Het is een heldere avond. Onder een halfwassen maan lijkt de hemel bedekt met een fonkelend sterrentapijt. Ik staar naar boven, wachtend op een stiekeme vallende ster. Het geluid van de waterval achter me, een constante die onvermoeibaar eenheid brengt in de geluiden van de nacht. Krekels, het geluid van de wind die het bladerdek van de bomen streelt. De oceaan die over de stenen van de kust raast. Het is een idylllische nacht. Ik voel mijn eigen ademhaling vertragen, verbreden. De stress van de dag ebt weg, samen met mijn laatste zucht. Eindelijk mijn oase van rust gevonden.
Mijn paradijs
Je zou denken dat ik het heb over een idyllische ryokan in de bergen van de Aomori-prefectuur in Japan. Of de Termales Santa Rosa de Cabal net buiten het stadje Pereira in Colombia. Maar niets is minder waar. Ik bevind me op een eiland, in het midden van een niet nader bekende oceaan, met enkel dieren als mijn naaste kompanen. Met enkel een tent en een slaapzak kwam ik op dit eiland aan. Ondertussen heb ik mijn eigen huis neergepoot en een lamp van bamboe gemaakt. Ik heb een huisdier. Een alligatorschildpad, het soort dat je vinger zonder boe of bah kan doorklieven met bijtkracht die zelfs de sterkste hyena overtroeft. Althans, dat is wat Blathers, de lokale expert, me vertelde net. Ik noemde de schildpad Tonk. Elke dag vind ik hem al slapend in het bloemenperkje voor m’n huis. Ik denk dat hij gelukkig is. Net als ik, op het kleine eiland dat een weerspiegeling van mezelf geworden is.
Hoe dat eiland heet? Dat mocht ik zelf kiezen. Er zijn hier geen straten, geen drukte. Bomen, riviertjes en het occasionele huisje aan de waterval. Het leven is hier simpel en recht door zee. Buitenstaanders komen graag langs, met vreemd fruit en bizarre voorwerpen die ik niet ken. Elke dag is een ander soort avontuur. Maar met hen beleef ik het samen. Samen staren we naar de vallende sterrenhemel, delen we verhalen of vertoeven we gewoon even in elkaars gezelschap voor de vuurhaard op mijn domein. Zonder woorden. Trouwens een prachtlied van Bart Peeters. Maar ik wijk af. Hier draai ik enkel K.K. Slider. De Bart Peeters van de dierenwereld zeg maar.
We missen elkaar, we missen nabijheid. We missen.
Ik heb het natuurlijk over Animal Crossing: New Horizons. Een Nintendo-game die 20 maart 2020 op de wereld werd losgelaten. Een game die voor eeuwig zal gelinkt worden aan de grote Corona-crisis van het jaar 2020. Op 12 maart maakte onze regering immers bekend dat ons sociale leven aan banden werd gelegd. De wereld siddert en beeft nog steeds onder het juk van COVID-19 bij het schrijven van dit artikel. In Spanje, Italië en de Verenigde Staten is de situatie allerminst bemoedigend. Heel wat mensen zijn onzeker over de toekomst, over hun jobs en over hun gezondheid. We missen elkaar, we missen nabijheid. We missen.
Onzekerheid troef
Het bezorgt heel wat mensen kopzorgen, stress en onzekerheid over de toekomst. Vergis je niet, onze collectieve mentale gezondheid staat er even slecht voor als onze collectieve fysieke gezondheid. We bevinden ons in een unieke macro-situatie die de geschiedenisboeken zal ingaan. Sommigen van ons zijn verbannen tot een kluizenaarsbestaan in hun appartement en lopen de muren op uit frustratie. Iedereen beleeft en lijdt onder deze lockdown op zijn eigen manier. Iedereen gaat dan ook zoek naar zijn eigen reddingsboei in het woelige klimaat van deze crisis. En wat blijkt? Voor heel wat mensen is Animal Crossing: New Horizons die reddingsboei.
Voor velen is Animal Crossing: New Horizons meer dan een game. Het is een uitlaatklep, een plek om jezelf even in te verliezen. Een paradijs en toevluchtsoord in je huiskamer, badkamer of kleinste kamer. Wanneer je door COVID-19 niet op vakantie kan vertrekken, kan je terecht op je eigen tropische eiland. Het trage ritme van de game staat in schril contrast met hoe snel nieuws en digitale informatie op ons afkomt. Wat komt er hier op je af? De ochtend-announcement van Isabelle of Tom Nook. En wat briefkaarten van je vrienden. That’s it.
