Bahaal de Hellevorst is niet zinnens om de Rode Ridder met rust te laten en stuurt een oude getrouwe achter hem aan. Merlijn staat machteloos, maar Johan kan rekenen op steun uit onverwachte hoek. Al is het niet zeker dat zijn geheimzinnige bondgenoot opgewassen zal zijn tegen de ontketende krachten.
Schrijver: Marc Legendre
Tekenaar: Fabio Bono
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 32
Winkelprijs: € 5,99
Verschijningsdatum: 13 juni 2018
Het verhaal van de Uitverkorene is volledig afgerond en Johan is letterlijk en figuurlijk terug in zijn maliënkolder gekropen. Volledig herrezen als ridder van de Ronde Tafel gaat hij op zoek naar Allis, de sleutelfiguur uit de vorige albums. Tijdens zijn zoektocht rijdt hij in een klein dorp, schuilt voor de regen in een herberg en raakt aan de praat met Ludolf, een welgesteld heer.
Ludolf biedt onze ridder een drankje aan in ruil voor een entertainend verhaal wanneer zijn schoonzoon binnenstormt en raaskalt over een hellehond. Een beest zo vreselijk en onnatuurlijk agressief dat het de dorpsbewoners angst inboezemt. Johan, de eeuwige cynicus, gelooft niets van dit sprookjesverhaal en laat zich niet intimideren.
Dit brengt Ludolf op het idee om de ridder te vragen om bescherming, in ruil voor een slaapplaats. Daar leert hij Rinelt, de ravissante dochter en enig kind van Ludolf, kennen. Wat daarna volgt, begint zich stilaan heel dicht bij de grenzen van spoiler-territorium te begeven dus ik zal dit dan ook laten aan de lezer om te ontdekken.
Dit album heeft alle ingrediënten om een prachtig verhaal te hebben. Marc Legendre heeft me verliefd doen worden op De Rode Ridder en heeft me het potentieel van de reeks in onze hedendaagse tijdsgeest getoond. Fabio Bono weet als geen ander om het verhaal van Johan op een prachtige manier neer te zetten. Toch zou ik durven zeggen dat ik teleurgesteld ben in De Hellehond.
Het is niet de eerste keer dat we dit verhaal lezen, althans zo voelt het toch aan. Het concept van een hellehond doet al vrij snel terugdenken aan het bekende verhaal van Arthur Conan Doyle over Sherlock Holmes en de Hounds of the Baskervilles. Op zich niet de grootste zonde, maar het is spijtig dat het verhaal me op geen enkel moment weet te verrassen. Nadat je het album voor een kwart gelezen hebt, kan je eigenlijk al in vrij grote lijnen uitstippelen hoe de rest van het verhaal verder zal lopen.
De personages zijn vrij oppervlakkig en de dialogen voelen aan alsof ze er eerder zijn om uitleg te verschaffen dan om effectief convergeren. Een groot deel hiervan is te wijten aan het feit dat we hier met een alleenstaand verhaal te maken hebben. Het verhaal moet opgezet en afgerond zijn binnen 38 bladzijden en dat geeft heel weinig ruimte om een personage verder uit te diepen.
De kritiekpunten over het schrijfwerk even achterwege gelaten, kan je ook nog geniet van het fraai tekenwerk van Fabio Bono. Ik blijf een enorme fan van zijn werk. De kleuren en de sfeerschepping zitten absoluut goed? Je merkt dat de Italiaan intussen zich comfortabel voelt in het tot leven brengen van Johans leefwereld. Klein kritiekpuntje, Johan mag wel eens lachen, zeker als de tekst zich daartoe leunt.
Benieuwd naar onze mening over de vorige delen van de Rode Ridder? Lees dan ook:
- De Rode Ridder 257: De Onmogelijke opdracht review
- De Rode Ridder 256: Het offer review – de laatste sneeuw
- De Rode Ridder 255: De Heks en Merlijn review
- De Rode Ridder 254: De vuurproef review – Wie z’n gat brandt…
- De Rode Ridder 253: Het Eindeloze Eiland review – Fata Morgana
- De Rode Ridder 252: De Hellemond review – Johan vs. Jaws
- De Rode Ridder 251: De gevangene review – einde van het begin
