God of War review: oh, BOY

Na jarenlange afwezigheid keert de allesvernielende Kratos terug in de nieuwste God of War. De Griekse mythologie is ingeruild voor de Noorse, maar er staan nog steeds vele monsters klaar om in de pan gehakt te worden. Is de Ghost of Sparta nog steeds even bruusk en woedend? Werkt de nieuwe setting in het verre Noorden? Geekster bad tot de Alvader en testte het voor jullie uit.

Dad of War

Na zichzelf doorboord te hebben en van een klif gevallen te zijn in God of War 3, heeft Kratos zich teruggetrokken in het Noorden. Hij heeft zelfs een nieuwe vrouw gevonden en een zoon gekregen, Atreus. Jammer genoeg is de moeder net gestorven, en trekken vader en zoon erop uit om haar laatste wil te vervullen: haar as uitstrooien vanop de hoogste piek die er bestaat. Het is allemaal wel niet zo eenvoudig, want tussen het duo en hun bestemming wachten vele gevaren en een mysterieuze vreemdeling wil om een of andere reden Kratos vinden.

Geloof het of niet, maar het verhaal is veel beter dan in de vorige games en bereikt soms zelfs heel speciale hoogtepunten. God of War is niet bang om meerdere lange rustige en emotionele momenten te tonen, en er is minstens één scène die je haren overeind zal doen staan door de schitterende manier waarop alles gebracht is. Omgaan met verlies is een van de grote thema’s van dit spel, en niet enkel Kratos en Atreus, maar ook bijna alle andere personages hebben op een of andere manier iets te verwerken. Uiteraard zijn er wel nog steeds vele epische momenten, maar zo breinloos en overdreven als vroeger zijn ze niet meer. Wie de Noorse mythologie wat kent, zal een aantal plotelementen op voorhand doorhebben, maar enkel wie goed is in woordraadsels en een uitgebreide kennis van de Noorse mythologie heeft, zal met zekerheid een van de grotere verrassingen kunnen voorspellen. Hier en daar is het tempo van het verhaal een beetje raar, maar het geheel is schitterend gedaan. Op het einde van het spel wil je meer, en kan je enkel genoegen nemen met de twee à drie sequel hooks die God of War je aanbiedt.

Kratos is veel stoïcijnser en laat zich niet meer leiden door zijn woede (behalve misschien tijdens gevechten). Hij heeft uit zijn vele fouten geleerd, en wil eigenlijk vooral een rustig leven. Vaak zeggen zijn stiltes evenveel als zijn woorden en zie je hem vol schuldgevoel stilstaan bij zijn eerdere leven. Wat er gebeurd is in Griekenland wordt zeker niet genegeerd in dit spel. Wel moet Kratos nog leren om niet enkel zijn zoon te trainen, maar ook een vader voor hem te zijn. De titel “vader van het jaar” zal hij niet verdienen, maar ondanks het feit dat hij veel meer “BOY” zegt dan “Atreus”, lijkt hij zijn best te doen.

Atreus is trouwens ook een goed personage en kan in de lijst van niet-irritante kinderen in een videospel geplaatst worden. Aangezien zijn vader een groot deel van zijn leven niet aanwezig geweest is en zijn moeder nu gestorven is, heeft hij wat verlatingsangst. Soms is hij naïef, soms mokt hij of wordt hij arrogant, maar in het geheel is hij goed gebracht. Hoe Kratos en Atreus op elkaar en op hun verlies reageren, behoort vaak tot de hoogtepunten van God of War.

Daarnaast bevat God of War verbazingwekkend genoeg ook een lichte portie humor, vooral wanneer Kratos oude fabels droog en to-the-point vertelt of duidelijk maakt dat hij echt niets geeft om de problemen van npc’s, die op zich ook soms grappig kunnen zijn. Ook de relatie tussen Kratos en Atreus kan je ten slotte soms doen lachen.

Axe of War

Qua gameplay merk je meteen twee veranderingen op in vergelijking met de oudere games: De camera volgt Kratos zoals bij de meeste andere 3D-action games van achteren, en de Ghost of Sparta heeft zijn iconische Blades of Chaos/Athena/Exile ingeruild voor een grote ijsbijl. Deze twee elementen betekenen echter niet dat de gameplay niet even bevredigend is als vroeger. Je moet enkel goed opletten waar alle vijanden zijn, want je kan gemakkelijk in de rug aangevallen worden. De nieuwe Leviathan Axe heeft ook een aantal leuke moves en je kan er zelfs mee gooien naar vijanden. Dit laatste is heel belangrijk, en het feit dat je wanneer je maar wil je bijl Marvel-Mjölnir-gewijs terug naar je hand kan laten vliegen, is heel bevredigend en zorgt voor leuke combo’s.

Je kan gewoon voor R1-spam gaan, maar het is fenomenaal leuker om in een slechts paar seconden met je ijsbijl eerst even in te hakken op een paar vijanden, de bijl dan naar een andere te smijten, daarmee die vijand vast te nagelen tegen een muur, met blote handen op andere vijanden te beginnen beuken tot je er één letterlijk in twee trekt, en dan je bijl terug naar je hand laten vliegen en alle vijanden die in de weg staan raken voordat je met een speciale aanval de vijanden die nog zouden leven om zeep helpt. Om ervoor te zorgen dat je experimenteert met je mogelijkheden, beloont het spel je met extra EXP wanneer je een aantal keer een bepaalde vaardigheid gebruikt of vijanden op een specifieke manier vermoordt.

