All hail the king. Opnieuw.
Godzilla, het blijft een icoon uit de filmgeschiedenis. Ontstaan als antwoord op de nucleaire dreiging en uitgegroeid tot nationaal symbool van Japan. De koning van de monsters, een nucleaire mastodont die steden, dorpen en andere monsters vaporiseert. Oermonster. Hij is een symbool dat tot de verbeelding blijft spreken. Maar ook hij is door de jaren heen fors veranderd.
Waar Godzilla voorheen als een allegorie van de kernbom werd naar voren geschoven, is die stilaan getransformeerd in het symbool van een rebelse planeet. Wanneer de mens het uithangt, zal de planeet orde op zaken stellen, inclusief knokploeg. En die knokploeg, daar staat Gojira voorop. Gojira lost het op. Het is ontnuchterend om te zien hoe het symbool van Godzilla nog steeds een signaal is naar onze overheden dat we moeten voorzichtig omspringen met de middelen die we hebben. Het is slechts in de verpersoonlijking van Godzilla dat dit subtiel is gaan veranderen. De kern blijft hetzelfde. Wee ons als we het te ver drijven.
Godzilla uit Godzilla: King of The Monsters is er eentje die aansluit bij de huidige tijdsgeest. De tijdsgeest van de mens die de aarde tot op het randje drijft. Tot het breekpunt. En de aarde zich dan ook terug laat gelden. Op het einde zal de natuurlijke balans zich weer herstellen. De kernboodschap van Godzilla: King of The Monsters laat weinig aan de verbeelding over. Deze planeet was nooit van de mens. Wij, in onze overmoed, zoals een kind dat zijn grenzen nog moet leren, worden nu gecorrigeerd door onze Moeder Aarde.
Godzilla: King of The Monsters situeert zich als laatste film in het Monsterverse van Legendary Pictures. Voor diegenen die zich vragen stellen, ook Godzilla situeert zich in een groter filmgeheel. Niet alleen superhelden verdienen een cinematisch universum en dat is niet meer dan terecht. Dit universum verbindt niet alleen de beide Godzilla-films, maar betrekt ook de King of Kongs, King Kong in de mix. Het Monsterverse mag dan wel niet zo uitgebreid zijn, het verbindt onlosmakelijk beide monsters in het universum van Monarch, de grote monsterorganisatie die we ook in films zoals Kong: Skull Island zagen opdoemen. De volgende film in het rijtje? Kong vs. Godzilla.
Godzilla: King Of The Monsters staat dan ook bol van de referenties naar enerzijds Monarch en de vorige films. Maar gelukkig verliest het daardoor zijn identiteit niet. Het is ook een plezier om te zien hoe Godzilla’s eigen lore verweven wordt in het opzet van heel het Monsterverse. Er zijn duidelijk lessen getrokken uit de vele Marvel/DC-films die al de revue zijn gepasseerd.
Maar wat is nu Godzilla’s eigen lore? Voor wie Godzilla kent en toevallig ook de recente Netflix-adaptaties heeft doorstaan, zullen heel wat van deze monsters, de mythos errond en hun origine bekend in de oren klinken. En ook met een glimlach de volledige glorie incasseren die eraan hangt. De kern van de film zit uiteraard in de interactie tussen Godzilla en de andere monsters die door Monarch ontdekt zijn. Het was al duidelijk in de trailers dat Mothra, Rodan en King Ghidorah immers als extra hoofdpersonages plaats gingen nemen naast Godzilla. De strijd die onvermijdelijk tussen hen losbarst, is niets minder dan spectaculair te noemen. De mensheid staat erbij en kijkt ernaar.
De verhaallijn van Godzilla: King Of The Monsters is dan ook slechts een vehikel geworden om deze grote mastodonten tegen elkaar uit te laten komen in een gevecht dat ik enkel kan beschrijven als het gekletter van tanden, klauwen, angels en bliksems. Met wat blauw radioactief vuur als kers op de taart. Maar helaas overstijgt het dat nooit. De verhaallijn bevatte zoveel meer potentieel, dat na verloop van tijd naar de achtergrond geduwd wordt. Het draait immers om de dualiteit tussen mensen die de planeet aarde willen teruggeven aan zichzelf en het wel/niet schuwen om daar driest in te werk te gaan. Het is een interessante premisse om te zien.
