Hoewel er meerdere spin-offs op verschillende consoles zijn geweest, hebben we sinds Ace Combat 6 lang moeten wachten op de volgende officiële en genummerde telg in deze reeks van straaljagerspellen: Ace Combat 7: Skies Unknown. Wie geen X360 had, zit zelfs al te wachten sinds Zero twee generaties geleden. Nu kunnen we eindelijk terugkeren om als een superpiloot, oftewel een Ace, grote invloed te hebben op het slagveld. Is Ace Combat 7 een waardige opvolger of stallt het een beetje? Geekster kroop achter een stuurknuppel en testte het voor jullie uit.
Ontwikkelaar: Bandai Namco Studios
Uitgever: Bandai Namco Entertainment
Platform: pc, PlayStation 4, Xbox One
Aantal spelers: 1
Release: 18 januari 2019 (PS4, X1), februari 2019 (pc)
Reviewcopy op PS4 Pro bekomen via uitgever
Chaos in de lucht
Ace Combat 7 neemt ons terug mee naar het universum met de beste naam ooit: Strangereal. Wegens een redelijk idiote reden besluit het koninkrijk Erusea om het veel grotere Osea de oorlog te verklaren. We kruipen achter de stuurknuppel als Trigger, een piloot die onder de vlag van Osea het luchtruim doorkruist. Wanneer hij na een van zijn missies beschuldigd wordt van een wel heel erge misdaad, komt hij terecht in een strafeenheid waarin hij bijzonder gevaarlijke missies (wel nog steeds in een straaljager!) voor het vaderland moet uitvoeren. Intussen leren de piloten dat ze misschien niet lang meer de koningen van de lucht zijn, en volgen we ook de prinses van Erusea, een schimmige wetenschapper, een oude Ace die uit zijn pensioen wordt gehaald, en een door Osea gevangen genomen mecanicien.
Dankzij alle verschillende personages krijgen we meerdere blikken op de oorlog, maar jammer genoeg doet Ace Combat 7 te weinig met al deze plots, en blijf je soms met een honger zitten naar iets meer character development. De uiteindelijke reden voor de oorlog is voor fans van de serie hilarisch, maar bij de meeste personages missen we nog wat meer introspectie of schuldgevoel. Naar aloude gewoonte is Trigger een leeg blad dat onbeschreven blijft, maar ook de andere piloten zijn deze keer bijlange niet zo interessant als bijvoorbeeld Nagase, Chopper of Pixy ooit waren. Hoe neerbuigend de hoofdbewaker van de strafeenheid de gevangenen behandelt, is bovendien echt over-the-top en om je ogen te doen rollen.
Soms is het allemaal wat chaotisch verteld, en hoewel op het einde alles relatief mooi opgelost wordt, stelt het verhaal in vergelijking met de andere avonturen in Strangereal wat teleur. Vaak faalt Ace Combat 7 ook nog in het aloude adagium van show, don’t tell. Dat is natuurlijk wel deels eigen aan de serie, aangezien veel dialogen gewoon op te maken zijn uit flarden of gesprekken die je met je radio kan opvangen. Uiteindelijk is het allemaal niet zo erg, want we hebben we gewoon een reden nodig om achter de stuurknuppel te kruipen en andere straaljagers of verschillende soorten gronddoelen te laten kennis maken met onze missiles.
Voor adrenalinejunkies
Waar het verhaal deze keer wat teleurstelt, speelt Ace Combat 7 vaak goddelijk en nét iets vlotter dan zijn voorgangers. Het is nog steeds een arcade-vliegspel in plaats van een realistische simulator, want bijna elke straaljager heeft zoals altijd minstens een goede 70 missiles en nog wat andere wapens en je moet een paar hilarisch grote supervliegtuigen neerhalen tijdens de missies. Ace Combat 7 slaagt er ook in om drie heel belangrijke zaken goed tot stand te brengen: de adrenaline wanneer je op het einde van een duikvlucht een paar missiles schiet, net op tijd een zero-G optrekbeweging maakt en rakelings over je ontploffende doelwitten scheert, de paniek die je kan teweegbrengen in je vijanden en die je in radioberichten kan horen, en de stresserende maar bijzonder bevredigende duels tegen andere Aces. Ten slotte kan je nog steeds de zalige missile cam activeren om je projectielen in de lucht te volgen tot ze je vijand neerhalen.
