In Ni no Kuni II: Revenant Kingdom krijgen we een vervolg (in naam) op het originele en schitterende Ni no Kuni: Wrath of the White Witch. In plaats van een JRPG heeft ontwikkelaar Level-5 gekozen voor een action RPG. Behaalt het de emotionele hoogtes als zijn voorganger en werkt de verandering van de gameplay? Geekster nam een rode mantel en een stok en testte het voor jullie uit.
Ontwikkelaar: Level-5
Uitgever: Bandai Namco
Platform: pc, PS4
Aantal spelers: 1
Release: 23 maart 2018
Reviewexemplaar op PS4 verkregen via uitgever.
Brought a gun to a sword fight
Roland, een president van een niet nadergenoemd land (met een adelaar in het logo, hmmm) uit onze wereld, wordt op spectaculaire en verrassende wijze naar een magische wereld getransporteerd. Daar ontmoet hij Evan, de jonge koning van Ding Dong Dell die op dat moment zijn macht in een coup aan het verliezen is. Evan besluit dan maar om met de hulp van Roland een nieuw, eigen koninkrijk te starten (zomaar een lapje grond opeisen is blijkbaar geen probleem) en trekt van koninkrijk naar koninkrijk om hen te overtuigen om een alliantie te starten. Ondertussen is er ook nog een mysterieuze slechterik die een snood plan aan het uitvoeren is en sporadisch eens opduikt.
We missen vooral de emotie uit het eerste spel.
We gaan er geen doekjes om winden: Wrath of the White Witch had een veel beter verhaal. Het grote probleem is dat je het hoofdverhaal gemakkelijk uit het oog verliest terwijl je je koninkrijk aan het opbouwen bent. Er zijn een aantal leuke elementen, zoals de verschillende koninkrijken en hun culturen en problemen, maar het einde is redelijk teleurstellend en de slechterik van dienst is wat saai met een doordeweekse beweegreden. We missen vooral de emotie uit het eerste spel. Hoewel zowel Roland als Evan met verlies of zware problemen te kampen hebben, wordt dit niet altijd goed weergegeven en praat Roland bijvoorbeeld bijna nooit over de vraag of hij naar zijn wereld wil terugkeren of niet. Ook het feit dat de link tussen onze wereld en de andere wereld in tegenstelling tot in het eerste spel maar heel kort (en teleurstellend) wordt bezocht, plaatst dit verhaal op een lager niveau dan het voorgaande. Er zijn trouwens wel links naar het eerste spel, maar die worden vooral bij wijze van extraatje gegeven en zijn niet belangrijk voor het verhaal.
Aan de andere kant zijn zowel Roland als Evan goede personages. Roland past zich heel snel aan zijn nieuwe situatie aan en is heerlijk genre-savvy. Oké, de nieuwe wereld heeft magie en antropomorfe wezens, maar eenmaal hij dit begrijpt, gaat hij er vlotjes in mee en gebruikt hij alles in zijn voordeel. Ook heeft hij er geen problemen mee om met zijn geweer uit onze wereld zijn zwaarddragende vijanden neer te schieten, wat soms hilarisch is. Evan is dan weer optimistisch, maar gelukkig niet zo naïef als je zou vermoeden van iemand die een koninkrijk wil stichten waar iedereen nog lang en gelukkig kan leven. De boodschap die hij uitdraagt van samenwerken en verdraagzaamheid is sterk in het spel aanwezig, en komt er beter uit dan je op het eerste zicht zou denken.
Roland past zich heel snel aan zijn nieuwe situatie aan en is heerlijk
Het grote probleem is dat de andere vier “hoofdpersonages” zo goed als geen ontwikkeling krijgen. Om hen te rekruteren komen ze even naar voren in het verhaal, en later hebben ze wel hier en daar iets te vertellen, maar uiteindelijk krijgen ze niets interessants meer op hun bord. Waar zijn de persoonlijke side quests uit Chrono Trigger of de leuke discussies uit Wrath of the White Witch? Veel side quests zijn trouwens niet zo interessant, maar ere wie ere toekomt, ze hebben bijna allemaal hun eigen miniverhaaltje. Ook de social media-posts die de inwoners van de andere wereld constant maken (yes, really) zijn best fijn om te lezen en geven je hier en daar een hint.
Vlotte action RPG
Ni no Kuni II is geen klassieke JRPG meer, maar een volledige third person action RPG waarbij je alles controleert.
