten. Ook de basisaanvallen blijven nog steeds los voor de Pokémon hangen. Het stoort niet, maar het wijst er toch op dat het nog steeds beter kan.
Al moet je je dan toch de vraag stellen of het de moeite is om de tackle-aanval echt 890 keer op unieke wijze te implementeren? In het kort kan het eigenlijk samengevat worden dat de sprong naar de Switch niet eenzelfde algemene grafische sprong met zich heeft meegebracht zoals veel mensen hadden gehoopt. En dat is oprecht jammer want er zijn genoeg nieuwigheden die er dan wel weer wel prachtig uitzien en de games een nieuw elan geven.
Een ander element waar duidelijk veel animatiewerk is ingestopt, is de nieuwe Dyna-/Gigantamax gimmick en de bijhorende aanvallen. Het is een genot om je partners steeds opnieuw te zien groeien (Dynamaxen) en eventueel van vorm veranderen (Gigantamaxen) binnenin een tot de nok gevuld stadium. Wat een goede vondst is het verplaatsen van de gymgevechten naar grote stadia ook? De adrenaline pompt gewoon door je aderen om te gaan presteren voor het Galariaans publiek. Het hele Dyna- en Gigantamaxen geeft de gymgevechten ook een hele nieuwe dynamiek. Het heeft uiteindelijk wat weg van de Mega-Evolutions en Z-Moves van de vorige generaties. Al hoop ik persoonlijk dat de ‘gimmick’ deze keer wel blijft hangen, alleen al om de stadia te gaan blijven gebruiken. De specifieke Dyna- en Gigantamaxaanvallen verdienen ook echt een pluim voor hun uitwerking.
Een nieuwigheid waar ongetwijfeld ook een hoop animatie- en programmatiewerk is ingekropen, is de Wild Area. Er zit eindelijk (een stuk) open wereld met vrij te bewegen camera in Pokémon Sword en Pokémon Shield. In de Wild Area lopen Pokémon vrij rond in hun natuurlijke habitat. Het is altijd zalig door het reservaat te lopen en nieuwe Pokémon tegen te komen. Het feit dat die je ook elk op hun unieke manier volgen of ontwijken versterkt alleen maar de ervaring.
Daar waar de Pokémon dan weer heel dynamisch en prachtig vormgegeven zijn, ontbreekt dat helaas toch een beetje in de omgeving. Iedereen die de nieuwscyclus heeft gevolgd, heeft bijvoorbeeld de standaard bomen binnenin de Wild area wel gezien en zich vragen gesteld over hoe zoiets erdoor is geraakt. Zeker als je die naast een prachtige Berry tree ziet staan, valt het kwaliteitsverschil toch zeer hard op. Toch moet ik hier nog eens benadrukken dat dat niks afdoet aan het spelgenot en de flow van Pokémon Sword en Pokémon Shield. Zo zien de locaties en routes er wel allemaal prachtig uit. Glimdale Forest en de mijnen zijn gewoon prachtig. Maar ook de steden zijn origineel en mooi vormgegeven. Al mag er misschien nog net iets meer leven zijn buiten de vele huisjes.
De inwoners van Galar zien er allemaal goed uit trouwens. Daarmee bedoel ik dat ieder hoofdpersonage prima vormgegeven is en daarnaast ook een mooie verhaallijn of achtergrond hebben meegekregen. Ik heb echt nog nooit zoveel gegeven om mijn rivaal Hop als tijdens Pokémon Sword en Pokémon Shield. Maar ook de gymleaders staan dichter bij de uitdagers dan we gewend zijn. En dat trok me toch net iets meer mee in het hele verhaal dan in vorige Pokémon-spellen. Die achtergrond werd ook iets meer naar voren gebracht door de zogenaamde trainercards. Dat zijn een soort van verzamelkaarten met extra info over de personages en van je vrienden. Je kan er namelijk ook zelf één maken en delen. Alleen updaten die precies niet automatisch… Het idee om via die kaarten te zien met welk team je vrienden op stap zijn bijvoorbeeld is super maar een automatisch update had handig geweest.
