Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

The Sinking City review: dat zinkende gevoel

When it rains, it pours. En dat geldt niet alleen voor het verzopen stadje Oakmont, maar ook voor games geïnspireerd door het werk van H.P. Lovecraft. Met The Sinking City krijgen fans op korte tijd een tweede mythos-game voorgeschoteld. Maar kan The Sinking City overtuigen waar zijn voorganger dat niet kon?

Ontwikkelaar: Frogwares
Uitgever: Bigben Interactive
Platform: pc, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch
Aantal spelers: 1
Release: 27 juni 2019

Reviewcopy op PS4 Pro bekomen via uitgever.

Oakmont, waar het abnormale heel normaal is

Ooit was Charles Reed een marinier, maar die tijd is lang voorbij. Sinds de USS Cyclops zonk en hij als enige overlevende aanspoelde, besloot hij het over een andere boeg te gooien en detective te worden in Boston. Maar de laatste tijd wordt Reed gekweld door vreselijke visioenen, die hun oorsprong in het overstroomde stadje Oakmont lijken te vinden. Op uitnodiging van de flamboyante Johannes van der Berg reist Reed naar Oakmont en hij zet nog maar net z’n eerste voet aan land, wanneer hij al een eerste zaak mag oplossen: wie heeft de zoon van de invloedrijke Robert Throgmorton vermoord?

Robert Throgmorton dankt zijn goede looks aan de dubieuze partnerkeuzes van zijn voorvaderen… (© Frogwares, Bigben Interactive)

Door het kraken van deze puzzel werkt Reed zich als buitenstaander in de gunst van de nogal aapachtig uitziende Throgmorton en mag hij voor hem nog een klusje opknappen. Maar al snel rolt onze detective van het ene afgrijselijke mysterie in het andere en ontdekt hij de occulte geheimen die schuilgaan achter de façade van het verzopen stadje, waar het abnormale heel normaal is. En dat zeggen we zonder enig gevoel voor overdrijving: in Oakmont kijkt niemand nog op van de cultisten die ongegeneerd predikend over straat lopen. How very quaint.

Wanneer een open wereld meer een vloek dan een zegen is

Open wereld? In dit geval toch maar liever niet.

The Sinking City werd met veel fanfare aangekondigd als dé open world Lovecraft-game. En het moet gezegd: Oakmont is enorm groot. Maar helaas werkt dat in z’n nadeel. De open wereld is relatief leeg en er komt, op enkele zones waar je groteske wezens moet afknallen en interessante items kan vinden, weinig verkenwerk aan te pas. De plot stuurt je meestal van de ene kant van de stad helemaal naar de andere. Er zijn slechts beperkte fast travel-mogelijkheden, en tot overmaat van ramp zijn heel wat straten onder water gelopen, waardoor je een omweg moet maken of een stukje moet varen met de behoorlijk onhandelbare Cyclops II (een leuke knipoog naar het schip waar Reed tijdens de oorlog op diende).

En probeer zelfs niet eens te zwemmen, want het water zit vol vleesetende alen… (© Frogwares, Bigben Interactive)

De weinige gebouwen die je kan verkennen, zien er dan vaak nog eens hetzelfde uit qua lay-out, waardoor je een eerder vervelend gevoel van déjà-vu krijgt. Tenminste hebben de verschillende districten van de stad wel een eigen feel. Open wereld? In dit geval toch maar liever niet. Het zorgt er tevens voor dat we weinig zin hebben om zelfs maar te beginnen aan de beschikbare sidequests, wat toch wel zonde is.

Eerst vragen stellen, dan schieten. Als het echt moet.

The Sinking City houdt je handje niet vast bij het voeren van je onderzoek , waardoor het soms een oprecht uitdagend spel is.

Ook de rest van de gameplay wowt ons niet meteen. The Sinking City is een detectivespel vanuit een derdepersoonsperspectief met beperkte combat. Doorgaans moet je in je onderzoek naar een locatie reizen, waar je verschillende aanwijzingen kan vinden. Door deze aanwijzingen samen te voegen, kan je via je eigen paranormale gaven reconstrueren wat er zich precies heeft afgespeeld. Deze feature doet heel erg denken aan dat andere Mythos-spel, The Call of Cthulhu, waarin je ook reconstructies kon uitvoeren.

Als je een kijkje in het verleden neemt, zie je soms rare taferelen. (© Frogwares, Bigben Interactive)

In tegenstelling tot dat andere spel, kan je hier op basis van de aanwijzingen soms verschillende deducties maken, die je voor een keuze stellen die het verhaal beïnvloedt. Ben je ervan overtuigd dat de Innsmouther die verantwoordelijk is voor de dood van de jonge Albert, dat in een onverklaarbare vlaag van waanzin deed en dat hij in de grond een brave jongen is? Of denk je dat hij maar al te goed wist wat hij deed, en bezegel je zijn lot door hem aan te geven bij Robert Throgmorton? Keuzes hebben gevolgen in dit spel. The Sinking City houdt je handje niet vast bij het voeren van je onderzoek (tenzij je dat graag wil en je de moeilijkheidsgraad aanpast), waardoor het soms een oprecht uitdagend spel is. Dat we soms als een kip zonder kop rondlopen omdat we écht geen idee hebben wat we nu moeten doen, nemen we er dan maar bij.