Nieuwe horizon voor iedereen
Animal Crossing slaagt er hier dus in een wereld neer te zetten die meteen nauw aan je hart ligt. Hoe? In deze wereld is er immers geen kommer en kwel, buiten het occasionele boek dat verloren gaat. De grote Zipper Ei-crisis van 2020 rekenen we even niet mee. De kleine subtiele animaties van de villagers wanneer je rond hen emote, de details, maken de setting compleet. Het is een game die je op een ritme speelt dat je zelf bepaalt. Je kan je eigen progressie in kleine stapjes zetten, of op een hele dag je eiland omgooien tot een perfecte replica van de map in The Legend of Zelda: A Link To The Past. Voor ieder wat wils. En laat dat net het geniale zijn. Iedereen vindt zichzelf op zijn eigen eiland en vormt het naar zijn eigen voorkeuren om. Zo creëer je (on)bewust een omgeving die je veilig doet voelen. Waar je je thuis voelt en op je gemak. In essentie, je safe haven.
Ter illustratie: mijn eigen eiland is een wildernis. En dat is de bedoeling. Ik bouw bewust geen paden en gebruik enkel hout en mossige stenen om natuurlijke barrières te maken. Dit doe ik omdat ik het zelf belangrijk vind om in de natuur te vertoeven en het me een gevoel van kalmte en gerustheid geeft. In het midden van het bos heb je mijn domein, dat zich verhoudt tot de andere bewoners zoals Don Diego De La Vega ten opzichte van het gewone volk in Los Angeles. De grootgrondbezitter, met een hart voor de mensen. Het is een narratief dat ik stiekem meer en meer in mijn eiland en personage ben beginnen steken. En op het einde van de dag kruip ik op de hoogste berg, zet ik mij tussen mijn bamboe en tuur ik naar de sterrenhemel.
Als ik dan kijk naar hoe anderen hun eilanden omvormen tot een Japanse tuin, café-paradijs, een obscure cult, re-enactments van films of tot een heuse moderne stad, dan merk je hoe ieder voor zich zijn eiland bouwt als een weerspiegeling van hun persoonlijkheid en interesses. Geweldig om te zien én te bezoeken. Het is alsof je een vertrouwde wereld binnenstapt, maar alles toch anders is. Boeiende tijden voor psychologen, dat zeker. En dat zelfs mensen scenario’s uitspelen als je je eiland openzet voor buitenstaanders, met goede vrienden als buitenwippers. Het is werkelijk mooi om te zien hoe iedereen zijn eiland door hun eigen creatieve bril ziet.
Geluk bij een ongeluk
Veel mensen rondom me berichten ook dat de game hen kalm maakt. Ongerustheid wegneemt. Een doel geeft om naar te streven. Rustige vastheid in de chaos van onzekere gedachten. Twitter staat vol anekdotes van hoe de game negatieve gevoelens wegneemt. Het is waarlijk mooi om te zien, lezen en horen. Hartverwarmend zelfs. Ik durf zelfs te zeggen dat dit de meest impactvolle game is die Nintendo ooit heeft uitgebracht. En dat zie je ook in de verkoopcijfers. Het spel heeft alle salesrecords gebroken in Japan, waardoor er zelfs een tekort aan Nintendo Switches in de winkels is. Ook hier gaat het miljoenen malen over de toonbank. Iedereen heeft, zeker vandaag, nood aan een safe haven.
Wat je dus met zekerheid kan besluiten, is dat Animal Crossing: New Horizons een game is die door omstandigheden zichzelf heeft overstegen. Noem het toeval, noem het noodlot, het staat vast. Animal Crossing: New Horizons is de knuffel die de wereld op dit moment nodig heeft. In godsnaam Nintendo, promoveer iedereen die hieraan heeft meegewerkt. Vanwege de hele gamingwereld: ARIGATO GOZAIMASU!!
Hornsby sees deeply into life. #AnimalCrossing #ACNH #NintendoSwitch pic.twitter.com/4s69a8Vy3o
— Solo Sjmille👹🔥🌶 (@Sjmille) March 30, 2020
(Illustraties werden voorzien door Lisa Bracke)
