Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Waarom DragonBall FighterZ de verwachtingen oversteeg

De nostalgiegolf van de afgelopen jaren is niet onder stoelen of banken te schuiven. Steevast blikt de mensheid collectief terug naar de tijd dat “alles nog goed was”. Met weemoed en een traan denken we met zijn allen terug aan de gloriedagen van toen we jong en onbezonnen waren. De tijd dat we op de speelplaats filosofeerden over de geheime manier om een Mew te vangen, bijvoorbeeld. De tijd dat we letterlijk van de bushalte naar huis holden om toch nét de laatste aflevering van Dragonball Z mee te pikken, bijvoorbeeld.

De regressie naar het verleden is ook in de gamewereld niet weg te denken. Remakes van Crash Bandicoot, Secret of Mana en nu recent ook Spyro maken geheel duidelijk dat we als mensheid niet zomaar naar de toekomst kunnen kijken. “Never change a winning team” galmt door de wandelgangen van menig film-, tech- en gamestudio. De nostalgiegolf lijkt/is big business geworden. En zoals altijd gaat dat gepaard met enerzijds verdienstelijke pogingen en anderzijds pogingen die aanvoelen als de creatie van een tweede Monster van Frankenstein. Maar soms, soms heb je games die niet teren op het verleden. Die het verleden slechts gebruiken als voer voor vernieuwing, voor een wederopstanding. Het is de enige manier waarop ik het gevoel dat Dragonball FighterZ me geeft, kan beschrijven.

De ultieme heldensaga

We kennen allemaal het verhaal van Goku, Vegeta en Gohan. Tot vervelens toe hebben we op het toenmalige Kanaal 2 (nu Q2) ons voor de buis gezet om te zien hoe Goku Frieza weerstond op de planeet Namek, hoe kleine Gohan het monster dat Cell was van de kaart veegde. We waanden ons allemaal eventjes tijdsgoden in de 20 afleveringen die slechts 5 aardse minuten voorstelden, toen Frieza de planeet Namek bedreigde met zijn Orb of Destruction. Goku is voor velen onder ons de ultieme superheld. Dragonball Z staat voor veel Generation Y’ers zoals ik (sorry, ik moet nu millennials zeggen) synoniem met een verhaal waar het goede altijd wint van het slechte. Ondanks de grootste tegenslagen, een onoverkomelijke barrière, kan je als underdog nog steeds de bovenhand hebben op het einde. Je hoeft enkel vol te houden en te geloven dat het goed komt. Dragonball Z is samen met Pokémon voor een generatie de intrede geweest in de wondere wereld van anime.

Daarom dat de verderzetting van het Dragonball-verhaal bij ons een extra gevoelige snaar raakte. Dragonball Super zette de verhaallijn door op een logische, eigen manier, die perfect aansloot bij het gevoel dat Dragonball Z ons verschafte. Het pikte de draad verder op waar de serie destijds eindigde. Met succes, de serie was opnieuw een hit, mede dankzij de grote nostalgiegolf. Maar vooral die verderzetting is de sleutel tot het succes van Super. Niet alleen wij zijn ouder geworden, de personages zijn samen met ons mee verouderd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat, naar goede oude Dragonball-gewoonte, een nieuwe game het levenslicht zou zien. Na de karrenvracht Budokais, Final Bouts en Xenoverse-games die de Dragonball-naam droegen, was het nu aan Dragonball FighterZ om de eer te verdedigen.

En die game, Dragonball FighterZ, is tot nu toe de meest geweldige Dragonball-game die ik in mijn leven gespeeld heb. De obscure Legendary Super Warriors-game op de Gameboy Color is overstegen. Maar waarom is Dragonball FighterZ zo’n schot in de kern van mijn Dragonball-minnend hart? Wel, dat heeft verschillende redenen.

Tot een maand geleden de crème de la crème van Dragonball games.

Fighting dreamers

De game werd ontwikkeld door Arc System Works, de studio achter Guilty Gear en Blazblue. Games die bekend staan als visuele explosies op je retina, met heerlijke muziek en vechtdynamieken die complex maar leerbaar zijn. Niet de grootste, bekendste games in vechtland, maar wel berucht om bovenstaande zaken. Die invloeden zie je ook duidelijk terugkomen in Dragonball FighterZ. De game ziet er enerzijds prachtig uit, terwijl je de combat nog het best kan beschrijven als “easy to learn, difficult to master”. Het maakt Dragonball FighterZ een erg laagdrempelig spel om op te pikken. Het duurt inmiddels maar ettelijke seconden vooraleer je personage in ware Dragonball-stijl een Masenko richting de tegenstander werpt. Dat is een groot voordeel ten opzichte van zeg maar een Tekken, waar je de meest complexe commando’s moet beheersen om maar iets van een spectaculaire move uit te voeren met je personage. De moeilijkheid begint pas om de juiste commando’s achter elkaar te “chainen”, waardoor je je tegenstander voor enkele momenten weerloos houdt. De schaduwzijde van dit soort gameplay is echter dat je zo een erg grote kloof creëert tussen casual spelers, die de game uit Dragonball-nostalgie spelen, en hardcore spelers.

