The Green Lantern vol 2: The Day The Stars Fell review

[columns][column size=”2/4″]The Green Lantern blijft een van DC Comics’ ondergewaardeerde juweeltjes. Speciaal voor deze titel strikte DC’s uitgever Dan DiDio Grant Morrison. De Schotse schrijver was voor een groot deel uit de comicindustrie verdwenen. Hij speelt voor hoofdredacteur bij het blad Heavy Metal (de Amerikaanse versie van het Franse blad Metal Hurlant). Voor de rest is Morrison voornamelijk actief in Hollywood waar hij meewerkte aan de tv-bewerking van zijn comic Happy! en bezig is met de productie van een tv-serie gebaseerd op Aldous Huxleys Brave New World.

[/column][column size=”2/4″]Schrijver: Grant Morrison
Tekenaar: Liam Sharp
Inkleurder: Steve Oliff
Uitgever: DC Comics
Verschijningsdatum: 18 december 2019[/column][/columns]

En toen was hij ineens terug bij DC Comics met de reeks The Green Lantern. Samen met Liam Sharp maakt hij een reeks waarin de avonturen van Hal Jordan zijn gemodelleerd naar typische politiedrama’s. Hier zie je duidelijk dat de schrijver het een en ander heeft opgepikt in Hollywood. Toch vergeet hij zijn roots niet. In dit tweede deel gaat Morrison helemaal los.

Deze tweede hardcover bevat 6 issues waarvan de eerste drie issues losstaand zijn te lezen. De laatste drie issues zijn een mini-eposje waarin een paar grotere verhaallijnen binnen deze reeks bij elkaar komen.

The Green Lantern Vol 2 ontleed

Grant Morrison heeft een bijna encyclopedische kennis van de werelden van DC Comics en de bijbehorende rijke historie. En in deze comics duikt hij diep in de kelders en duikt daar het een en ander op. Zo komen Regor en Marvel Maid weer eens langsvliegen. Twee obscure helden die voor het laatst zo’n 60 jaar geleden in stripvorm zijn verschenen. (Of ze moeten ergens op de achtergrond van Multiversity te zien zijn geweest.)

Het eerbetoon dat de meeste mensen zal aanspreken is de reünie met Green Arrow in issue 8. Hier hebben Morrison en Sharp goed gekeken naar de gewaardeerde run van Dennis O’Neill en Neal Adams uit de vroege jaren zeventig. Deze run was nogal maatschappijkritisch en dat wordt met een verhaal waarin ruimtejunkies rondbanjeren, liefkozend bespot.

Het nadeel is dat deze comic zichzelf soms te buiten gaat aan te veel obscure referenties en vooral de ruimtepsychedelia. In de recent besproken Silver Surfer-comic werkte dat. Sharp krijgt het alleen niet voor elkaar om dit duidelijk op papier te zetten. Dat komt de leesbaarheid van de laatste drie issues in deze bundel niet ten goede. Ook als ervaren striplezer zul je soms even op de pagina’s je weg moeten zoeken.

Nieuwe lezers die zijn begonnen aan deze serie zullen zich hier best mee kunnen vermaken. Al kan het geen kwaad om de vorige bundel te herlezen. Voor ervaren Green Lantern-fans is het de vraag of ze Morrison kunnen vergeven dat hij een groot deel van de richting negeert die Geoff Johns in de jaren 00 inzette met zijn run op de reeks.