Love, Death & Robots serveert je achttien sciencefiction- en fantasyverhalen voor, en alles daartussen, die boordevol creativiteit en durf zitten en bij momenten toch leeg aanvoelen.
Aan het roer van de anthologiereeks, dat wil hier zeggen dat elke aflevering zowel inhoudelijk als visueel volledig los van elkaar staat, staan Deadpool-regisseur Tim Miller en grondlegger van de afgelikte film David Fincher. Samen overzagen de filmmakers achttien kortfilms gemaakt door achttien verschillende productiebedrijfjes van over heel de wereld, elk met een eigen unieke stijl.
Miller en Fincher willen met Love, Death & Robots de kracht van animatiefilm tonen aan het brede publiek. En welk platform is daar beter voor dan Netflix? De streamingdienst durft deze keer te experimenteren en dat is een verrassing voor het bedrijf dat de laatste tijd films en series produceert alsof ze het resultaat van marktonderzoek zijn.
Met zo’n titel is het geen verrassing dat in Love, Death & Robots de onvermijdbaarheid van de dood centraal staat. De achttien afleveringen gaan elk op hun eigen manier om met het thema: van het gitzwarte idee dat je keer op keer je eigen dood en wedergeboorte meemaakt, tot het luchtige concept dat yoghurt een einde aan de huidige maatschappij maakt om hem daarna over te nemen (naar een idee van John Scalzi). En ergens onderweg lig je plat met Dracula die allergisch is aan poesjes. De huisdiervariant, ook al vuurt die aflevering (Sucker of Souls) de ene that’s what she said-mop na de andere op je af.
Dit is duidelijk een animatieserie voor volwassenen waarin volwassenheid gelijkstaat aan choqueren en vunzige beelden tonen, al te vaak vanuit een mannelijk standpunt. Ook al vloek je van verbazing bij enkele afleveringen, bijblijven doen die niet. Mijn persoonlijke favoriet heeft zelfs niks te maken met bloederige deprimerende wendingen. Blue Zima, gebaseerd op een kortverhaal van Alastair Reynolds, toont de zoektocht van een artiest naar zijn ware zelf. Het helpt dat Blue Zima ook schitterend getekend is.
De afleveringen wisselen even vlot tussen epische sciencefiction, Oosterse fantasy, bloederige horror en eigenaardige komedie als tussen animatiestijlen. De reeks opent met wat wel een cutscene uit Dishonored 2 lijkt, verrast later met een kloon van Hugh Jackman in de meest realistische uitwerking van CGI ooit én combineert op het einde enkele bekende koppen met computertechnieken. De visuele trucjes uit Spider-Man: Into the Spider-Verse schitteren in een adrenalinegevuld moordverhaal, terwijl vlotte, traditionele animatie een pijnlijke steampunkvertelling verheft tot kunst.
Met afleveringen van zes tot twintig minuten is Love, Death & Robots wel heel verteerbaar. Dat betekent gelukkig niet dat sommige kortverhalen geen impact achterlaten. Dat een filmpje van ocharme tien minuten zo’n indruk kan nalaten, zegt veel over wat de makers vertellen en hoe ze dat doen. En ja, er zitten wat mindere afleveringen tussen, maar in ruil daarvoor krijg je te zien hoe Hitler op originele manieren het loodje kan leggen.
