In het vijfde seizoen van BoJack Horseman wil ons favoriete paard maar al te goed veranderen, maar dat is moeilijk als je grootste obstakel jezelf is.
Op het einde van het vorige seizoen leerde BoJack dat zijn opgedoken dochter eigenlijk zijn zus is. En die zus wou haar broer in haar leven hebben. BoJack glimlachte evenveel als elke kijker op dat moment. Het komt goed met dat zelfdestructieve paard, hadden we collectief gedacht, maar BoJack Horseman is geen reeks over goed zijn. Het is een reeks over de vicieuze cirkel van vallen en opstaan. Dus is het in het vijfde seizoen opnieuw tijd om te vallen.
BoJack heeft ontelbare slechte dingen gedaan, maar hij is geen slecht persoon. Dat moet hij toch tegen zichzelf blijven zeggen, anders verliest hij opnieuw de controle. En de controle moet hij deze keer vasthouden, want de crew van de detectivereeks Philbert rekenen op hem, onder wie zijn vrienden en vriendin. In Philbert speelt BoJack de hoofdrol, een personage dat zijn wandaden heeft verborgen en zo langzaamaan zijn greep op de realiteit verliest.
Het mag geen verrassing zijn dat Philbert en het leven van BoJack verwikkeld raken in elkaar tot wanneer hij zelf de controle verliest. Op die manier zegt de reeks alles over het titelpersonage, net zoals het vijfde seizoen van BoJack Horseman de huidige en terechte oproer in Hollywood aan de kaart brengt. Zo mikt de serie breder dan anders.
De #MeToo-beweging beïnvloedt de verhaallijn duidelijk en die durft de daders ook te beoordelen. De een gooit de handen in de lucht alsof het zijn schuld niet is. De ander wil uit schuldbesef dat iemand anders er een einde aanmaakt.
De val van BoJack komt er zoals verwacht aan, maar deze keer heeft hij zo zijn best gedaan om de bergafwaartse beweging tegen te gaan. Hij is duidelijk een geëvolueerd persoon geworden. Hij probeert minder te drinken, hij probeert vriendelijk te zijn, hij probeert op te komen voor de ander, hij probeert een verslaving te voorkomen. De klemtoon ligt op proberen, het resultaat is vermijden.
Ook de spilfiguren in de wereld van BoJack proberen. Princess Caroline probeert na een uiteengaan toch een kindje te krijgen, Diane en Mr. Peanutbutter proberen na hun pijnlijke breuk elk hun eigen weg te zoeken en Todd probeert zijn rol als komische noot te ontstijgen.
In het superieure vierde seizoen stond elk personage garant voor een lach en een traan. De balans tussen lachen en hartzeer zit deze keer verspreid. Langs de ene kant zijn er de nevenpersonages (iedereen doet mee aan een parodie op True Detective en Mr. Robot, met Rami Malek als showrunner, geproduceerd door een parodie op Netflix in het klimaat dat een parodie is op dat van Hollywood). Aan de andere kant heb je BoJack zelf. Daarom duurt het deze keer even voordat de serie je bij de keel grijpt.
De grote uitzondering is de zesde aflevering, waarin BoJack een grafrede geeft. Het is eindelijk zo’n aflevering die nog eens experimenteert met het medium. De monoloog houdt je twintig minuten lang aan het scherm gekluisterd. Het constante gepraat van Will Arnett staat in schril contrast met de onderwateraflevering uit het vorige seizoen. Maar het resultaat op het einde is hetzelfde. BoJack confronteert zichzelf en zijn gevoelens om daarna tegen de lamp te lopen, gevolgd door een lach.
