Als frequente lezer ga je door een waaier aan emoties. De liefde voor een verhaal kan je soms overvallen, terwijl je je andere keren doorheen de pagina’s moet slepen. Je hebt je favoriete boeken, en boeken waarvan je wil dat iedereen ze leest. Dit zijn de exemplaren die wij jullie aanraden.
Elien raadt aan: The Martian van Andy Weir
Yves raadt aan: Brideshead Revisited van Evelyn Waugh
Ik kwam voor het eerst in aanraking met Brideshead Revisited toen Canvas lang geleden de klassieke miniserie uit alweer 1981 nog eens uitzond. Ik kocht vervolgens ook de dvd-box en genoot opnieuw met volle teugen van de wereld en personages die Evelyn Waugh tot leven had gebracht. Uiteraard werd ik ook nieuwsgierig naar het boek waarop al dit moois gebaseerd was. Tot mijn grote opluchting leek de geschreven versie als twee druppels water op de verfilming uit 1981. Vergeet de vreselijke film uit 2008, The Guardian en The Telegraph liegen niet als ze dit “television’s greatest literary adaptation” noemen. En het boek is minstens even geniaal.
Brideshead Revisited: The Sacred & Profane Memories of Captain Charles Ryder vertelt het verhaal van Charles Ryder, een kapitein in het Britse leger die tijdens de Tweede Wereldoorlog gestationeerd wordt in de gebouwen van een voormalig Engels landgoed dat ooit eigendom was van de befaamde aristocratische familie Flyte. De rest van het boek is een flashback naar de jeugd van Charles, die door lief en leed nauw verbonden blijkt te zijn met de familie Flyte. Het boek exploreert een aantal thema’s zoals de rol van de katholieke kerk in de samenleving, de ondergang van de Britse adel tijdens het interbellum en de platonische relatie tussen Charles en de zoon des huizes Sebastian Flyte. Een resem excentrieke personages passeert de revue in deze epische familiekroniek, die bijzonder scherp en grappig geobserveerd en beschreven wordt door Charles als buitenstaander. Een van mijn favorieten die ik nog elke paar jaar eens opnieuw lees.
Louis raadt aan: The Lightning Thief van Rick Riordan
Lina raadt aan: En toen waren er nog maar… van Agatha Christie
Als kind was ik al fan van detectiveboeken en dat werd er niet beter op toen mijn mama me introduceerde tot de wereld van Agatha Christie. Zij gaf me als 12-jarige haar versie van Agatha Christies Tien kleine negertjes (later werd dat En toen waren er nog maar…). Mijn mama had het op haar beurt gekregen van haar mama, dus je kan je wel al voorstellen hoe oud en hoe bruin de pagina’s wel niet zijn. Prachtig gewoon. Ik begon aan het boek en ik las het in één ruk uit. Echt een aanrader, en niet alleen omdat er voor mij wat sentimentele en nostalgische waarde aan hangt.
Stel dat je wordt uitgenodigd om naar een verlaten eiland te gaan door een mysterieuze man waar je nog nooit iets van hebt gehoord. Zou je dat doen? Ik alleszins niet, maar de tien hoofdpersonages in het verhaal doen dat wel. Zij worden één voor één vermoord, naar het gedicht Tien kleine negertjes. Nadat ze ontdekken dat de moorden volgens het gedicht gaan, doen ze er dan ook alles aan om te vermijden dat zij de volgende zijn. Ontsnappen is niet mogelijk en het vertrouwen zakt met de minuut, want de moordenaar is één van hen. We overleeft het, of overleeft er juist niemand?
Het boek zit ongelooflijk goed in elkaar. Elk detail klopt en je raadt nooit wie de moordenaar is. Eens je het boek voor de eerste keer uit hebt, moet je het gewoon opnieuw lezen om te zien wat je gemist kan hebben. En daarna lees je het nog eens opnieuw omdat je dan eigenlijk nog niet helemaal doorhebt hoe je de moordenaar hebt kunnen overzien. Het is eigenlijk een psychologisch verhaal dat niet alleen met de personages speelt maar ook met de gedachten van de lezer. Na al die jaren lees ik het af en toe nog eens en elke keer ontdek ik weer eens iets nieuws. Zeker de moeite om te lezen.
Jana raadt aan: Harry Potter: Page To Screen van Bob McCabe
Wie mij een beetje kent, weet dat alles veel in m’n leven om Harry Potter draait. Om niet nog eens de boeken aan te raden (die heeft iedereen intussen wel gelezen, toch?!), bekijk ik het vanuit een andere hoek. Misschien nog meer dan de boeken ben ik gevallen voor de films. Ik heb ze allemaal al ontelbare keren gezien en wilde ook alles van het proces achter de schermen weten. Eerst kon dat alleen door de extra’s op de dvd’s en later blu-rays te bekijken. Daar alleen vind je al een schat aan informatie, maar ik wou nog meer. Na het einde van de reeks begonnen dan plots boeken over de films te verschijnen. Toen ik dit boek zag, was ik meteen verkocht.
