Van 1976 tot 1991 schreef Chris Claremont de X-Men en maakte van deze titel Marvels vlaggenschip. De comic maakte van hem een miljonair en ergens beschouwt de schrijver deze titel nog altijd als zijn kindje. En een serie is niet groot genoeg om zijn plannen te omvatten.
Schrijver: Chris Claremont, Louise Simonson, Jo Duffy, Walter Simonson, Ann Nocenti, Roger Stern, Tom DeFalco, Jim Shooter
Tekenaar: Bret Blevins, Rick Leonardi, Alan Davis, Barry Windsor-Smith, Butch Guice, Marc Silvestri, Terry Shoemaker, Walter Simonson, David Mazzucchelli, John Romita JR, Sal Buscema, Jon Bogdanove, Keith Pollard
Uitgever: Marvel Comics
Verschijningsdatum: 7 november 2018
Voor de jaren van deze Mutant Massacre is er een spin-offreeks gestart getiteld The New Mutants waarin de volgende generatie mutanten wordt klaargestoomd voor een leven als X-Man. Als je tenminste slaagt voor de opleiding. Hiermee kwam Claremont tegemoet aan de stroom fans die vonden dat het hele schoolgedeelte, dat het leven van de oorspronkelijke X-Men in de sixties bepaalde, werd verwaarloosd. Enkele X-Men en New Mutants lieten al hun gezichten in elkaars reeks zien om de lezers te overtuigen dat er een grotere wereld achter de verhalen zit. Daarvoor moeten er op een bepaald moment ook X-Men het veld gaan ruimen.
Oplettende lezers kunnen zien dat Cyclops langzaam met pensioen wordt gestuurd. Hij heeft een leuke roodharige vriendin/bijna echtgenote genaamd Madelyne Pryor waardoor de liefde weer in zijn leven is en de wond die de dood van Jean Grey bij hem veroorzaakte, kon helen. Een huwelijk dient zich aan.
De visie van Claremont
Voordat we losbarsten met The Mutant Massacre is het wel aardig om deze visie van Claremont verder uiteen te zetten. Elke zeven à tien jaar nemen uitgeverijen afscheid van groepen lezers en stroomt er een nieuwe generatie binnen. Tenminste dat nam men aan in de jaren tachtig. En Claremont vond dat elke generatie recht had op zijn eigen X-Men. Het was de bedoeling dat er sprake was van een natuurlijk verloop in het team. Leden zouden vervangen worden door jongere mutanten die al dan niet waren afgestudeerd aan Xavier’s school for the Gifted. De reeks New Mutants was de ideale kweekvijver om te zien welke nieuwe mutanten aansloegen bij lezers. Er waren ook lezers die na de eerder genoemde zeven à tien jaar comics blijven lezen en die krijgen er een intrigerend mysterie bij want er was een lid dat altijd een X-Man zou blijven en niet verandert: Wolverine. Zij zouden stukje bij beetje zaken uit zijn verleden ontdekken.
The Mutant Massacre begint…
Aan het begin van X-Men: Mutant Massacre is het 1986. Niet alleen een jubeljaar voor de comics maar ook voor Claremont want hij is nu ruim 10 jaar schrijver van de X-Men en is hierin zeer succesvol. Maar het is tijd geworden voor een grote schoonmaak. De wereld van de X-Men is erg groot geworden en enkele leden van het team hebben duidelijk behoefte aan een pauze. Claremonts oorspronkelijke bedoeling was dat het verhaal van deze omnibus langzaam zou worden uitgesponnen, maar zijn voormalige editor Louise Simonson raadde hem een cross-over aan.
Oké, ze was inmiddels zelf schrijfster van de reeks X-Factor geworden en dacht aan haar portemonnee. Marvel had een royaltysysteem ingevoerd waarbij comicmakers beloond werden als hun issue boven een bepaald aantal verkopen uitstegen en als je geassocieerd wordt met de X-Men, dan is een vette bonus bijna een garantie. Een verhaal zoals dit moet de lezers keihard in het gezicht slaan. En dat doet het.
Op de eerste pagina’s maken we kennis met The Marauders, een groepje mutanten onder leiding van Sabretooth. Ze hebben maar één missie… Afdalen in het riool en zoveel mogelijk Morlocks naar de andere wereld helpen. Natuurlijk zullen de X-Men, X-Factor en zelfs Thor een handje toesteken om de Morlocks te helpen. Niet dat het veel zin had, maar dat terzijde.
Met de wijsheid achteraf kun je zien waar deze cross-over punten scoort. Toch kun je, wanneer je hier vers aan begint, er niet direct enthousiast over zijn. Dit verhaal komt redelijk uit de lucht vallen en is bijzonder gewelddadig. Zelfs Colossus wordt over zijn persoonlijke grens geduwd en keelt een van The Marauders. Pas achteraf worden enkele gaten in het verhaal gedicht door de introductie van Mister Sinister, wiens rol in deze beginjaren vooral die van continuïteitsschoonmaker is.
Deze comic bevat een beeld dat iconisch is geworden. Een Angel gespietst aan diens vleugels. Een traumatische gebeurtenis die de opmaat zou vormen naar diens rol als ruiter van Apocalypse.
Wat het ook goed doet, is het idee uitdragen van een gedeeld Marvel Universum. Iets wat de comics zijn kwijtgeraakt en je tegenwoordig alleen in de films vindt. Het verklaart bijvoorbeeld waarom Thor en zelfs Daredevil zijdelings betrokken worden bij de slachtpartij.
De X-Men komen niet ongeschonden uit deze cross-over. Colossus is verlamd, Nightcrawler ligt in coma en Shadowcat zit permanent gevangen in haar faseerstatus waardoor ze een levend spook is dat langzaam dreigt op te lossen in het niets. Ze wordt uiteindelijk gered in de miniserie Fantastic Four vs The X-Men.
Wat komen zal
Ondertussen lag de visie van Claremont ook onder vuur. Conservatieve krachten binnen Marvel hadden het voor elkaar gekregen dat de oorspronkelijke X-Men (Cyclops, Iceman, Beast en Jean Grey) weer bij elkaar zouden komen. Weliswaar niet meer als X-Men maar dit keer als een nieuw team genaamd X-Factor. In John Byrne vonden ze een gewillige collega om wat vuil werk op te knappen.
Hoewel hij mede aan de wieg stond van het waanzinnige succes van de X-Men was zijn werk hem wat tegen gaan staan. De oorspronkelijke visie van Stan Lee en Jack Kirby voor de X-Men was voor hem toch de maatstaf. Byrne was bezig met een succesvolle solorun op The Fantastic Four waarin hij ruimte vrijmaakte voor de wederopstanding van Jean Grey. Dat hiermee deels The Dark Phoenix Saga ongedaan werd gemaakt, deerde hem niet veel.
In de issues na deze cross-over wordt er langzaam gewerkt naar de volgende verhaallijn. Hier wordt het X-Men team ververst met Longshot, Psylocke (In 1976 door Claremont en Herb Trimpe geschapen voor de comic Captain Britain), Havok en Dazzler wiens snuitje de lezertjes al eens zagen tijdens de Phoenix Saga.
Het absolute hoogtepunt van Chris Claremonts run zou uiteindelijk de komende verhaallijn zijn. Waarin de X-Men naar Dallas reizen om… te sterven.