Met Captain Marvel heeft het Marvel Cinematic Universe er een leider bij. De film speelt op technisch vlak op veilig, maar introduceert het personage op een amusante en veelbetekenende manier. Het zou ons verbazen als Carol Danvers je na 2 uur nog niet ingepalmd heeft.
Een nieuw tijdperk
In de eerste scènes van de film verwijst niemand naar het hoofdpersonage met die naam. Sterker nog, ze kent hem zelf niet. Vers (Brie Larson) heeft last van nachtmerries, flitsen van zichzelf in situaties waar ze niks van af weet. Ze weet enkel dat de Kree, een alienras onder leiding van een artificiële intelligentie (Annette Bening), haar jaren geleden redden van de dood en haar krachten gaven om een strijder te worden. Ze heeft echter nog steeds moeite om die te beheersen. Haar mentor (Jude Law) herinnert haar eraan dat “what is given can be taken away“.
Tijdens een reddingsmissie wordt Vers gevangengenomen door de Skrulls, een ander alienras dat planeten verovert. Omdat ze gedaantewisselaars zijn, kunnen ze ongemerkt de bovenhand nemen. Hun leider is Talos (Ben Mendelsohn), en hij wil informatie uit het hoofd van Vers. Ze slaagt erin te ontsnappen en strandt op aarde. Daar wordt ze gevonden door een nogal gedesillusioneerde S.H.I.E.L.D.-agent, Nick Fury (Samuel Jackson), en S.H.I.E.L.D.-groentje, Phil Coulson (Clark Gregg). De flitsen uit haar dromen worden herinneringen, en samen gaan ze op zoek naar wie Vers is, voordat de Skrulls haar opnieuw kunnen grijpen. Wat gebeurde er echt met voormalig gevechtspilote Carol Danvers?
In de Marvelcomics zijn er al veel verschillende Captains en Carols de revue gepasseerd. De vrouw die je vanaf 6 maart kan leren kennen in Captain Marvel is vooral gebaseerd op de reeks uit 2014 van Kelly Sue DeConnick, zowel wat haar persoonlijkheid als geschiedenis betreft. En toch nemen de scenaristen, regisseursduo Anna Boden en Ryan Fleck en Geneva Robertson-Dowet, elementen uit het bronmateriaal en zetten het naar hun hand. Zo blijft het ook voor comicfans spannend. Voor wie zo weinig mogelijk heeft willen lezen over de film, comicfan of niet, zal ik niet meer van het verhaal verklappen.
Oh Captain, my Captain
De absolute sterkte van de film is het hoofdpersonage zelf. Carol Danvers heeft, zelfs als Vers, onvoorwaardelijk vertrouwen in haar kunnen. Brie Larson haalt elk facet van het personage naar boven, en is een schitterende keuze gebleken voor dit personage. Carol is dan wel onzeker over haar verleden, maar twijfelt niet dat ze een goede strijder is. En dat vond ik geweldig. Want hoewel Wonder Woman ook in zichzelf gelooft, laat ze zich wel deels leiden door Steve Trevor. Carol vindt zichzelf capabel, werkt met mensen samen, maar laat zich niet zomaar beïnvloeden. Ze heeft ook nog ruimte om te groeien, want haar zelfvertrouwen maakt haar soms iets te nonchalant. Die houding komt ook deels omdat ze door de Kree uitverkoren werd voor een belangrijke positie. Tegelijk heeft ze op aarde moeten vechten voor een plaats bij de luchtmacht, zeker in de jaren 90.
De belangrijkste en meest betekenisvolle relatie uit Captain Marvel is dan ook die tussen Carol en haar collega en beste vriendin Maria Rambeau (een uitstekende Lashana Lynch). Hun scènes samen zijn ontroerend, grappig en authentiek. Maar degene die met een aantal scènes aan de haal dreigt te gaan is Samuel L. Jackson. De ondertussen 70-jarige acteur lijkt zich rot te amuseren met Larson. Hij speelde Nick Fury ondertussen al in 9 films en Agents of S.H.I.E.L.D. Deze minder cynische, zorgeloze versie van Fury lijkt een welgekomen afwisseling.