Als dat nog niet genoeg is, heb je nog andere mogelijkheden. Met je vuisten op vijanden slaan, zorgt ervoor dat ze sneller verdoofd geraken, waardoor je een superkrachtige aanval kan doen. Ook is er de rage mode. Door veel schade aan vijanden te berokkenen, vul je je woedemeter, en wanneer je deze gebruikt zullen de vijanden het berouwen. Daarnaast is er nog Atreus. Net zoals hij niet irritant is in het verhaal, is je BOY een goede toevoeging aan je arsenaal. Na een tijdje kan hij zeker zijn mannetje staan, en zal hij zelfs soms je hachje redden met zijn speciale pijlen of summons.

Naast het hoofdverhaal kan je in de grote wereld onder meer met behulp van een boot ook zelf alles verkennen of op zoek gaan. Het is niet meteen even open world als bijvoorbeeld Breath of the Wild, maar je hebt toch wat opties als je het hoofdverhaal even wil laten liggen. Je gebruikt niet enkel je EXP om sterker te worden, maar moet ook je wapens en bescherming upgraden of nieuwe uitrustingen laten smeden. Hierdoor kan je kiezen of je je wil focussen op bijvoorbeeld je bijl, je magische aanvallen of je verdediging. Dit kost je geld en andere grondstoffen die je doorheen heel God of War kan vinden in kisten of als beloningen. Wie dus alle mogelijke side quests doet, zal op een paar uitzonderingen na nooit echt aartsmoeilijke gevechten voorgeschoteld krijgen.

God of War is altijd een serie geweest waarin er best wat uitdaging te vinden is. Op de normale moeilijkheidsgraad voel je je na een tijdje al redelijk krachtig, maar toch blijven de meeste gevechten uitdagend genoeg om boeiend te blijven. De twee hogere moeilijkheidsgraden zullen je bovendien als je wil danig op de proef stellen of zelfs bijzonder veel frustreren. Zoals de vorige games bevat ook God of War een amalgaam van verschillende vijanden, maar toch hadden we er liefst een paar extra gezien, vooral bij de minibazen die je telkens weer moet bevechten. Qua “gewone” baasgevechten is er één absoluut fenomenaal, en zijn de anderen zeker niet slecht. De grootste uitdaging zit echter in optionele bazen of uitdagingen die je voor of na het einde van het spel kan aangaan, die je meteen naast goede bazen uit Dark Souls zou kunnen plaatsen.

Camera of War

In de technische aspecten was God of War als serie altijd bijzonder goed. Ook dit spel bezorgt ons prachtige graphics, en vooral de gezichtsuitdrukkingen van Kratos zijn zeer evocatief. In de Noorse mythologie zijn er meerdere parallelle werelden, en ook in God of War bezoek je er een aantal van. Deze hebben allemaal hun eigen stijl en kleurenschema. Je spendeert het grootste deel van je tijd in Midgard, en dit is dan ook de grootste en meest diverse wereld. Toch zijn de andere werelden die je bezoekt ook interessant gedaan en zitten er meestal visuele pareltjes tussen.

Het meest indrukwekkende heeft echter met de camera te maken. Heel het spel speelt zich af in één camerashot, op menu’s en game overs na. De camera zoomt in en uit en draait automatisch of op jouw bevel rond, maar nooit wordt er cut geroepen. Hierdoor zie je ook in dit spel de overweldigende schaal van sommige omgevingen of wezens als je hen vergelijkt met Kratos. Slechts op één puntje in het spel had ik liever opnieuw een vaste camera gehad.

Sounds of War

Kratos heeft naar aanleiding van zijn nieuwe persoonlijkheid zijn vroegere voice actor ingeruild voor de schitterende prestatie van niemand minder dan Christopher Judge. Judge kan een genuanceerde Kratos neerzetten, en schittert vooral bij de rustigere momenten of de momenten waarin Kratos zijn verleden confronteert. Ook de andere voice actors hebben een puike prestatie geleverd. Ook de muziek is helemaal veranderd. Bij de nieuwe soundtrack van Bear McCreary is het hoofdthema opgebouwd rond een variatie op drie lage noten die tijdens het spelen vaak terugkomen. Soms onheilspellend, soms triomfantelijk, soms droevig, maar altijd herkenbaar. Ook de andere thema’s passen goed bij de personages en versterken het geheel. Wat ook opvalt, is het feit dat in bijzonder veel nummers het gezang primeert, wat wel passend is voor een spel over Noorse mythologie.

God of War conclusie: zalige dad-game

God of War is anders dan vroeger. Weg zijn de echte over-the-top scènes, het constante roepen en de vaste camera. En die veranderingen zijn positief. De oude games waren leuk om je verstand bij op nul te zetten en alles in mootjes te hakken. Je verstand zal je hier wel nodig hebben om het mooie verhaal en de goede personages te volgen, maar alles gewelddadig in mootjes hakken is nog steeds een optie dankzij de zeer bevredigende gevechten. Heel soms is er iets wat nét beter zou kunnen in dit dad-game, maar uiteindelijk is God of War alweer een goddelijk spel.

Geïnteresseerd in actie-rpg’s?

• Lees hier onze Blast from the Past van de originele God of War
• Lees hier onze review van Monster Hunter World
• Lees hier onze review van Ni no Kuni II: Revenant Kingdom