Wat de Wild Area trouwens ook zo levendig en dynamisch maakt, is het nieuwe sociale aspect van de game. Om te beginnen lopen of fietsen er (online) medespelers rond doorheen de Wild Area die je items geven na een klein basisgesprekje. Ze zorgen ervoor dat de Wild Area nog net iets meer leeft en ‘echt’ aanvoelt doorheen je zoektocht naar die ene Pokémon. Al zijn deze spelers precies geesten die te pas en te onpas tevoorschijn fietsen of lopen, wat toch maar raar overkomt.
Maar de beste vondst om het spel voor deze casual relatief levendig te houden, zijn toch wel de (online) Max Raid Battles. Het concept dat eigenlijk is overgenomen uit Pokémon GO zorgt voor een nieuwe en frisse dynamiek in het spel in mijn ogen. In de Pokémon Sword en Pokémon Shield versie van het concept neem je het met vier op tegen een Dyna- of (met een beetje geluk) Gigantamax Pokémon. Het is altijd een uitdaging om de Pokémon te verslaan en dan te vangen. Het blijft daarnaast ook gewoon zalig om de Pokémon tijdens hun Dyna- of Gigantamax boven alles en iedereen uit te zien torenen.
Maar waarom denk ik nu dat Pokémon Sword en Pokémon Shield als overgangsgames moeten worden gezien? Zoals misschien wel blijkt hierboven voegen de games een aantal nieuwe concepten toe waar naar mijn idee veel toekomst in zit. Ik heb het dan voornamelijk over de Max Raid Battles en de Wild Area. Maar ook de Post-Game toont misschien wel aan dat de volgende games misschien iets minder lineair zouden kunnen gaan verlopen.
Waarom de Wild Area en zijn Max Raid Battles zouden moeten blijven bestaan, is natuurlijk vrij duidelijk. Zoals al eerder aangehaald, vrij rondlopen tussen de pocketmonsters is gewoon fantastisch. Maar het geeft de games ook een open, non-lineair gevoel. En daar zitten veel Pokémonfans eigenlijk op te wachten. En had alles er nu eens goed uitgezien en vlot gewerkt in dat deel van het spel was er al een hele hoop minder ophef geweest. Ik verwijs hier dan voornamelijk naar de omgeving en de medespelers die precies iets beter hadden mogen uitgewerkt worden. Nu voelt dit stuk spel als een, weliswaar geslaagd, experiment dat niet honderd procent werd afgewerkt.
En dat is eigenlijk waar de meeste fans en ikzelf een beetje ontgoocheld in zijn. Pokémon Sword en Pokémon Shield hadden een heruitgevonden Pokémongame moeten zijn als eerste echt nieuw spel op de Nintendo Switch-console. Als de developers misschien net iets meer tijd hadden gehad, en minder druk hadden gevoeld van de nieuwe anime, kaarten en andere gelinkte merch, was dat dan misschien ook wel het geval geweest.
De postgame van het spel bevat, naar mijn idee, namelijk ook een klein experiment om het spel wat minder lineair en dus meer open te gaan maken. Het is iets kleins maar voor mij persoonlijk geeft het toch weer wat er misschien, op grotere schaal, met de games kan gedaan worden. In de postgame moet je het namelijk opnemen tegen een aantal royals met prachtige haardossen die voor amok zorgen in de gyms van de game. Wat hier vernieuwend aanvoelt, is het feit dat de gyms tegelijkertijd worden aangevallen en je dan als speler kan kiezen welke je eerst en laatst gaat helpen, waarna in die laatste gym de volgende fase begint. Ik herinner me niet meteen of dit al eerder is gedaan maar het deed me wel meteen denken aan een Pokémongameconcept dat ik ooit eens ben tegengekomen. Daarin stuurde de keuze van je starter bijvoorbeeld het hele verhaal en zijn sleutellocaties. Daarnaast had je ook de keuze of je al dan niet alle rivalen wou ontmoeten of niet.
En dat brengt me bij de hoop dat Gamefreak verder bouwt op de leuke nieuwe zaken die ze hebben geïntroduceerd. Dat ze aan de slag gaan met hun experimenten en die verfijnen en vooral uitbreiden zodat de tweede generatie Pokémon op de Nintendo Switch de vernieuwing mag zijn waar iedereen zo naar zit uit te kijken.