Neen, hij wil je geen knuffel geven… (© Frogwares, Bigben Interactive)

Ammo is gelimiteerd en moet spaarzaam gebruikt worden, wat het des te frustrerender maakt dat de combat eigenlijk niet soepel of intuïtief  is.

Combat is een ander paar mouwen. Waar dat andere spel excelleerde door een gebrek aan combat (want doorgaans is vechten tegen buitendimensionele tentakelmonsters een slecht idee), “trakteert” The Sinking City je vaak op een handjevol critters die je doorgang blokkeren. Munitie is gelimiteerd en moet spaarzaam gebruikt worden, wat het des te frustrerender maakt dat de combat eigenlijk niet soepel of intuïtief is. Mag je nog zo’n crackshot zijn, kogels verspillen doe je sowieso. Vechten voelt erg clunky, en als we het konden vermijden, deden we dat liever. Net als health is ook sanity een resource tijdens combat. Als je te lang in de buurt van onnoembare aberraties blijft, beginnen je zintuigen er langzaamaan op achteruit te gaan en kan je plots schrikwekkende visioenen krijgen. Hinderlijk? Jazeker, maar wel ontzettend on brand. Als je plots in een moeilijk gevecht nog eens een visioen krijgt van een zombie die de trekker aan zijn eigen hoofd overhaalt, schrik je je rot. Dat mag gerust een verdienste genoemd worden.

The Sinking City heeft ook een skill tree-systeem, waarbij je skills kan unlocken door knowledge points te verdienen. In tegenstelling tot The Call of Cthulhu biedt dit systeem significante voordelen voor je gameplay, vermits de juiste skills je efficiënter in een gevecht maken, of ervoor zorgen dat je extra veel beloningen krijgt voor het voltooien van een opdracht. Dat is erg handig in een wereld waar de gelimiteerde kogels de voornaamste vorm van currency geworden zijn.

Reed ziet eruit alsof hij alle levenslust verloren heeft, wat misschien een goede attitude is in een Lovecraftiaanse setting. (© Frogwares, Bigben Interactive)

Over de grafische kant van het verhaal kunnen we kort zijn. Ook in dit spel zien gezichten er weinig overtuigend uit en zijn de ogen van onze onderzoeker net zo doods als de stapel kadavers van de eldritch abominations die hij net overhoop geknald heeft. Bewegingen in de cutscenes zien er wat houterig uit, en ook de omgevingen waarin Reed zich begeeft zijn geen grafisch hoogstandje.

Lovecraft zou trots zijn

Gelukkig is niet alles kommer en kwel. Fans van H.P. Lovecraft zullen zich uitstekend vermaken met The Sinking City, dat bijzonder veel verschillende elementen van de mythos bevat. Zo doet Robert Throgmorton ons denken aan het verhaal van Arthur Jermyn, zijn uiteraard de vissenkoppen van Innsmouth van de partij, krijgen we te maken met de Esoteric Order of Dagon en zijn er wetenschappers die knoeien met dingen waar je niet mee hoort te knoeien. En dan is er nog de opmerkelijk gele outfit van de enigmatische Johannes van der Berg. Hij zou toch niet… Of toch?

Afkomstig van Innsmouth, neem ik aan? (© Frogwares, Bigben Interactive)

… En niet alleen omwille van het uitgesproken racisme in het spel. Da’s zelfs geen grapje, want iedere speelsessie begint met de disclaimer dat het spel racisme bevat, wat weliswaar verwerpelijk is, maar toch de tijdsgeest waarin het spel zich afspeelt accuraat weergeeft. Hoe de visachtige vluchtelingen van Innsmouth geschuwd en uitgespuugd worden door de inwoners van Oakmont, bevat ongetwijfeld een diepere boodschap over de hedendaagse vluchtelingencrisis. Maar goed: wat H.P. Lovecraft echt trots zou maken, is hoe The Sinking City de sfeer van zijn werk perfect weet weer te vatten.

Wat H.P. Lovecraft echt trots zou maken, is hoe The Sinking City de sfeer van zijn werk perfect weet weer te vatten.

Het spel staat immers bol van keuzes tussen slecht en slechter, je ontdekt geheimen die je verstand aan diggelen slaan en iedere stap die je zet is doordrongen van een vreselijk gevoel van dreiging en vervreemding. Inwoners van Oakmont zijn immers niet erg happig op buitenstaanders, en dat laten ze je maar al te graag merken.

Is The Sinking City het ultieme, nec plus ultra, essentiële Lovecraft-spel? Neen. Het spel kent duidelijke gebreken en zal niet op elk vlak ongeschonden het kritische oordeel van een gamer doorstaan. Als sfeerspel, met liefde voor het bronmateriaal, gooit het echter hoge ogen. Meermaals bezorgt The Sinking City je ijskoude rillingen of doet het je hevig schrikken. De verhalen en de personages zijn interessant en je voelt een oprechte drive om dit mysterie tot op de bodem te doorgronden. De inhoud zit dus wel snor, en daar nemen we de gebrekkige gameplay dan wel bij.

The Sinking City is te koop bij bol.com

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels