De Dragon Quest-familie is een conservatief en traditioneel geslacht. De reeks produceert toegankelijke en klassieke JRPG’s sinds de dagen van de NES, aan de hand van een formule die door de jaren heen nauwelijks veranderd is. Ook de elfde telg van deze roemrijke dynastie blijft trots vasthouden aan de normen en waarden van lang vervlogen tijden. De naam Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age is met andere woorden erg welgekozen.
Ontwikkelaar: Square Enix
Uitgever: Square Enix
Platform: Playstation 4, PC, Nintendo Switch (toekomst)
Aantal spelers: 1
Release: 4 september 2018
Reviewexemplaar verkregen via uitgever.
Dragon Quest XI speelt zich af in Erdrea, een kleurrijke en charmante fantasiewereld voor het hele gezin. Onze held is een stille protagonist die werd grootgebracht in een klein en vredig dorp. Op de dag van zijn volwassenheidsritueel krijgt hij te horen dat hij eigenlijk een vondeling en uitverkoren held is. De geboortevlek op zijn linkerhand maakt van hem de reïncarnatie en opvolger van de Luminary, een grote held die in het verre verleden de wereld gered heeft van een groot kwaad. Gezien alles er op wijst dat dit aloude kwaad uit zijn winterslaap aan het ontwaken is, trekt onze koene held de wereld in, klaar om zijn rol als nieuwe Luminary te vervullen. Wat volgt is een klassiek en groots avontuur, vol kleurrijke figuren, schone locaties, heel veel heen-en-weer geloop, geprul in menu’s en eindeloze turn-based combat.
Een traditioneel relaas
JRPG’s moeten het in de eerste plaats hebben van hun verhaal, en Dragon Quest XI is hierin geen uitzondering. Het vertelt een solide, goed geschreven, luchtig en gemakkelijk te volgen relaas, dat nooit uitblinkt in originaliteit maar zonder problemen doet wat het moet doen. Dat Square Enix erg veel zorg en moeite heeft gestoken in de Engelstalige localisatie valt op. De dialogen zijn doorgaans van hoge kwaliteit en weinig dingen verraden de Japansheid van het originele scenario.
Een groot deel van de game is naar oude traditie een wereldreis, waarin onze held op zoek gaat naar een set magische snuisterijen en zijn party verzameld. In elke nieuwe stad maakt de Luminary kennis met een paar zijpersonages en een lokaal op te lossen probleem. Deze subverhaal-van-het-gebied formule durft hevig te schommelen in kwaliteit, met verhalen die voldoende boeien en verhalen die niet snel genoeg voorbij kunnen zijn.
Het hoofdverhaal schiet halverwege het spel pas echt in gang (nogmaals naar oude traditie), waardoor de volledige game ineens een pak boeiender wordt. Ondanks dat het verhaal duidelijk van begin tot einde een klassieke formule volgt, worden we regelmatig getrakteerd op een relatief onverwachte plottwist hier en daar. Het wordt nooit wereldschokkend, maar het is meer dan genoeg om ons mee te sleuren in de leefwereld van de charismatische hoofdpersonages.
De acht leden van de party zijn goed uitgeschreven en hebben allemaal genoeg persoonlijkheid om een band met de speler te scheppen. Sommige figuren zal je graag hebben, anderen zal je mogelijk intens haten. Ondergetekende kon naar het einde toe bepaalde irritante hoofdpersonages echt de nek omwringen, maar dat is een kwestie van smaak en geen kritiek op het schrijfwerk.
Traditionele spelvreugde
Ook qua gameplay is Dragon Quest XI een traditionele bedoening. Het grootste deel van de tijd ben je bezig met reizen van punt A naar punt B, lichte puzzels oplossen, vechten, dungeons doorlopen en de wereld verkennen. Er zweven hierbij geen pijlen op het scherm die je de weg wijzen. In het beste geval toont de kaart een roze bolletje bovenop je bestemming, maar hoe je er geraakt mag je meestal zelf uitzoeken. Het hoofdverhaal gaat vooruit tegen een prettig tempo, en ondanks dat het soms allemaal wat repetitief kan worden, wordt het moeilijk om te stoppen als je eenmaal op dreef bent.
Erdrea kan in de screenshots ogen als een open wereld, maar het is wel degelijk een klassiek “gangenstelsel met grote zalen”. De map is bezaaid met monsters, zijpaden, schatkisten, ontginbare materialen, kampeerplekken, ladders, klimtouwen, dorpen en steden. Er zijn geen random encounters: monsters lopen vrij rond in de wereld en combat wordt enkel gestart per aanraking. De steden worden naar oude traditie bevolkt door NPC’s die als animatronics in een oud pretpark op hun plaats genageld staan, steeds dezelfde bewegingen uitvoeren en altijd dezelfde paar zinnen herhalen. Opslaan doe je in de kerk en respect voor de huisvrede is ver zoek: huizen dienen om ongevraagd binnen te wandelen en leeg te roven. Jawel, geen enkele oude JRPG-traditie ontbreekt in de wereld van Erdrea.