Wie van het eerste spel hield, moet weten dat Ni no Kuni II geen klassieke JRPG meer is, maar een volledige third person action RPG waarbij je alles controleert. Hierdoor gaat alles vlotter en verlopen de gevechten veel sneller dan voorheen. Het gevechtssysteem is redelijk eenvoudig, maar doet zijn werk. Je hebt snelle aanvallen, krachtige aanvallen, en kan in ruil voor blauwe bollen speciale vaardigheden of magie gebruiken. Ni no Kuni II heeft wel een paar unieke elementen. Om te beginnen heeft elk personage drie melee wapens waartussen hij of zij kan wisselen. Hoe meer je een wapen gebruikt, hoe meer Zing je ermee opbouwt en hoe effectiever je kan vechten. Als je echter een vaardigheid of spreuk gebruikt, verdwijnt je Zing als je die volledig had gevuld en wissel je best naar een ander wapen. Hierdoor moet je in de moeilijkere gevechten goed nadenken wanneer je een krachtige aanval wil doen en met welk wapen je dit zal proberen. Jammer wel dat elk personage voor zijn of haar melee wapens maar één wapencategorie heeft en het spel dus het wisselsysteem niet helemaal optimaal gebruikt. Ten slotte zijn er ook Higgledies, die de familiars uit het eerste spel vervangen hebben, altijd meevechten en soms speciale aanvallen kunnen doen. In principe kan je je team Higgledies telkens aanpassen aan de huidige situatie, maar wij vonden dit nooit nodig.
We zijn ook blij dat de bazen niet zulke HP-sponzen zijn zoals we dachten na de gameplay preview video’s.
De gevechten zijn immers allemaal niet zo moeilijk en na een tijdje heb je het gevoel dat je gewoon kan button mashen om erdoor te komen. Gelukkig worden tegen het tweede deel van het verhaal de vijanden en bazen toch iets uitdagender en blijven de optionele gevechten ook een zekere moeilijkheidsgraad hebben. Toch zijn we ook blij dat de bazen niet zulke HP-sponzen zijn zoals we dachten na de gameplay preview video’s. Wie steeds alle beschikbare side quests doet, zal met gemak doorheen het hoofdverhaal trekken. Wie veel laat wachten tot later, zal misschien meer moeite moeten doen en geconfronteerd worden met de vele, vele gevechten op de wereldkaart of in dungeons. Zolang je niet boven het level van de vijanden zit, zullen ze immers niet twijfelen om jouw richting uit te komen rennen. Wie eenmaal sterker is dan de vijanden, kan rustig alles en iedereen voorbij lopen of zelf het gevecht beginnen. De gevechten leveren trouwens bijzonder veel loot op, waaronder vaak veel betere wapens of uitrusting dan je in winkels kan vinden. Dankzij een tactic tweaker kan je jezelf onder meer sterker maken tegen bepaalde soort vijanden, wat weer voor een beetje meer strategie zorgt, of kan je ervoor kiezen om meer EXP, geld of items te krijgen na een gevecht.
Voor wie nog wat tijd over heeft
De vele, vele side quests in Ni no Kuni II zijn qua gameplay vaak niet zo interessant aangezien het vaak gaat over fetch quests of rondlopen van punt A naar B. Er zijn veel side quests die aanvoelen als bezigheidstherapie, maar andere missies hebben soms gelukkig wel leuke gevechten. Je wordt hierbij vaak over de hele wereld heen en terug gestuurd. Gelukkig is de zeer handige fast travel-optie vanaf het begin van het spel beschikbaar, want het is verdorie nodig.
De grootste minigame is de Kingdom Builder, een verrassend verslavende koninkrijksimulator.
Wie wil kan de twee grote minigames in Ni no Kuni II (deels) negeren en enkel het allernoodzakelijkste doen, maar wie alles uit dit spel wil halen, kan hier veel leuke extra uren mee beleven. De grootste minigame is de Kingdom Builder, een verrassend verslavende koninkrijksimulator. Je plaatst gebouwen en stelt burgers die je over de hele wereld rekruteert aan om nieuwe dingen uit te vinden zoals meer wapens of een snellere looppas op de wereldkaart. Alles kost geld, en je moet steeds wachten tot je belastingen binnen zijn om nieuwe gebouwen of nieuw onderzoek te kopen. Het is gemaakt om tussen alle missies door altijd even open te doen, en is hier bijzonder effectief in. Jammer genoeg kan je niet zelf kiezen waar je alle gebouwen neerploft, maar komen deze op vooraf bepaalde plekken terecht. Hoe het ook zij, het is een minigame waar je constant naar terugkeert en het is bijzonder fijn als, na het trage begin, opeens je burgers meer en meer belastingen betalen en je alles verder kan uitbouwen. We overdrijven niet als we zeggen dat dit aspect van het spel op momenten boeiender kan zijn dan het hoofdverhaal.