De grootste nieuwigheid in dit spel is de invloed die het weer heeft op jouw avonturen, waardoor je soms iets meer tactiek kan toepassen dan ervoor. Wanneer je letterlijk met je hoofd in de wolken zit, ben je immers moeilijker te vinden voor vijanden en kan je hun aanvallen beter ontwijken. Te lang je erin verstoppen zorgt er echter voor dat je te veel ijs op je straaljager laat komen, waardoor je vliegkunsten nogal belemmerd worden. Verder zijn er soms ook stormen die (onder meer tijdens een bijzonder fijne missie) je helemaal kunnen desoriënteren en je instrumenten kunnen ontregelen. In een zandstorm vliegen zorgt er dan weer voor dat je tracking om de haverklap uitvalt en je bijna niets kan zien. Dit laatste is jammer genoeg niet zo leuk en een van de enige grote problemen bij dit spel: de gimmicks die veel levels hebben – soms in verband met het weer, soms in verband met bepaalde gameplay-uitdagingen – slagen er niet altijd in om lang interessant te zijn, en zijn soms zelfs heel irritant. Combineer dat met soms redelijk strenge checkpoints, en je zal bepaalde missies misschien wel meerdere keren moeten proberen voor je erin slaagt ze tot een goed einde te brengen.
Multiplayer is de beste koude douche om, nadat je door de campagne bent geraasd, te beseffen dat je niet zo een hotshot pilot bent als je misschien wel dacht.
Dat de gameplay voor het grootste deel heel leuk is, komt uiteraard ook door de verschillende straaljagers die je meenemen in de lucht. Door je vliegtalenten goed te gebruiken, verdien je MRP, waarmee je nieuwe vliegtuigen of upgrades kan kopen in de Aircraft tree. Wie een bepaald favoriet toestel heeft, zal dit zeker zonder te grinden kunnen kopen, maar je meer dan één van de beste straaljagers aanschaffen, zal toch wel wat replays vereisen, hoewel er minder straaljagers zijn dan in de vorige games. En om alles in de lijst te kopen, heb je uiteraard heel veel MRP nodig. Gelukkig kan je dit niet enkel in de singleplayer verdienen, maar ook in de snelle multiplayer-matches. Jammer genoeg is er enkel een Battle Royale en een Team Deathmatch-modus, en kunnen we geen andere missies in co-op doen. Multiplayer is wel de beste koude douche om, nadat je door de campagne bent geraasd, te beseffen dat je niet zo een hotshot pilot bent als je misschien wel dacht. De multiplayer-matches duren maximum vijf minuten, zitten vol heerlijk chaotische adrenaline, en geven zelfs als je verliest een mooie hoeveelheid MRP.
Multiplayer verlengt dus de speelduur, en maar goed ook. Naast de 20 gewone missies in singleplayer, die rond de 10 speeluren vereisen, is er namelijk niet veel anders. We kunnen niet meer genieten van alternatieve missies of de three kinds of Aces-optie, en er is geen arcade mode. Wie meer wil, valt dus terug op het herspelen van het hoofdverhaal in hogere moeilijkheidsgraden, nieuwe Aces uit de lucht knallen en ten slotte overal de begeerde S-rank halen. Wie Ace Combat 7 de eerste maand gepreorderd of gekocht heeft, kan wel genieten van ports van Ace Combat 5 (op PS4) of Ace Combat 6 (op X1), wat uiteraard heel mooi meegenomen is. Op de pc komt Ace Combat 7 pas in februari uit, maar er zal vermoedelijk geen extra spel bijzitten. PS4-eigenaars zijn hier wel de grote winnaars, want niet enkel kregen ze het betere extra spel, ze mogen ook in drie spectaculaire PSVR-missies een paar nostalgische momenten beleven.
Hoewel de soundtrack ook deze keer zeker niet slecht is, kan ze toch niet tippen aan die van de voorgangers.
Dive into the fireworks
Ace Combat 7 heeft de switch naar Unreal Engine 4 gemaakt, waardoor het spel er beter uitziet dan voorheen. Oké, je vliegt nog steeds hoog boven een landschap of stad, waardoor alles op de grond er meestal heel klein uitziet, maar wie soms wat lager gaat kijken of let op de verschillende effecten in het spel, zal toch de grafische verbeteringen duidelijk merken. Hoewel de soundtrack ook deze keer zeker niet slecht is, kan ze toch niet tippen aan die van de voorgangers, wat pijnlijk duidelijk wordt wanneer je bijvoorbeeld tijdens multiplayer-matches wél opeens het zalige Zero te horen krijgt. Ace Combat is uiteraard ook bekend wegens het verrassend grote aantal dialogen of radiogesprekken, en op een of twee kleine uitschieters na, is de voice acting ten slotte weer zeker naar behoren.
Was Ace Combat 7 nu het wachten en de moeite waard? Voor fans van de serie is het antwoord zeker ja. Hoewel de soundtrack minder inspirerend is dan die van Squadron Leader of Zero en het verhaal soms een rommeltje is, krijgen we toch de beste Ace Combat-gameplay die we ooit hebben kunnen spelen. De straaljagers vliegen heel vlot, en dankzij een paar nieuwigheden zijn de adrenalinestoten nog nooit zo hoog geweest terwijl je missiles afvuurt, gevaarlijke manoeuvres uitvoert of een dog fight aangaat met andere Aces. Hoewel de single player best wat langer had mogen zijn, kan je dankzij de multiplayer nog veel extra uren in de lucht beleven.