Als je als mens de sleutels in handen hebt van een nieuw begin, een schone lei voor de aarde? Zou jij die kans nemen? Voel je je verplicht om dit te doen? Of ben je egoïstisch als mensenras, wetende dat de aarde ons niet verder aankan. Helaas, gaandeweg worden deze sterke beweegredenen van de menselijke personages steeds meer achteruit geschoven en zelfs teniet gedaan of teruggeschroefd. Naar het absolute einde toe wordt dat wel weer op een uitstekende manier goedgemaakt, maar er blijft een rode morele lijn missen bij de menselijke insteek. Het was iets waar ik onvermijdelijk zelf over begon na te denken in de schoenen van enkele van de personages, en zeker die van Dr. Emma Russel (Vera Farmiga) of Dr. Ishiro Serazawa (Ken Watanabe). De ene een idealist, de andere een naïeve realist. Had dit de nieuwe ademruimte van een serie gekregen, dit had kunnen schitteren.
Het acteerwerk van Vera Farmiga, Ken Watanabe en Charles Dance blijft wel de kwaliteit die we van hen gewend zijn. Al moeten ze zichtbaar wat roeien met de beperkte verhaalmiddelen die ze hebben. Zeker Watanabe geniet zichtbaar van zijn rol als Dr Ishiro Serizawa, Godzilla-fan van het eerste uur. Kwinkslagen met pretlichtjes in de ogen. Ook hulde aan Millie Bobby Brown, die de meeste emotie aan de dag legt in haar acteren. Graag meer van dat, Millie! Een schril contrast met de vertolking van Kyle Chandler, die als een kwade brulboei zich doorheen de film schreeuwt. Het is oprecht zonde om zijn personage zo de dieperik in te zien gaan. Er zat naar mijn aanvoelen veel meer emotionele diepgang in Mothra dan hetgeen Kyle Chandler ons liet zien als Mark Russel.
Godzilla doet zichzelf alle eer aan. De duidelijke ster van de film. De spanningsboog naar zijn verschijning is in tegenstelling tot de eerste film veel korter opgebouwd. Al zitten er heerlijke momenten in de film die je de dreiging van Godzilla doen voelen tot in je staartbeentje. Hat tip tot in het oneindige voor het hele creatieve team dat zich geschaard heeft rond het designen en animeren van de monsters in Godzilla: King Of The Monsters. Er wordt op een natuurlijke manier omgegaan met de Titans (niet langer MUTO’s) en ze lijken als het ware echt te leven. Zelfs King Ghidorah boezemt niets minder dan angst in, zelfs al lijkt hij op papier nog de meest onrealistische.
Het is dan ook niet meer dan een genietfestijn wanneer onze monsterbuddies het tegen mekaar opnemen op de meest beestachtige manier mogelijk. Explosies van vuur, bliksem, lava en aardbevingen. Het is sinds Pacific Rim geleden dat ik nog zo op het puntje van mijn stoel zat en de strijd me de adem wegnam.
Niet alleen het visuele team verdient een pluim, maar ook Bear McCreary, verantwoordelijk voor de soundtrack. Deze original score is er eentje om onbeschaamd binnen te halen en volledig uit te luisteren. De thema’s van Ghidorah, Mothra en Godzilla zijn prachtige sfeermakers. En als mooie bonus krijgen we een cover van Blue Öyster Cult’s magnifieke nummer, Godzilla, ingezongen door niemand minder dan Serj Tankian. Qua soundtrack het neusje van de Rodan.
Tot slot laat ik jullie met deze gevleugelde woorden, die een omineuze toekomst voorspellen. Kong heeft geen schijn van kans.
“You would make Godzilla our pet?”
“No. We would be his.”
Godzilla: King of the Monsters speelt vanaf 29 mei in de zalen.
