Met Uncharted 4 loopt de reis van Nathan Drake op zijn laatste benen. Misschien wel letterlijk, want de macabere ondertitel, A Thief’s End, voorspelt weinig fraais voor de goedlachse schavuit. Wat ook de afloop moge zijn, hij heeft er een geweldig parcours op zitten. Niet iedereen vindt in zijn vakantiealbums kiekjes van fabelachtige plekken als El Dorado en Shambhala. Zijn moordlust – en route vermassacreerde hij ongeveer de voltallige bevolking van een Europese dwergstaat – zal voor eeuwig haaks staan op zijn guitige karakter en schalkse opmerkingen, maar die opoffering is het dubbel en dik waard. Voor spijt is er aan het einde van Drake’s fenomenale rit geen plaats meer. Genieten van begin tot einde: dat is Uncharted in een notendop.
Het internet zou echter het internet niet zijn mocht het een zeer duidelijke mening hebben over de onderlinge rangschikking van de drie titels. Het is een publiek geheim dat het tweede avontuur door 99 procent van de fans op handen wordt gedragen als de beste game uit de trilogie. 99 procent die er voor de volle 100 procent naast zit. Trek daar dat half percentje zwakzinnigen van af die het eerste avontuur op het bovenste schavotje plaatsen en je eindigt met het selecte groepje slimmeriken dat als enige tot de nuchtere conclusie komt: Uncharted 3 is met voorsprong het beste spel van de trilogie.
99 procent van de fans vinden Drake’s tweede avontuur het beste. 99 procent die er voor de volle 100 procent naast zit.
Evenzeer waar: de overbrugde kwaliteitskloof tussen Drake’s Fortune en Among Thieves is opmerkelijk groter dan die tussen Among Thieves en Drake’s Deception. Dat de eerste seconden van Uncharted 2 spectaculairder zijn dan de ganse zoektocht naar de schat van El Dorado, zegt echter meer over de tekortkomingen van Drake’s eerste avontuur dan over de unieke kwaliteit van zijn tweede. Uncharted 2 is niet het walhalla van het action adventure en het spel is al helemaal niet foutloos. Heel wat van die schoonheidsblunders werden in de opvolger aangepakt. De spelformule nog net dat tikkeltje fijner gemaakt. Logisch gevolg: Uncharted 3 torent boven zijn voorganger uit. Op elk mogelijk vlak.
Dat begint al bij het verhaal. Iram of the Pillars moet in het Newsmonkey-lijstje “7 legendarische steden die nooit hebben bestaan” dan wel El Dorado en Shambhala laten voorgaan, maar net daardoor is het interessant om meer over de plek te leren. Drake wordt in zijn zoektocht naar dit Zandlantis tevens gedwarsboomd door de meest geloofwaardige slechterik uit de trilogie. Katherine Marlowe ziet er niet uit als een clichéschurk en net dat maakt haar zo bedreigend. Haar voorgeschiedenis met Nate en Sully geeft het personages meer diepgang, en ook de relatie tussen de heren onderling is onderdeel van een interessante spanningsboog.
Uncharted 3 heeft ook veruit de beste combat. Het soms eentonige knallen afwisselen door eens op de vuist te gaan met je belagers is meer dan welkom. Stealth en vuistgevechten zijn in het derde deel beter uitgewerkt, zodat je de tegenstand geruisloos kan uitdunnen door hun nek om te draaien of hun neus door hun achterhoofd naar buiten te meppen. Laat ons daarbij ook de technologische vooruitgang niet vergeten. Uncharted 2 perste al heel wat uit de Cell-processor van de PS3, maar Uncharted 3 kneep de doos tot de laatste druppel leeg. Het resultaat kan vooral bewonderd worden in de sterk verbeterde animaties. Iemand met zijn snufferd langs een toog slepen en zijn voorhoofd scheepsdopen met een lege fles wijn zag er nog nooit zo goed uit.
“Ja maar”, hoor ik u – de kans is toch groot dat u bij die 99 procent hoort – tegenpruttelen “Uncharted 2 heeft toch massa’s geweldige actiescènes? Het ineenstortende flatgebouw! Het ontsnappen uit de ontspoorde trein! Het tankgevecht in Tibet! Nogmaals het ontsnappen uit de ontspoorde trein!” U heeft natuurlijk overschot van gelijk. Alleen, voor elke adembenemende gebeurtenis in Uncharted 2, heeft de opvolger dankzij de extra ontgrendelde kracht van de PS3 een nog zottere variant. Of bent u de vlucht uit het brandende chateau vergeten? De achtervolging per paard van Marlowe’s konvooi? Het beklimmen van een opstijgend vliegtuig om er even later met lading en al terug uit te donderen? De hallucinante dwaaltocht over de zandduinen van de Rub al Khali woestijn, inclusief fucked up fata morgana’s? De overlevingstocht op een kapseizende tanker?
Voor elke adembenemende gebeurtenis in Uncharted 2, heeft het vervolg dankzij de extra ontgrendelde kracht van de PS3 een nog zottere variant.
Vergis u niet: Uncharted 3 was evenmin vrij van zonde. De ellenlange vuurgevechten met zwaarbewapende manschappen, die soms letterlijk uit de lucht leken te vallen. De gatachterlijke puzzels nauwelijks die naam waardig, omdat de oplossing ten gepaste tijde op miraculeuze wijze in je dagboek verscheen. Naughty Dogs ziekelijke liefde voor tussenfilmpjes die je de controller uit handen trok op momenten dat je hem liever zelf had vastgehouden. Het kan allemaal beter. Maar zelfs dan blijft het de beste Uncharted.
Maar kijk, dat u het al die tijd bij het verkeerde eind had, kan alleen maar positief zijn. Het betekent dat er bij Naughty Dog, dat sinds Crash Bandicoot in 1996 geen slecht spel heeft gemaakt, nog altijd ruimte voor verbetering is. Dat bewijst ook The Last of Us, hun laatste – en wat mij betreft ook hun beste – tour de force. Als die lineaire groei zich doorzet in Uncharted 4, bijvoorbeeld door de geleerde lessen uit het fungusavontuur van Joey en Ellie toe te passen op de mindere kantjes van Drake’s Deception, dan wordt de vermoedelijke zwanenzang van Nathan Drake er eentje om niet snel te vergeten. Ja, het beste moet nog komen voor Uncharted. Hou u klaar. Dat gaat wat geven.