Daarnaast zijn er nog de Skirmishes. In deze semi-RTS met blad-steen-schaarelementen, moet je met een klein leger de vijand proberen te verslaan. Je controleert telkens je hele leger, en moet de flanken constant draaien om ervoor te zorgen dat je een tactisch voordeel hebt. Verder heb je speciale vaardigheden die je kan gebruiken, kan je torens en kanonnen overnemen en tegen je vijanden gebruiken en moet je je soms terugtrekken om versterking te vragen. Uiteindelijk is het een klein en een beetje tactisch spel dat leuk is om een paar keer te doen, maar uiteindelijk begint het een beetje te vervelen en wil je zo snel mogelijk gevechten afwerken om nieuwe burgers voor je koninkrijk te krijgen.
Ghibli-loos
We missen de prachtige animated cutscenes uit het eerste spel heel hard.
Van het eerste tot het laatste moment baadt Ni no Kuni II in dezelfde sfeer als zijn voorganger. Het lijkt nog steeds alsof je een Ghibli-film aan het spelen bent. Alleen…Studio Ghibli heeft niet meegewerkt aan dit spel, en we missen de prachtige animated cutscenes uit het eerste spel heel hard. Aan de ene kant zijn er een aantal leuke en unieke locaties, zoals een stad waar alles rond gokken draait of een stad met een water-Sauron toren, en zijn de dungeons die je in het verhaal moet overwinnen best goed qua design. Aan de andere kant wordt elk personage in Ni no Kuni II met een leuk character design na een tijdje ook zo goed als permanent in een chibi-versie veranderd als je hen in je koninkrijk neerploft, geldt hetzelfde voor je personages op de wereldkaart en spelen de vele optionele verkenningen en side quests zich af in steeds dezelfde saaie soort dungeons, wat een beetje jammer is.
Meestercomponist Joe Hisiashi heeft weer fenomenaal werk geleverd.
Hoewel Studio Ghibli niet meegewerkt heeft aan Ni no Kuni II, hebben we toch één van de beste elementen uit het eerste spel teruggekregen: de muziek. Meestercomponist Joe Hisiashi heeft weer fenomenaal werk geleverd en begeleidt elke actie en locatie andermaal perfect. Er zijn schitterende alternatieve versies van onder meer het briljante hoofdthema, een paar andere stukken uit Wrath of the White Witch, en ook de nieuwe stukken mogen er zijn. Persoonlijk vinden we wel dat het eerste spel als geheel nog nét iets betere muziek had. Het is wel jammer dat er op sommige plaatsen of tijdens sommige scènes om een of andere reden geen muziek te horen is.
De voice acting in het spel wordt na een zinnetje vaak ingeruild voor idiote standaardgeluidjes.
Ten slotte hebben de voice actors hun beste beentje voorgezet, maar horen we er veel te weinig van. In vergelijking met het eerste spel heeft Ni no Kuni II veel minder gesproken dialogen. De voice acting in het spel wordt na een zinnetje vaak ingeruild voor idiote standaardgeluidjes terwijl je de tekst op het scherm gewoon moet lezen. Als je zelfs in een paar (maar gelukkig niet alle) belangrijke scènes heel de tijd klanken zoals “hmmmm”, “gosh“, “Evan”, “huh” moet horen, gaat het snel vervelen. Als je dan de zinnetjes in het Welsh enkel kan lezen, betreur je wat had kunnen zijn en denk je vol weemoed terug aan Drippy. Wrath of the White Witch had welliswaar ook veel tekst om te lezen, maar bevatte toch ook veel meer gesproken dialogen.
Conclusie
Ni no Kuni II: Revenant Kingdom is een leuk spel waarmee je, naargelang hoeveel je wil doen, je gemakkelijk tussen de 60 en 100 uur kan bezighouden. De vraag is of je de vele side quests ziet zitten. Heel het spel is ondergedompeld in de Ghibli-sfeer, maar de afwezigheid van die studio is wel te merken. Jammer genoeg haalt het spel zowel in het verhaal als in de presentatie het niveau van de voorganger niet en lijkt het alsof er soms een beetje voor een gemakkelijkheidsoplossing is gekozen om tijd en geld uit te sparen. De gameplay is veel vlotter dan het originele spel en de gevechten verlopen meestal snel. De meeste gevechten zijn wel redelijk gemakkelijk, en de vele customization-opties zal je vooral voor de optionele moeilijkere gevechten nodig hebben. De minigames zijn leuk en vooral het uitbouwen van je eigen koninkrijk is verslavend. Net zoals zijn voorganger heeft Ni no Kuni II ten slotte prachtige muziek.
Fan van JRPG’s? Check dan ook zeker deze artikels:
- Davy’s eerste indruk van Ni no Kuni: Wrath of the White Witch
- De redactie blikt terug op 30 jaar Final Fantasy
- Nils’ review van het charmante Monster Hunter Stories
- Hoe Jason vindt dat de JRPG Persona 5 ook de echte wereld kan veranderen
- Michiel reviewde ook Final Fantasy XII: The Zodiac Age
