Nu PS4-eigenaars zichzelf op de Noorse mythologie kunnen storten in de nieuwe God of War, lijkt het ons het aangewezen moment om even terug te blikken op hoe het allemaal begon. Het jaar was 2005 en ontwikkelaar Santa Monica Studio liet een PS2-spel op de wereld los dat de consolewereld op zijn grondvesten zou doen daveren: God of War.
AAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRREEEEEEEEEEEEEES!
God of War begint met een wanhoopsdaad. Kratos, een bijzonder bleke Oude Griek, stort zich in het begin van het spel van de hoogste klif van Griekenland en verklaart dat de goden hem in de steek gelaten hebben en dat de dood zijn enige uitweg is. Wie het spel herspeelt en weet hoe Hades werkt in dit spel, zal zich misschien afvragen of dit eigenlijk wel iets zal uithalen. God of War legt het niet uit, maar in de Griekse mythologie stroomt de rivier de Lethe doorheen de onderwereld. Hiervan drinken neemt je herinneringen weg, wat Kratos veel zou helpen. We kunnen enkel aannemen dat dit zijn plan is.
Net voor Kratos het water en de rotsen raakt, worden we drie weken terug in de tijd meegenomen en zien we hoe een strijdvaardige Kratos eerst een hydra bevecht in de Egeïsche zee en dan op een missie van de goden vertrekt. De oorlogsgod Ares is het immers allemaal wat te bont aan het maken, en onder meer Athena heeft besloten om Kratos in te lijven om haar broer tegen te houden. Al snel leert Kratos de enige wijze om zijn oude meester Ares te verslaan: met de legendarische doos van Pandora, die verborgen zit in een reusachtige en dodelijke tempel op de rug van de titaan Chronos.
Doorheen heel het spel krijgen we flashbacks en leren we beetje bij beetje hoe Kratos in dienst van Ares is gekomen, zijn Blades of Chaos gekregen heeft en waarom iedereen hem de Ghost of Sparta noemt. Hoewel je de grote plotwending in verband met het leven van Kratos al van ver ziet aankomen, is het toch goed gedaan. Als we naar heel de originele trilogie kijken, bevatte de originele God of War nog de meeste interessante plotelementen. Niet om te zeggen dat Kratos geen grote klootzak is (wat een bepaalde zeekapitein zeker zou beweren), maar hij is nog nét niet het eendimensionale personage dat je in de latere games ziet.
Keiharde actie
Voor een diepgaand verhaal moet je de originele God of War niet spelen, maar voor de gameplay wel. Van het begin tot het einde zit het spel vol met adrenaline en zalige, epische third person-gevechten tegen allerhande mythologische monsters zoals minotaurussen, cyclopen of gorgonen. Met je Blades of Chaos die in kettingen aan je handen hangen, kan je met verschillende combo’s hordes vijanden uitschakelen. Na een tijdje krijg je ook magie en andere wapens om je een bloederige weg doorheen je vijanden te banen. Het is ongelooflijk bevredigend om alle mythologische monsters (soms letterlijk) een kopje kleiner te maken, ook al moet dat soms met quick-time events gebeuren. Er zijn daarnaast ook een aantal grotere bazen, zoals de hydra, een massieve minotaurus of uiteraard Ares zelf. Jammer dat het ultieme gevecht tegen hem bijzonder frustrerend is en je niet je al je opgedane kennis laat gebruiken.
Een ander element dat dit spel zo goed maakt, is het feit dat er altijd een uitdaging in zit. Je kan je wapens en magie beter maken en overal geheime kisten vinden om je meer HP of magie te geven, maar hierdoor ben je nooit té krachtig. God of War is een power fantasy en bijzonder vaak over the top, maar het is allemaal zo verdomd goed gedaan. Er worden telkens nieuwe en moeilijkere groepen vijanden je richting uitgestuurd. Het progressiesysteem in dit spel is bijzonder goed, en iets waar andere games nog wat van hadden kunnen leren. Enkel de traagheid van het gebruiken van je red orbs om iets up te graden werkt qua gameplay na een tijdje op onze zenuwen. Wel, dat en de evenwichtsoefeningen op de dunne balken of bepaalde klimsecties…
Indrukwekkend
De gameplay is schitterend, maar de graphics en het geluid mochten er ook zijn. Ook al heeft het spel een vaste camera die je niet kan draaien, toch kan je genieten van alle omgevingen. Niet dat ze “mooi” zijn, aangezien er overal dood en verderf is, maar ze komen vooral indrukwekkend over. Vooral de massieve tempel van Pandora bevat schitterende level design, is qua schaal adembenemend en legt de basis voor vele set pieces in de latere games. De lange gangen en liften in heel het spel zorgen er dan nog voor dat er heel veel laadtijden konden vermeden worden, en verhogen het indrukwekkende gevoel. Ten slotte is de muziek ook bijzonder goed, en komen een groot aantal van de motieven in de latere spellen steeds terug.
Wie geïnteresseerd is in God of War maar het originele spel nog niet gespeeld heeft, doet er zeker niet slecht aan om een PS2, PS3 of een Vita te nemen en het eens zelf (samen met de sequels) uit te testen. Er staat je een zalige ervaring te wachten. Zet je verstand op nul en geniet van de bloederige chaos.