Dit zie je vooral heel hard in de online ranked play, waar je op een gegeven moment een spreekwoordelijke talentmuur ervaart. Hét moment dat je beseft dat je gewoon niet goed genoeg meer bent om voldoende weerstand te bieden aan de overzijde. Git gud. Aan de andere kant is online play binnen Dragonball FighterZ erg goed georganiseerd, in die zin dat je vaak tegen spelers van je eigen niveau gezet wordt. Met werkelijk plezierig spannende en tactische match-ups als gevolg. Een meerwaarde tegenover de vreselijke match-ups die Street Fighter V je soms bezorgde. Niemand vindt het immers fijn om volledig niets te kunnen beginnen tegen de overzijde.

Maar gelukkig is dat niet waar het hier om draait. Kernwoord van deze game is en blijft simpelweg “plezier”. De adrenalinerush van een match, de pracht van een exploderende aarde als finishing move. Stuk voor stuk zaken die de kernervaring van Dragonball FighterZ, namelijk glorieuze smoelenmepperij; nét een tikkeltje hoger brengen. Je hoeft geen hardcore speler te zijn om spectaculair uit te pakken en je gewoonweg te amuseren hier.

Geloof het of niet, dit is een simpele opeenvolging van heavy attacks.

Het neusje van de Majin Buu

Maar de echte meerwaarde, de reden waarom Dragonball FighterZ wellicht mijn favoriete Dragonball-titel is geworden, is de enorme aandacht voor de kleine dingen. De details. De kleine details, de kwinkslagen naar het verleden, de referenties naar grotere gebeurtenissen in de anime. Er is zoveel aandacht en zorg gestoken in de effectieve gameplay, dat Dragonball-fans niet anders kunnen dan grenzeloos fanboyen over de zaken waarvoor Arc System Works effectief de moeite nam om ze in deze game te krijgen. Denk aan de exacte kopie van de bewegingen die Trunks maakt wanneer hij Frieza in mootjes hakt in de anime. Een exacte replica van zijn bewegingen zitten in dat personage verwerkt. Exact. Of denk aan de cinematische cut scenes die triggeren wanneer je personages gebruikt zoals Teen Gohan tegen Cell in de Cell-arena. Absoluut overbodige toevoeging, maar wanneer het de eerste keer plaatsvindt, zit je met een scheve grijns op je gezicht 12 jaar terug in de tijd voor je scherm te kijken naar de anime. Of een kleine, superkleine easter egg naar de Super Anime wanneer Frieza zijn Golden form deactiveert. Aangename verrassingen, stuk voor stuk.

De liefde is voelbaar.

Tenslotte heeft Dragonball FighterZ ook een geweldig zeldzame singleplayer-ervaring voor een fighter. Iets wat me altijd hard stoorde aan de brawlers van deze generatie. Met de dynamische Arcade mode, die gevechten aanpast in moeilijkheidsgraad naargelang hoe hard je de vorige match won. Resultaat is een gevoel van anticipatie en letterlijke angst. Want een 5-star Goku Black is echt een vreselijke nare schelm. Daarbovenop is de verhaallijn van Story mode meticuleus verzorgd, met dezelfde stemacteurs als de anime nota bene, en zorgt voor een verhaal dat zich tussen twee arcs afspeelt binnen het Dragonball Super-universum (voor de kenners: net voor het Tournament of Power begint). Je wordt letterlijk ondergedompeld in de Dragonball-wereld, al kan de laatste fase van de Story mode wel wat langdradig beginnen aan te voelen. Zonder multiplayermogelijkheden kan je nog steeds genieten. En ook dat is belangrijk.

Ik kan deze game niet wegleggen. Ik droom over mensen in vulkanen schoppen. Mijn aantal kopjes koffie bepalen mijn Super Saiyan-niveau. Ondanks enkele gebreken (zoals online spelen met vrienden, wat praktisch onmogelijk is) is deze game de meest intense en beste brawler van de afgelopen tijd. Het is sinds Super Smash Bros. Melee geleden dat mijn hart nog zo verblijd werd. Dragonball FighterZ, Shenron zij geprezen.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels