Voordat we beginnen aan deze bespreking van X-Men Reload by Chris Claremont komt er nog even wat context. Wel zo handig! In mei 2004 vertrok Grant Morrison als schrijver van de serie X-Men. Hij was begonnen met zijn run op de serie in 2001. In drie jaar tijd wist hij een eigen stempel op de reeks te drukken. Tijdens zijn run vond de genocide op Genosha plaats en liepen de X-Men, deels in navolging van de eerste Fox-films, rond in zwarte leren pakjes. Hoe volg je dat op? Met een nieuw begin.
Schrijver: Grant Morrison
Tekenaar: Alan Davis, Salvador Larocca, Tom Raney
Inkleurder: Frank D’Armata, Chris Chuckry,Morry Hollowell
Uitgever: Marvel Comics
Verschijningsdatum: 19 december 2018
X-Men Reload
Marvel herlanceerde hun twee belangrijkste X-Men-reeksen en gaf deze nieuwe creatieve teams. Bovendien voegden ze Astonishing X-Men als hoofdreeks toe.
De volgende reeksen gingen van start:
Uncanny X-Men
Schrijver: Chris Claremont
Tekenaar: Alan Davis
X-Men
Schrijver: Chuck Austen
Tekenaar: Salvador Larocca
Astonishing X-Men
Schrijver: Joss Whedon
Tekenaar: John Cassaday
Chris Claremont keert wederom terug
Na zijn run op X-treme X-Men keerde Claremont terug naar de reeks die hij in de jaren tachtig groot maakte samen met een resem aan tekenaars. Aanvankelijk werd hij geholpen door Alan Davis die in 1987 doorbrak in de VS als tekenaar van, yep, The Uncanny X-Men.
Het was de bedoeling dat de comics toegankelijk zouden blijven. Als je het werk kent van Chris Claremont, dan weet je dat hij wel houdt van een strak geschreven verhaal. Dan is het even schakelen met deze comic. De eerste verhalen zijn redelijk losjes en werden indertijd terecht aangepakt vanwege het feit dat de schrijver veel van zijn stokpaardjes bereed. Zo is er een honkbalwedstrijd. En gaan de X-Men naar het Savage Land en is er ook een bezoekje aan de Hellfire Club gepland.
Toch kan de man het niet nalaten om ook een subplot of twee op te zetten. De serie begint voor de ervaren lezer te leven wanneer Psylocke terugkeert in het verhaal en de rol van vertelstem op zich neemt.
Vanaf dat moment begin je als lezer op te letten want er wordt hier toegewerkt naar iets groots.
Natuurlijk mag Alan Davis niet achterblijven. De man was in 2004 48 jaar maar je kunt niet zeggen dat hij in al die jaren niets heeft bijgeleerd. Wat is dit toch een dijk van een tekenaar. Een voorbeeld? Kijk maar naar Psylocke. Je zou, kijkend naar veel X-Men-comics, niet direct zeggen dat ze Aziatisch is. Nou, bij Davis hoef je daar niet over te twijfelen! Het is jammer dat niet al het tekenwerk van hem is. Maar met bijdragen van mensen als Salvador Larocca en Tom Raney kom je niets tekort.
Conclusie
Voor nieuwe lezers is deze bundel aardig. Je krijgt er een aantal vermakelijke X-Men-verhalen in voorgeschoteld. Al zal het ze nog niet direct ervan overtuigen waarom Chris Claremont de ongekroonde X-Men-koning is. Heb geduld.