Het verscheen in 2011 in het Engels en telt maar liefst 528 (!) pagina’s. Die zijn gevuld met interviews met de cast, producers, regisseurs, kostuumdesigners, setbouwers, … die vergezeld zijn van foto’s en concept art. Het boek behandelt alle acht films, de kostuums van bijna alle belangrijke personages, het ontwerp en de bouw van de talrijke sets, het ontwerp en de uitvoering van de verschillende wezens en ook de props zoals toverstokken en Gruzielementen. Ik lieg niet wanneer ik zeg dat dit boek echt een schat aan informatie is waar je dagen zoet mee bent. Intussen zijn er nog andere boeken verschenen, die bijvoorbeeld specifiek over de personages of locaties gaan.
De Harry Potter-films hebben m’n liefde voor film in het algemeen aangewakkerd en sindsdien koop ik wel vaker boeken die de making of van films of series behandelen. Ook die kan ik alleen maar aanraden. Zo hebben bijvoorbeeld Fantastic Beasts en Wonder Woman er ook eentje. Voor Harry Potter zou ik zeker ook Harry Potter Film Wizardry niet vergeten, de voorganger van Page To Screen, die veel beknopter was maar wel replica’s bevat van echte props. Een Marauder’s Map of Hogwarts letter, iemand?
Matti raadt aan: Neverwhere van Neil Gaiman
Neverwhere is het clichéboek dat leest als een trein. Het is het verhaal van Richard Mayhew, die uit zijn voorspelbaar saaie leven gekatapulteerd wordt naar de wereld onder Londen. In die stad maakt hij kennis met een meisje genaamd Door, een engel, een graaf die een metrostelsel als kasteel heeft, een moordend duo en veel meer fantastische personages.
Als ik Neil Gaiman aanraad, raad ik Neverwhere aan en niet het overroepen American Gods. Het is een minder ambitieus verhaal dan die laatstgenoemde, maar daardoor net krachtiger in zijn focus. Het is een origineel fantasyverhaal met veel lagen. Zo is Neverwhere niet alleen een schitterende ode aan Londen (nog leuker als je de plekken al hebt bezocht), het is ook een kritische blik op de wereldstad. Maar het is vooral een verhaal over durven om niet tevreden te zijn met wie je bent als je meer kan bereiken.
Kyria raadt aan: The Bell Jar van Sylvia Plath
Ik heb dit boek zo’n vier jaar geleden gelezen en het staat nog altijd (heel hoog) in mijn favorietenlijstje. Ik las het, denk ik, ook op een heel belangrijk punt in mijn leven, een punt waarop ik een beetje in dezelfde gedachtestroom zat als het hoofdpersonage. Ik vind het ook altijd interessant om de vergelijking te maken met Girl Interrupted, waarbij een groot verschil is dat Esther (bijna) geen vrienden heeft. Je leest in dit boek ook wat waarschijnlijk tot de schrijfster haar vroegtijdige dood heeft geleid en wat haar zo kapot gemaakt heeft.
The Bell Jar gaat over de schrijfster, Sylvia Plath, zelf, al maakt ze wel een ik-personage aan, Esther Greenwood. Ze beschrijft de jaren net na het studeren, het zoeken naar werk en de duistere gedachten die in Esthers hoofd rondspoken. Ook klaagt ze het seksisme in de schrijverswereld aan, wat een grote boosdoener is voor haar mentale gezondheid. Het gaat van kwaad naar erger en ze belandt uiteindelijk in de psychiatrie, waar ze gruwelijke dingen meemaakt. Maar of ze helpen of niet, daar is ze nog niet aan uit…
An-Sofie raadt aan: Phasma (Star Wars) van Delilah S. Dawson
Ik ga voor het boek dat ik het meest recent uitgelezen heb (op twee dagen tijd, dan nog wel). Phasma is een onderdeel van de reeks rond The Road to the Last Jedi, en dus een onderdeel van het Star Wars-canon. In de films is de rol van Phasma (gespeeld door de immer ravissante maar schandalig weinig gebruikte Gwendoline Christie) niet erg uitgesproken, al spreekt ze met haar verchroomde harnas tot de verbeelding. In dit boek kun je lezen hoe Phasma (no last name) opgeklommen is in de First Order. Delilah Dawson gebruikt een gevangengenomen spion van de rebellen als basis voor een raamvertelling: haar ondervrager wil maar wat graag weten waar Phasma nu eigenlijk vandaan komt.
Hoewel dit boek geen hoogstaande literatuur is, heb ik er toch ontzettend van genoten. Het verhaal zit knap in elkaar, van de sfeerschepping op Parnassos, de verwoeste thuisplaneet van Phasma, tot de fantastisch uitgewerkte (vrouwelijke) personages. Het gebeurt zelden dat ik zo in een boek zit dat ik blijf doorlezen tot ver (vér) na bedtijd, maar Phasma had me helemaal te pakken. Je hoeft ook geen diehard Star Wars-fan te zijn om te genieten van dit boek. Het is bijzonder toegankelijk, je hebt het referentiekader van de films niet per se nodig om mee te zijn met het verhaal, en het leest als een trein. Het boeiende is dat je voor een keer weet waar het verhaal eindigt, maar niet waar het begint. Vooral omdat Phasma eigenlijk niet wil dat je dat weet…
header icon: freepik.com
