Het werd moeilijk om het fantastische jaar 2017 te overtreffen. Zo worden we uiteraard niet elk jaar getrakteerd op een gloednieuwe game in de Mario-, Zelda– of Persona-reeks. Maar 2018 bracht ons toch opnieuw een aantal games die nog lang zullen blijven nazinderen. De variatie aan genres stemt ons ook bijzonder gelukkig. 2018 was een jaar met veel contrasten, maar uiteindelijk was er wel voor elk wat wils. Dit zijn dan ook volgens onze redactie de beste games van het afgelopen jaar.
God of War
Michiel: Een van mijn grote winnaars van 2018 is God of War, een voorbeeld van hoe je een serie met succes kan rebooten en verbeteren. De originele games blonken uit dankzij hun over-the-top geweld dat goed paste in de vroege jaren van dit millennium, maar begonnen naar het einde toe misschien een beetje op zelfparodie te lijken. Net zoals de tijden intussen veranderd zijn, is ook Kratos zelf veranderd in de nieuwste God of War. Hij laat zich na de verwoesting van de Griekse mythologie niet meer door zijn woede beheersen, maar blijft zo kalm mogelijk en als het moet, gebruikt hij zijn woede doelgericht. Je queeste lijkt eenvoudig, maar is het uiteraard niet: je moet de as van je overleden vrouw naar de hoogste top in alle rijken brengen (het spel speelt zich immers af in de werelden van de Noorse mythologie) en je zoon/BOY Atreus proberen op te leiden. Het verhaal was verbazingwekkend goed, en de relatie tussen Kratos en Atreus was er een om u tegen te zeggen, vol nuance en op momenten de nodige emotie. Dit wil niet zeggen dat de gevechten niet meer heerlijk zijn. De game hanteert bovendien een unieke camera die alle actie en cutscenes in één landurig shot toont. Dit gecombineerd met een prachtige soundtrack maakt het plaatje helemaal af. Benieuwd of het onvermijdelijke vervolg even goed zal zijn.
Celeste
Davy: Celeste is één van de grote verrassingen van 2018. Op het eerste gezicht de zoveelste retro platformer, maar het spel is zo genietbaar, heeft een geweldige presentatie en vooral een unieke invalshoek qua thematiek. Je speelt als Madeline, die de berg Celeste wil beklimmen. Waarom, dat weet ze zelf ook niet goed. Het verhaal begint vrij luchtig maar krijgt een donker en deprimerend tintje en weet met thema’s als angst en depressie soms een paar gevoelige snaren te raken. Celeste gaat over hoop, jezelf accepteren voor wie je bent en dingen bereiken die Madeline én jijzelf nooit mogelijk hadden geacht. Je zal vaak opnieuw moeten proberen, maar dat is geen probleem. Alle platform-uitdagingen zijn verdeeld in geïsoleerde ruimtes waarin je direct opnieuw kan beginnen. Dankzij de vele heksentoeren die je kan uitvoeren tijdens het spelen is deze game ondertussen ook al uitgegroeid tot een lieveling van de speedrunners-community. Check zeker eens een paar speedruns op Twitch als je wil weten wat er allemaal mogelijk is in deze game.
Monster Hunter World
Yves: Monster Hunter World bevestigde begin dit jaar volledig de hype. Met ondertussen een pc-release en meer dan 10 miljoen verkochte exemplaren is de game niet alleen een dikke hit, het is de bestverkochte game in het 38-jarige bestaan van ontwikkelaar en uitgever Capcom. Door Monster Hunter aan te passen aan de noden van Westerse gamers heeft Capcom een wereldwijde hit te pakken. De omgevingen zijn een lust voor het oog, de monsters zijn prachtig geanimeerd en de art direction in het algemeen is opnieuw om van te smullen. De kracht van de huidige generatie consoles laten de serie echt schitteren. Multiplayermodus in Monster Hunter World geeft me terug het gevoel dat ik voor het eerst had bij Phantasy Star Online. World is in vele opzichten de game waar we al jaren op zitten te wachten. Is het perfect? Nee. De leercurve is nog steeds steil. Je moet er enorm veel tijd in stoppen. Het verhaal is nog altijd absolute onzin. Maar het is de beste Monster Hunter tot nu toe.
Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age
Nick: De Dragon Quest-familie is een conservatief en traditioneel geslacht. De reeks produceert toegankelijke en klassieke JRPG’s sinds de dagen van de NES, aan de hand van een formule die door de jaren heen nauwelijks veranderd is. Ook de elfde telg van deze roemrijke dynastie blijft trots vasthouden aan de normen en waarden van lang vervlogen tijden. De naam Echoes of an Elusive Age is met andere woorden erg welgekozen. Dragon Quest XI gebruikt de technologie van het heden om een oude formule te doen schitteren, zonder ze te veranderen. Het is in weze bijna een NES-game in een strak modern jasje. Echoes of an Elusive Age zal geen prijzen ontvangen voor originaliteit, maar brengt wel gewoon bijna perfect wat het belooft. Dat Square Enix de ballen heeft om zoiets traditioneel uit te geven in een wereld waarin innovatieve en originele games de plak zwaaien, verdient respect. Jawel, Dragon Quest XI bewijst met zijn kleurrijke en charmante fantasiewereld voor het hele gezin als geen ander dat een game geen revolutie moet ontketenen om goed te zijn.
Red Dead Redemption II
Michiel: Deze game zal ongetwijfeld bovenaan vele lijstjes prijken dit jaar. Terecht, want Red Dead Redemption 2 is een ware beleving. Een beleving die misschien door zijn traagheid niet voor iedereen zal zijn, maar wie volop voor het leven als outlaw in de latere dagen van het Wilde Westen wil gaan, zal hier een schitterende game vinden. Het verhaal begint, zoals de rest van het spel, traag, maar krijgt gaandeweg wat duwtjes in de rug, en zorgt ervoor dat je echt meeleeft met de personages. Red Dead Redemption 2 neemt ons een goed decennium voor de laatste avonturen van John Marston mee terug in de tijd. Marston laat hier de rol van hoofdpersonage over aan Arthur Morgan, eveneens lid van de beruchte bende van Dutch van der Linde. De controls zijn soms wat onhandig, en hier en daar zal dat je soms frustreren, maar uiteindelijk is het zalig om te spelen. De wereld is schitterend en zit vol geheimen en details, en dankzij de atmosferische soundtrack waag je je heel gemakkelijk terug in de tijd.
Dragon Ball FighterZ
Nils: De nostalgiegolf van de afgelopen jaren is niet onder stoelen of banken te steken. Steevast blikt de mensheid collectief terug naar de tijd dat “alles nog goed was”. Met weemoed en een traan denken we met zijn allen terug aan de gloriedagen van toen we jong en onbezonnen waren. De remakes en remasters vliegen ons om de oren, maar soms heb je ook games die niet teren op het verleden. Die het verleden slechts gebruiken als voer voor vernieuwing, voor een wederopstanding. Het is de enige manier waarop ik het gevoel dat Dragonball FighterZ me geeft, kan beschrijven. We kennen allemaal het verhaal van Goku, Vegeta en Gohan. Gelukkig is Dragonball FighterZ dan ook een erg laagdrempelig spel om op te pikken. De game ziet er enerzijds helemaal uit als anime, terwijl de combat nog het best kan beschrijven als “easy to learn, difficult to master”. De schaduwzijde van dit soort gameplay is echter dat er zo makkelijk een erg grote kloof gecreëerd wordt tussen casual spelers, die de game uit Dragonball-nostalgie spelen, en hardcore spelers. Maar gelukkig is dat niet waar het hier om draait. Kernwoord van deze game is en blijft simpelweg “plezier”.
Far Cry 5
Niels: Religieuze gekken die voor een hoop problemen zorgen en dringend hardhandig aangepakt moeten worden, het is de laatste jaren misschien net iets te weinig een ver-van-ons-bedshow dan we zouden willen. Tegelijkertijd zorgt het er ook wel voor dat Far Cry 5 net dat tikje extra cachet krijgt. Daar waar de vorige twee delen uit de reeks het nog over een exotische en tropische boei gooiden, word je in deze editie in de Amerikaanse staat Montana gedropt. Jij bent een hulpsheriff die op pad wordt gestuurd om Joseph Steed te laten oppakken. Die heeft met Eden’s Gateimmers een levensgevaarlijke sekte georganiseerd in de vallei van Hope County. De sfeer die al vanaf de eerste seconde geschept wordt, blijft de volledige game ijzersterk overeind. Bovendien zijn er genoeg optionele missies die je helemaal onderdompelen in de wereld van de onderdrukte bevolking, naast de andere kleinere missies en opdrachten die de gebruikelijke valkuilen van repetitiviteit in dit soort open-world games wonderwel weten te omzeilen. Far Cry 5 is de beste game in de reeks totnogtoe. De game gaat verder op de ingrediënten die de voorgangers al tot een succesrecept maakten, en giet daar nog eens fijntjes een eigen sausje bovenop.
Super Smash Bros. Ultimate
Nils: Oh Smash. Op het einde van het jaar sla je in zoals de Bullet Bill in de Peach’s Castle stage. Je naam zegt het zelf. Super Smash Bros. Ultimate. En dat is exact wat je bent. Het ultieme Magnum Opus van Masahiro Sakurai, de bedenker van onder meer Kirby. Mijn Infinity War. Het spreekt een beetje voor zich. Voor mij krijgt deze game absoluut de titel game van het jaar. Wat zeg ik? Doe maar het decennium. Ultimate is voor mij immers de ultieme (hihi) ode aan ondertussen bijna vier decennia aan games. Een waarlijke feestparade van alle content die ons door de jaren heen is aangeboden op Nintendo-consoles (en meer). Tot in de details afgewerkt, elke easter egg die je maar kan bedenken. Zeker de World of Light-modus, waarin je gethematiseerde gevechten doorstaat, is een master class in hoever je Smash kan customiseren. Een fighting game met letterlijk honderden uren aan single player content, il faut le faire. De game doet met andere woorden waar andere fighters van dromen. Met een meer dan geëngageerde fanbasis is Smash doorheen de jaren van leuke gimmick naar industriedominerend fenomeen gegaan. Het succes van Fire Emblem, Metroid en F-Zero is mee vorm gegeven door Smash. Vergis jullie niet. Deze game blijft de fundering van alles wat Nintendo door de jaren heen heeft opgebouwd. De rots in de branding. Een rots die stiekem Kirby blijkt te zijn.
