Batman: White Knight review – een stralend baken van hoop

Wanneer The Joker door een hoge dosis medicatie zijn… ehm… “aandoening” overwint, bindt hij als de genezen Jack Napier opnieuw de strijd aan met Batman en wordt zo de White Knight van Gotham.

Het moet gedaan zijn. De brave burgers van Gotham worden steeds de dupe van de vernielingen die die verklede gekken aanrichten. Tijd om de verwoesting een halt toe te roepen. Tijd om de vleermuisman ter verantwoording te roepen. Gotham heeft geen Dark Knight, maar een White Knight nodig. En wie is geschikter voor die rol dan… the Joker?!

Na een zoveelste dolle achtervolging doorheen Gotham – met hopen collateral damage – krijgt the Joker door Batman een handvol pillen door de strot geramd. Wonder boven wonder lijken ze hem te genezen van zijn psychoses, en komt zijn ware ik terug boven water: Jack Napier. Jack slaagt erin zichzelf vrij te pleiten en Batman en de GCPD in diskrediet te brengen. Terwijl hij langzaam maar zeker de harten van Gotham verovert, wordt Batman steeds driester in zijn aanpak. Gordon wordt tot wanhoop gedreven: wanneer the Joker zich ontpopt tot de stem der rede en Batman als een dolleman te keer gaat, dringt de vraag zich op: wie is er nou echt de gesel van Gotham?

Het lijkt Jack voor de wind te gaan. Hij boekt overwinning na overwinning op Batman, hij komt op voor de kleine man van Gotham en heeft eindelijk een gezonde relatie met zijn geliefde Harley. Maar schijn bedriegt. Een oude vos verliest zijn streken niet, en binnen in hem klauwt the clown prince of crime zich wanhopig een weg naar de vrijheid. Bovendien is niet iedereen gelukkig met deze bekeerde Joker. Een van zijn grootste fans ontpopt zich tot “Neo Joker” en neemt het leiderschap over alle superschurken van Gotham om de White Knight ten val te brengen. Om Gotham te redden, zullen Napier en Batman het ondenkbare moeten doen: samenwerken.

Sean Murphy levert een bijzonder interessant verhaal af, dat uitblinkt door zijn geloofwaardigheid. Als je even abstractie maakt van personages als Mr. Freeze, Clayface en Poison Ivy, kom je immers tot de conclusie dat de gebeurtenissen van White Knight heden ten dage niet zo vergezocht lijken. Politiegeweld, corruptie, black lives matter (die ironisch genoeg the palest, whitest dude around -hun woorden, niet de mijne – als voorvechter kiezen) en vooral een bevolking die zich kritisch durft op te stellen tegenover de machtshebbers en hen ter verantwoording durf te roepen. White Knight durft ongemakkelijke vragen stellen: als Batman zo begaan is met het lot van Gotham, waarom deelt hij dan zijn geavanceerde technologie, zoals Batmobiles en verstevigde kevlar, niet met de agenten die elke dag in de vuurlinie staan?

Naast de intelligente plot, biedt White Knight ook een rasecht, goed Batman-avontuur. Zowat alle klassieke schurken – toch een van de grote troeven van de franchise – maken hun opwachting. Sommige worden veroordeeld tot een achtergrondrolletje, maar krijgen nog steeds de heerlijke Murphy-treatment, anderen, zoals Mr. Freeze en Mad Hatter zetten verrassend genoeg een uitermate sterke rol neer in een verhaal dat eigenlijk volledig om The Joker draait. Aan de andere kant van het slagveld hebben we Batman, die brutaler dan ooit optreedt, maar ook heel menselijk geschilderd wordt. Hij heeft goede redenen om lichtgeraakt te zijn. Ook de vertwijfeling van Batgirl en Nightwing (die in deze continuïteit de tweede Robin was, na Jason Todd), die verscheurd worden tussen hun trouw aan Batman en het besef dat zijn methodes twijfelachtig geworden zijn, is maar al te begrijpelijk.

Ook over de illustraties van Murphy kunnen we slechts lovend zijn. Het is interessant te zien hoe hij het Bat-universum in zijn eigen herkenbare stijl vormgeeft, en daarbij leuke nieuwe designs voor personages als Batgirl, Bane of Scarecrow uit zijn hoge hoed tovert. Vooral opvallend is het lijnwerk waarmee hij gezichten structuur en schaduw geeft.

Batman: White Knight heeft het in zich een nieuwe klassieker in de franchise te worden en als verplichte lectuur op de leeslijst te belanden. Hoewel het als eerste collected edition onder het nieuwe “DC Black”-label niet echt opvalt door volwassen inhoud (denken we aan het naakt dat belachelijk opvallend gecensureerd wordt, wat alweer nare herinneringen aan Batman: Damned oproept), zet het zijn doelpubliek wel aan het denken, een kenmerk dat het alvast deelt met Kingdom Come, dat in 2019 ook onder het DC Black-label heruitgegeven zal worden.