Ook Jude Law en Ben Mendelsohn, die van de regisseurs in Mississippi Grind zijn eerste grote Amerikaanse rol kreeg, bijten zich goed vast in hun rollen. De acteurs worden daarbij geholpen door een goed script dat humor en drama succesvol mengt, maar te veel expositie in dialogen vermijdt door de kijker zelf de puzzelstukjes in mekaar te doen leggen. Het eerste kwartiertje zullen mensen zonder enige voorkennis van het MCU misschien af en toe de wenkbrauwen fronsen door alle nieuwe elementen, maar eens alle schaakstukken op het bord staan, zijn we vertrokken. De film brengt nog echte verrassingen met zich mee, en niet enkel een mooie verwijzing naar Stan Lee. Dat geldt ook voor de soundtrack. Bij een 90s-film hoort vanzelfsprekend een bijpassende soundtrack. Ik kan me niet herinneren dat er ooit beter gebruik gemaakt werd van Just a Girl van No Doubt.
Minder technische originaliteit
Wat Captain Marvel uitstekend doet op het vlak van verhaal en personages, doet het minder op technisch vlak. Anna Boden en Ryan Fleck maakten tot nu toe enkel indiefilms als Half Nelson, It’s Kind of a Funny Story en Mississipi Grind. Die oorsprong kan je helaas wel zien in een aantal blockbusterelementen van de film. De actie en vechtscènes, vooral de delen in de ruimte, zijn eerder doorsnee. Het duo heeft niet de natuurlijke aanleg die bijvoorbeeld de Russo-broers wel in de vingers hebben.
Wanneer Carol op aarde het vooral moet hebben van haar intelligentie bij het vechten, zit er meer dynamiek in. Ook bij het eindgevecht maken de regisseurs een aantal interessantere keuzes. Voor de muziek koos het duo voor de eerste vrouwelijke componist in het MCU. Pinar Toprak (Fortnite, Krypton) laat de film eerder voor zich te laten spreken en gebruikt geen overheersende thema’s. Het nadeel daarvan is wel dat de score me niet zo bijgebleven is.
De andere technische departementen lijken het ook minder leuk te vinden in de ruimte. De sets van production designer Andy Nicholson (Gravity, Jurassic World: Fallen Kingdom) ondergaan onvermijdelijk de vergelijking met die van Guardians of the Galaxy, en de inventiviteit hier ontbreekt: een woestijnachtige planeet, de ruimteschepen en de gebouwen op Hala, de Kree-planeet, laten geen grote indruk na. Een set die wel bijblijft: het huis van Maria Rambeau, dat huiselijke warmte uitstraalt en tegelijk de ninetiessfeer oproept. Cinematograaf Ben Davis (Guardians of the Galaxy, Doctor Strange, Three Billboards) laat de felle kleuren uit Guardians helaas achterwege in de ruimte, waardoor vooral het openingsgevecht nogal aan de donkere kant is. Zijn camera- en belichtingswerk komt – opnieuw – het meeste tot zijn recht in Louisiana. Daar krijgt Captain Marvel een mooie, zachte indielook die doet denken aan een zwoele zomeravond.
Verbluffende technologie
Er zijn echter ook departementen die alles wat meer in evenwicht brengen. De kostuums van Sanja Milkovic Hays (Star Trek Beyond) halen het mooie van de 90s naar boven. De iets te grote maatpakken zijn eerder komisch, maar wat was het een geweldig idee om Samuel L. Jackson in een bordeaux coltrui te stoppen, zeker met die schouderholster daarbij. De ruimtekostuums van de Kree en de Skrulls zijn functioneel en niet te theatraal. Het kostuum van Captain Marvel-kostuum is wellicht het meest praktische kostuum die een vrouwelijke superheldin al gedragen heeft (lookin’ at you, Justice League). Nog meer dan de outfit van The Wasp is het totaal niet geseksualiseerd met overdreven rondingen.
De beste leerling van de klas: de visuele effecten. Christopher Townsend had ook al de leiding over deze afdeling bij The First Avenger, Age of Ultron en Guardians 2. In die films waren de grootste uitdagingen Skinny Steve, Ultron en een jonge Kurt Russell. De jongere versies van Nick Fury en Phil Coulson waren een grotere uitdaging dan die versies, alleen al door het grote aandeel aan schermtijd, vooral voor Samuel L. Jackson. Het bedrijf Lola VFX gaf eerder ook Michael Douglas en Robert Downey Jr. een jonger gezicht. Die verjongingstechnologie is nu bijna feilloos. Ze doen je bijna vergeten dat Jackson ondertussen al een dagje ouder is. Ook de beelden van de ruimte en Captain Marvel met haar volledige krachten zijn fotorealistisch.
Er is dus nog ruimte voor verbetering in Captain Marvel 2, maar de basis is gelegd voor een veelzijdig en sterk personage. En dat is nog altijd het belangrijkste als Carol Danvers straks (wellicht) het MCU moet leiden.
Captain Marvel speelt vanaf 6 maart in de bioscoop.