Assassin’s Creed Odyssey
Michiel: In Assassin’s Creed Odyssey gaan we verder dan ooit terug in de tijd. Het jaar is 431 voor Christus en de Peloponnesische oorlog tussen Athene en Sparta is uitgebroken. Het woord “Assassin” valt bijna nooit, en ook van de Templars is er in het Oude Griekenland nog niet veel sprake. Jij speelt als de huurling Kassandra of Alexios, kleindochter/-zoon van de legendarische Spartaanse koning Leonidas. Gelukkig is er ondanks de soms heel donkere verhaalelementen toch ook ruimte voor humor en is dit geen deprimerende game. Kassandra of Alexios zijn schitterende hoofdpersonages die je zonder problemen naast Ezio kan zetten. Hun verhaal ligt bovendien niet helemaal vast: je moet als speler zowel in de hoofdmissie als de zijmissies constant keuzes maken. Assassin’s Creed Odyssey heeft veel weg van zijn voorganger Origins, maar heeft veel systemen verfijnd en is uiteindelijk een van de beste games uit de reeks. Het belangrijkste blijft nog steeds het historisch toerisme en het getransporteerd worden naar een bijzonder schitterend gebrachte versie van een historische periode. Voor zowel fans van geschiedenis, Griekenland, Assassin’s Creed en open world-games is dit opnieuw volop genieten.
Octopath Traveler
Yves: Octopath Traveller is een game die lijkt ontstaan te zijn in een parallel universum waar 3D-games nooit hebben bestaan en de SNES de stap naar high-definition graphics heeft genomen. De game is een samenwerking tussen Square Enix en Acquire, met enkele van de ontwikkelaars van de Bravely Default-serie aan boord. In Octopath Traveller gaan we terug naar de roots van de J-RPG. Je kan kiezen tussen 8 verschillende personages, met elk hun eigen rol en abilities. Bovendien heeft elk personage zijn eigen verhaal en start je jouw epische reis op een verschillende manier naargelang wie je kiest om mee te spelen. Niet alleen het karakteristieke job system zit in de game, de gevechten gebeuren ook op de geliefde aloude turn-based manier zoals de J-RPG’s van yore. De roots van de Bravely-serie zijn herkenbaar in de manier waarop je na elke beurt in een gevecht Boost Points ontvangt. Deze kan je tot vijf maal opsparen om dan in één keer te gebruiken om meerdere keren na elkaar aan te vallen op het cruciale moment of om een bepaalde command extra kracht te geven in het gevecht. Hoewel het verhaal bij momenten teleurstellend was, weet de game je toch tot het einde geboeid te houden en heeft het zelfs na de laatste hoofdstukken nog veel inhoud te bieden.
Pokémon, Let’s Go: Pikachu & Eevee
Davy: Pokémon, Let’s Go! werd al meteen na zijn aankondiging door een vocale groep fans aan het kruis genageld. Vooral het feit dat de developers de bewuste keuze maakten om de wilde gevechten met Pokémon te vervangen door het vangsysteem van Pokémon GO, was al reden genoeg om de game prematuur te torpederen. De moeilijkheidsgraad werd naar beneden gehaald en dat kon volgens hen absoluut niet. Ik behoor gelukkig niet tot die groep cynici. Het was mij van meet af aan duidelijk dat deze game zich focust op de casual speler en als iemand die meer games koopt dan hij uitspeelt, kan ik me perfect vinden in die categorie. Pokémon, Let’s Go is voor mij de ultieme remake van Pokémon Yellow. Hoelang dromen we al niet van een 3D Pokémon-game? Met Pokémon, Let’s Go zetten we alweer een grote stap vooruit. De kleurrijke wereld wordt op fenomenale wijze neergezet en ik voel hernieuwde appreciatie voor sommige Pokémon nu ik die in 3D kan zien. Bovendien zitten er enkele broodnodige innovaties in de game, zoals het feit dat je nu de Pokémon kan zien rondlopen in het veld en er dus niet langer random gevechten zijn. Het vangsysteem is tevens een mooie manier om de drempel laag te houden en samen met de Pokéball Plus geloof ik dat het een nieuwe generatie fans kan creëren.
Heb jij nog een game waar je met een glimlach aan terugdenkt? Laat het ons zeker weten op onze Facebook pagina, Twitter het ons of tag ons in je Instagram-foto’s! En voor je het weet zitten we allen als weemoedige dwazen terug te blikken naar het verleden!