Reizen doe je oorspronkelijk enkel te voet of te paard. Later komen daar naar, jawel, goede traditie ook nog een schip en een vliegend transportmiddel bij. Minder conventioneel zijn de monsterlijke rijdieren: sommige monsters kan je temmen, waarna je ze kan gebruiken om te vliegen, springen of klimmen naar anders onbereikbare gebieden. Naast het hoofdverhaal bevat DQXI ook nog een hele hoop simpele sidequests, een casino-minigame en een crafting-systeem voor het creëren van kostuums, gear en wapens die je niet in de winkels kan scoren.
Traditionele combat
De turn-based combat hanteert een simpel en toegankelijk systeem, dat volledig volgens de klassieke JRPG-regels doet wat het moet doen. Vier leden van je party staan tegenover één of meerdere vijanden, waarna er om de beurt wordt gegooid met aanvallen, verdedigingen, buffs, debuffs en heals. Elk personage heeft een eigen set van moves en je line-up kan tijdens het gevecht veranderd worden. Alle strijders op het veld barsten daarnaast willekeurig uit in “pep”-modus, waardoor ze een aantal beurten sterker worden en supermoves kunnen afvuren. Overwinning levert XP op, wat per personage ingeruild kan worden voor nieuwe moves en passieve upgrades.
Naast de mogelijkheid om elk personage zelf te besturen kan je er ook voor kiezen om je partyleden automatisch te laten vechten. Je kan per personage instellen of ze enkel handelen naar jouw orders, zuinig zijn met MP, volledig losgaan op de vijand, een balans tussen aanvallen en verdedigen vinden of focussen op healing. Dit is goed voor grindwerk en zwakkere vijanden, maar bij baasgevechten en sterkere mobs laat de AI het vaak afweten.
De game is niet bepaald moeilijk, maar voelt tegelijk zelden aan als een wandelingetje door het park. Er komt uiteraard strategie bij kijken, maar uiteindelijk is victorie in de eerste plaats een kwestie van je stats. De main story kan uitgespeeld worden met een minimum aan grindwerk, maar voor het voltooien van de erg stevige epiloog ga je tientallen uren mogen werken aan je levels. Hier moet wel gezegd worden dat er legale truuks beschikbaar zijn om het levelen hard te versnellen en het aantal te grinden uren stevig terug te schroeven.
Traditionele presentatie
De grafische afdeling is waar Dragon Quest XI écht schittert. De wereld van Erdrea is een prachtig oord, waar glorieuze panorama’s de dienst uitmaken en elk gebied gedomineerd wordt door een onmiskenbare charme. De cartoony graphics zijn helder, kleurrijk en gedetailleerd. Ook op de belichting, de animaties en de gezichtsuitdrukkingen valt weinig aan te merken.
Alle personages en monsters zijn naar goede gewoonte ontworpen door Akira Toriyama, de bezieler van de Dragon Ball-manga. Toriyama’s iconische stijl is al sinds het begin van de serie een absolute meerwaarde, met monsters en figuren die moeiteloos en met weinig toeters en bellen heel wat charme uitstralen.
Dit uitstekende character-design wordt tijdens de cutscenes flink gesterkt door de – voor het grootste deel – uitstekende Engelse voiceovers. Zij die hun neus ophalen voor dubs van Japanse media moeten niet ongerust zijn: hier is echt goed werk geleverd. De personages praten met stemmen vol persoonlijkheid, voorzien van sappige accenten en geen gebrek aan flair.
Het enige waar we eigenlijk zwaar kritiek op hebben, is de muziek. De intro en het titelscherm zijn voorzien van prachtige georchestreerde nummers, terwijl de rest van de game het moet stellen met knullige deuntjes geproduceerd door een synthesizer. Dit is uiteraard weer een Dragon Quest traditie, maar als Square Enix dan toch gaat uitpakken met wonderschone moderne graphics, hadden ze evengoed kunnen zorgen voor muziek die niet door merg en been snijdt. (Dragon Quest VIII op PS2 had nochtans in de westerse release wél een georchestreerde soundtrack – nvdr.) Maar dit is wederom een kwestie van smaak, en we hebben tijdens onze research ontdekt dat er wel degelijk mensen zijn die de synth klank zelfs gewoonweg kunnen appreciëren.
Traditionele conclusie
Dragon Quest XI gebruikt de technologie van het heden om een oude formule te doen schitteren, zonder ze te veranderen. Het is in weze bijna een NES-game in een strak modern jasje. Echoes of an Elusive Age zal geen prijzen ontvangen voor originaliteit, maar brengt wel gewoon bijna perfect wat het belooft. Dat Square Enix de ballen heeft om zoiets traditioneel uit te geven in een wereld waarin innovatieve en originele games de plak zwaaien, verdient respect. Jawel, Dragon Quest XI bewijst als geen ander dat een game geen revolutie moet ontketenen om goed te zijn.
Dragon Quest XI is te koop bij bol.com
Fan van Dragon Quest? Check dan zeker ook deze artikels:
- Dragon Quest Builders review: spelen met blokjes
- Dragon Quest Heroes: Slime me up! (Review)